Publicaties

Wij brengen periodiek een nieuwsbrief uit en sturen deze rond. Zowel via de nieuwsbrief als via onze weblog kunt u ons Italië avontuur volgen. Hoe is het om als Nederlanders in Italië te wonen en te werken? Verder vindt u op deze pagina een reeks filmpjes, kranten en nieuwsartikeltjes met Casavabene in de hoofdrol en een pagina met links.

Weblog	In het nieuws	Links
Meer	Meer	Meer

Nieuwsbrieven

Wanneer u onze nieuwsbrief wilt ontvangen of juist niet meer, kunt u dit melden via info@casavabene.com. 

Nieuwsbrief 73, 5 februari 2023: Als iemand ons in december had gezegd dat we een paar maanden later een appartement in Murazzano zouden kopen en Casavabene te koop zouden zetten, dan hadden we die persoon voor gek verklaard. Aan de andere kant gaat dat altijd een beetje op die manier bij ons. We kunnen heel lang nadenken en twijfelen over iets, maar dan “ineens” gaan we ervoor. Nu, een paar maanden later hebben we er allebei nog steeds een goed gevoel over. Het is het juiste moment om een volgende stap te zetten in ons Italië avontuur en hoe dat er precies uit gaat zien, daar zijn we nog niet helemaal uit en dat is helemaal goed zo. Nu eerst Casavabene verkopen (pagina verkoop Casavabene). We hebben ervoor gekozen om de verkoop in eerste instantie zelf ter hand te nemen, aangezien we er van overtuigd zijn dat niemand zo enthousiast kan vertellen over onze prachtige plek dan wijzelf. In februari moest Monique een paar keer naar het ziekenhuis om te worden behandeld aan haar linker oog. Tijdens het lange wachten op de gang hebben we op een aantal websites een advertentie geplaatst en ook Facebook blijkt een uitermate geschikt medium om mensen te bereiken. We zijn aangenaam verrast over hoeveel geïnteresseerden er zijn en we zien dat ook als een groot compliment, dat we van Casavabene een aantrekkelijke plek hebben weten te maken die velen aanspreekt.

In de correspondentie met geïnteresseerden zijn we, tot verbazing van velen bijzonder open in wat de mogelijkheden zijn, maar ook wat de beperkingen zijn. Ondanks dat hebben we intussen al een aantal bezichtigingen gehad, waarbij een aantal mensen ervoor hebben gekozen om ook een paar dagen bij ons te verblijven. Natuurlijk is dat altijd weer spannend, je wordt toch een beetje in de bek gekeken en je doet dat ook niet dagelijks; een Italiaans avontuur verkopen. We kunnen niet anders zeggen dan dat iedereen ook na deze bezoekjes nog steeds enthousiast was over Casavabene, maar dat ieder voor zich een reden had om er niet voor te gaan. Een factor die zeker meespeelt is dat het idee van een ander leven in Italië iedereen wel aanspreekt, maar dat het daadwerkelijk zetten van die stap (nog) net een stap te ver is. Ook de komende weken hebben we een hele reeks bezoekjes van geïnteresseerden in de agenda staan. De timing van deze bezichtigingen kan niet beter, want de lente is gearriveerd en alles staat er nu al prachtig bij. Het zou bijzonder fijn zijn wanneer daar een leuk stel tussen zit die Casavabene willen gaan voortzetten. Toch gaan we er nog steeds vanuit dat de verkoop nog wel een tijd kan gaan duren en dat is uiteindelijk ook prima. Natuurlijk willen we, nu we die stap eenmaal genomen hebben, dat het ook verkocht wordt, maar we verkeren in de luxe positie dat niets moet. We kunnen beiden nog steeds genieten van het hier zijn en we delen ons leven op de berg ook nog steeds graag met onze gasten. Als Casavabene niet wordt verkocht kost het ons niets, kunnen we er nog steeds zelf van genieten en genereerd het ook nog inkomsten; hoe goed wil je het hebben?!

In de tussentijd gaat alles gewoon door. Over een week start ons officiële seizoen, ons 15e seizoen, bizar! In het voorjaar zitten we al aardig vol, in het hoogseizoen hebben we nog aardig wat vrij en de aanvragen voor het najaar moeten nog een beetje van de grond komen. We gaan het seizoen niet echt anders in dan de voorgaande jaren, maar mocht Casavabene toch verkocht worden, dan zullen we dit seizoen ongetwijfeld op een andere manier gaan beleven. We kijken er hoe dan ook naar uit. Met Monique’s gezondheid gaat het eindelijk de goede kant op. Na een paar laser behandelingen (scheurtjes in het netvlies) is het zicht in haar linker oog weer bijna volledig hersteld. Dat was wel even schrikken, want op een gegeven moment was ze aan één oog volledig blind. Je wordt er dan weer even mee geconfronteerd dat het leven er ineens heel anders uit kan zien. Ook die ervaring heeft ons gesterkt in ons voornemen om harder te leven en de keuze om nu de volgende stap te zetten. Het leven is goed, maar misschien kunnen we er nog wel meer uit halen. Ook het herstel van Monique’s achillespezen ziet er intussen een stuk beter uit. Toch hebben we besloten om in oktober niet naar Rome te gaan lopen, maar om de tocht te ondernemen met elektrische fietsen. Het ging ons überhaupt al niet om de prestatie, dus nu wordt het nog iets makkelijker om de tocht te volbrengen. We hebben er echt zin in, nu eerst nog even twee fietsen regelen.

We kijken ook uit naar de zomer. Meer en meer evenementen worden toch weer georganiseerd, nadat ze in de  corona jaren volledig tot stilstand waren gekomen. Ook wij hebben de concerten voor de zesde editie van de Pomeriggi in Musica muziekreeks intussen allemaal rond en we zijn enthousiast over het programma (website Pomeriggi in Musica). Dit jaar is het nog een beetje te vroeg, maar volgend jaar kan Monique wellicht een optreden verzorgen met haar net opgerichte koor in Murazzano. Ze heeft een groep van bijna dertig personen bij elkaar verzameld, bestaande uit negen nationaliteiten, maar met elkaar verbonden door de liefde voor het zingen. De eerste indrukken zijn hoopgevend. Iedereen is enthousiast en men vindt het ook echt leuk en dat is uiteindelijk nog het belangrijkste. Enthousiasme zien we ook terug bij de potentiële kopers. Het is nu alleen wachten op ……

Nieuwsbrief 73, 5 februari 2023:  De tijd vliegt voorbij, dus we hebben ons voorgenomen om (iets) harder te leven. We zijn bijzonder tevreden met ons leventje op de berg en kunnen beiden genieten van weinig. Dat zorgt er echter ook voor dat we hier en daar wat lamlendig worden en er weinig uit onze vingers komt. Daarbij komt dat een aantal mensen  in onze directe omgeving de afgelopen maanden werden geconfronteerd met zeer serieuze problemen met hun gezondheid.  Het is voor ons de aanleiding geweest om onszelf te motiveren om net iets meer te ondernemen en tot nu toe gaat dat wel lekker. We hebben een reeks concerten bijgewoond, hebben een paar korte tripjes gemaakt en hebben veel afgesproken met vrienden. We hebben zelfs een aantal nieuwe mensen leren kennen. Wellicht komt het door deze hernieuwde energie, maar meer nog is het samenloop van omstandigheden dat ertoe heeft geleid dat we in Murazzano een appartement op de kop hebben getikt. Het is geen prachtig pand, maar met een beetje inspanning kunnen we er wel iets van maken. Belangrijker nog is dat het appartement ons de flexibiliteit geeft om onze toekomst in Italië op een andere manier vorm te geven.

We zijn al jaren aan het brainstormen over hoe we ons leven verder willen gaan vormgeven, maar dit werd nog versterkt na de aankoop van Casa Sopra (album Casa Sopra). Wat daarmee te doen en wat betekent dat dan voor de toekomst? We merkten beiden dat het ontwikkelen van Casa Sopra voor ons eigenlijk geen optie was. We hebben Casavabene destijds opgezet zoals het nu is en we hebben er duidelijk moeite mee om die opzet te veranderen, door Casa Sopra erbij te betrekken. Het komende jaar wordt ons vijftiende seizoen en hoewel we het nog steeds geweldig vinden om ons leven bij Casavabene te delen met onze gasten, hebben we er ook zin in om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Met de aankoop van het appartement slaan we nu een andere weg in en dat betekent dat we Casavabene willen gaan verkopen (pagina verkoop Casavabene). Het idee is om in de zomermaanden Casa Rea te verhuren, zoals we nu al doen en dat wij dan zelf in het appartement gaan wonen. Met de opbrengst uit de verkoop van Casavabene willen we in de streek een ander pand kopen en deze weer gaan omtoveren tot vakantiehuis. Het liefst kopen we een huis welke in de toekomst ons eigen permanente woonhuis wordt en waar we lekker samen oud kunnen worden. We snappen dat dit bij sommige mensen als een donderslag bij heldere hemel  komt, maar wees gerust, we gaan er vanuit dat het zo’n vaart niet zal lopen. We maken in ieder geval het komende seizoen af en we gaan er vanuit dat het nog wel een tijd kan duren voor we Casavabene hebben verkocht. Het zou dus ook zo maar kunnen dat we nog een aantal seizoenen zullen draaien en dat is helemaal goed, we hebben geen haast.

Het is vandaag een uitzonderlijk warme dag en dat maakt dat we uitkijken naar de lente en de aankomst van de eerste gasten van het seizoen. Dat duurt nog even en dat is maar goed ook, want Monique komt maar niet uit de lappenmand. De problemen met haar achillespezen worden langzaam minder, maar nu kreeg zij afgelopen week acuut last van haar linker oog. Het is nu zo erg dat ze met dit oog praktisch niets meer ziet. Gelukkig is zij nu wel direct onder behandeling in het ziekenhuis en zal ze deze week worden geopereerd. Dat betekent ook dat we deze week niet zijn afgereisd naar Nederland, waar we de 50e verjaardag van Monique zouden vieren. Natuurlijk vinden we dat erg jammer, vooral omdat het zo’n markant moment is, maar het is wel zo duidelijk dat je geen risico moet nemen met je ogen dat er geen ruimte was voor teleurstelling. Monique heeft geen geluk met haar jubilea. Vijf jaar geleden zijn we op haar verjaardag gestrand op de Zwitserse snelweg. Toen “kreeg” ze een nieuwe motor voor de auto, nu misschien een “nieuw oog”. Nee, geen grapjes. We hebben er vertrouwen in dat Monique snel weer ‘gewoon’ kan kijken naar de wereld en dat we haar verlate verjaardag in Nederland alsnog op een later moment kunnen gaan inplannen.

De verkoop van Casavabene hebben we nu in gang gezet en nu maar afwachten. We hebben werkelijk geen idee hoe dat gaat lopen. We hopen van harte dat Casavabene uiteindelijk wordt overgenomen door een leuk stel, die net als wij kunnen genieten van de heerlijke plek, de gasten en het leven hier. Het plan om naar Rome te gaan lopen hebben we ook nog niet los gelaten. Mocht het toch allemaal nog niet zo lekker gaan met de achillespezen van Monique, dan gaan de tocht waarschijnlijk ondernemen met de elektrische fiets. We hebben ons voorgenomen om (iets) harder te leven, maar februari mag wel iets rustiger gaan verlopen.

Nieuwsbrief 72, 10 december 2022:  Het winterse weer heeft ook ons intussen bereikt, de eerste sneeuw is gevallen en het huis is uitgedost met vijf dozen aan kerstspullen.  Ho ho ho, wij zijn er klaar voor!  Mocht het jullie zijn ontgaan; wij zijn dol op de kerst en de hele kerstperiode. Ook wij hebben tegenwoordig Spotify, dus de ene kerst playlist na de andere vult de ruimte met heerlijke kitscherige klassiekers. Een uitgelezen tijd om ons ‘s avonds niet alleen te bezondigen aan foute kerstfilms, maar ook om de ene na de andere serie te bingewatchen. We vragen onszelf dan wel eens af of een Willem Alexander en Maxima, wanneer zij met het hele gezin op de bank zitten te kijken naar de televisieserie  ‘The Crown’, over het Britse koningshuis, daar op dezelfde manier naar kijken als wanneer wij kijken naar een programma als ‘Ik vertrek’? Natuurlijk willen we onszelf niet vergelijken met Willem Alexander en Maxima, maar je krijgt een inkijk in het leven van een ander, die iets vergelijkbaars doet of heeft gedaan als jij. Hoe kijk je daar naar? Zelf zijn we er altijd weer verbaasd over hoe weinig herkenning we vinden, gedeeltelijk omdat elke situatie anders is en andere uitdagingen kent, maar meer nog het feit dat het intussen al weer zo’n tijd geleden is dat we zelf die stap hebben gezet, bijna vijftien jaar!?  We leven in het nu en het is vreemd, maar het heeft voor ons bijna iets onwaarschijnlijks dat we ooit zelf die stap hebben gezet.

De kerstperiode wordt afgesloten met oud en nieuw, wat toch altijd een beetje een anticlimax is. De mooie kerstperiode is voorbij en ondanks dat je het nieuwe jaar vol goede moed en mooie voornemens start, begint het jaar met de twee saaiste maanden van het jaar. Dit jaar willen we die maanden echter opluisteren met wat korte tripjes en een trip naar Nederland om aldaar de 50e verjaardag van Monique te vieren. Het is dan officieel ….. we bevinden ons in de midlife, maar dan zonder de crisis. Al was Monique de afgelopen maanden wel aan het kwakkelen. Voordeel van haar gebroken teen was dat haar ontstoken achillespezen nu eindelijk voldoende rust kregen. De gebroken teen en een behandelplan om nu echt iets te gaan doen aan Monique’s achillespezen zond ons op een missie richting het theater dat de Italiaanse gezondheidszorg heet. Verwijzingen en bezoekjes links en rechts door de regio en wachttijden waar ze Nederland nog een puntje aan kunnen zuigen. De gezondheidszorg zelf is goed en als je een acuut probleem hebt wordt je ook goed en snel geholpen, maar voor de reguliere zorg zijn ze bijna geniaal slecht georganiseerd. Misschien is het een goed ding dat we af en toe nog steeds verbaasd kunnen zijn over hoe sommige zaken hier in Italië geregeld worden, of, juist niet. Het duurt dan wellicht allemaal iets langer, maar uiteindelijk …. komt het gewoon … allemaal .. weer goed.

In de tussentijd zijn we ook nog even een paar dagen naar Napels geweest en een dagje naar Rome. Napels is een ongelofelijk levendige stad, met prachtige bezienswaardigheden en we hebben genoten van atmosfeer en bijzonder vriendelijke mensen. Toch past een stad als Rome beter bij ons. Ook Rome kan chaotisch zijn, maar niets vergeleken met Napels. Na een paar dagen Napels was het echt even bijkomen in Rome. We zagen onszelf al helemaal daar aankomen volgend jaar, aan het eind van onze wandeltocht en dat was gewoon een erg mooie gedachte. Iets om naar uit te kijken. Betekent wel dat we ons deze winter serieus moeten gaan voorbereiden op de wandeltocht en dan niet alleen qua route en overnachtingsmogelijkheden, maar ook fysiek moeten we vaker grotere afstanden gaan lopen. We hebben goede hoop dat de problemen met Monique’s enkels tegen die tijd verholpen zullen zijn en we gaan er vanuit dat Corona, in welke vorm dan ook, niet alsnog weer roet in het eten gaat gooien. Ja, weten we het nog, corona? Ondanks dat we nog steeds wel geconfronteerd worden met een gevalletje zo links en rechts, horen en zien we er ook niet zoveel meer over en laten we hopen dat het zo blijft. Het waren echt heftige jaren voor velen en met voor ons veel onzekerheden, maar toch lijkt het nu al weer heel lang geleden.

Op dit moment wordt het nieuws gedomineerd door die verschrikkelijke oorlog in Oekraïne en de vreemde economische situatie waarin een groot deel van de wereld lijkt te verkeren. Zo zittend op onze berg in Murazzano, op veilige afstand van de verschrikkingen die zich in Oekraïne afspelen, merken we daar toch relatief weinig van. Net als overal zien we ook hier dat de prijzen omhoog gaan en dat er tekorten zijn aan verschillende materialen. Aangezien we zelf op dit moment niets ondernemen (verbouwen), merken we ook daar niet zo heel veel van. Het was ons al wel redelijk duidelijk dat de inflatiecijfers dit jaar een uitzonderlijk beeld zouden laten zien en dus hadden wij ingezet op een prijsverhoging voor 2023 van 5%. Dat leek ons een veilige marge, maar jammer genoeg was het dubbele beter op zijn plek geweest, waanzin!? Het moge duidelijk zijn dat we hier iets mee moesten doen, dus hebben we de tarieven voor het komende jaar verhoogt met 8%. We hopen dat dit voor de meesten geen probleem zal zijn, maar mocht dat wel zo zijn, dan horen we dat graag! Qua boekingen voor het komende jaar was het nog redelijk rustig, maar sinds een paar weken zit daar lekker de vaart in, dus daar zijn we erg blij mee.

De komende weken gaan wij genieten van de kerstperiode en alle leuke evenementen die rond dit thema worden georganiseerd in de regio. Zo worden er in verschillende dorpen levende kerststallen opgevoerd, ook in Murazzano. Monique zal daarbij, samen met de allerkleinsten uit het dorp (verkleed als engeltjes), al zingend door het dorp lopen. Graag wensen wij iedereen nu alvast fijne feestdagen toe en dat het een mooi nieuw jaar mag worden!

Nieuwsbrief 71, 16 oktober 2022:  Laten we maar meteen met de deur in huis vallen; Nee, we zijn niet onderweg naar Rome. We hebben het er al een paar jaar over en dit jaar moest het dan gaan gebeuren; wandelen naar Rome. Jammer genoeg heeft Monique al meer dan een jaar last van ontstoken achillespezen en heel gek, deze zijn nu chronisch. Mochten we nog twijfels hebben gehad over of het toch echt werkelijk niet door kon gaan is daar intussen ook een duidelijk antwoord op gekomen, aangezien Monique een paar weken geleden haar grote teen heeft gebroken. Zoals meestal het geval is gebeurde dat niet middels een spectaculair ongeluk, maar gewoon suf uitglijden op het natte gras. Dat betekent de komende weken nog even rust houden met de voet omhoog!

Dit jaar zou een kort seizoen worden, want begin oktober zouden we, na de bruiloft, op pad gaan en dus ook de boel afsluiten. Toen duidelijk werd dat lopen naar Rome er niet in zat wilden we eerst alles weer open zetten, zodat we in oktober nog gasten zouden kunnen ontvangen. We hebben echter besloten om ‘gewoon’ lekker de boel te sluiten. Het was een mooi seizoen en het is goed zo. Je merkt dan, hoe sneu ook, dat je jezelf er toch al een beetje op had ingesteld en dan is het lastig schakelen. Daarbij komt dat we het seizoen net met een knal hadden afgesloten. Half september was daar namelijk de bruiloft, waarbij een grote groep mensen neerstreek bij Casavabene, zowel in de appartementen als in tentjes op het terrein. Langzaam druppelde iedereen in die week binnen en hebben we met een ieder die er op dat moment was alvast een voorschot genomen op de grote dag in Murazzano zelf. Het was bijzonder leuk om in de dagen voor de bruiloft al kennis met elkaar te maken en het feest uit te rekken tot een paar dagen. De dagen voor de bruiloft werkte het weer niet echt lekker mee, maar we hebben toch samen met elkaar kunnen eten bij Casa Sopra (de bouwval). De grote dag zelf was het echter prachtig weer en na de huwelijksvoltrekking in het gemeentehuis verplaatste het hele gezelschap zich naar de prachtig versierde binnentuin van het Palazzo Tovegni, alwaar de borrel plaats vond. Natuurlijk moest er ook gespeecht worden en die eer viel Hermando te beurt, die daar toch wel zenuwachting om was, maar gelukkig voor hemzelf en alle aanwezigen ging dat goed. Het feest werd voorgezet met een uitbundig etentje bij Osteria Ra Ca’ ‘D Baruc. Zoals iedereen kwam, vertrok iedereen in de dagen na de bruiloft weer. Samen met een klein select gezelschap konden we toen nog even nagenieten van de voorgaande dagen.

Je zou het bijna vergeten, maar we hebben natuurlijk ook gewoon weer een seizoen gehad met onze gasten, ons 14e seizoen! Zelf hebben we nog steeds het gevoel dat we pas een paar jaar bezig zijn en misschien is dat ook wel een goed teken. We vinden het gewoon erg leuk om gasten bij ons te ontvangen en ons leven in Italië met hen te delen. De organisatie van de vijfde editie van de muziekreeks Pomeriggi in Musica verliep dit jaar iets minder soepel dan in de voorgaande jaren. Dat samen met de voorbereidingen van de trouwerij en de auto die er ineens mee op ging houden maakte wel dat we in augustus een beetje op ons tandvlees liepen, maar daar stond weer zoveel tegenover. Het was een zomer met geweldig weer en ondanks de droogte stond het landschap er paradijselijk bij. Dat betekent dat ook de groentetuin maar bleef produceren en er bijna niet tegenop te eten was. De concerten van Pomeriggi in Musica werden nog nooit zo goed bezocht en de reacties waren ook weer bijzonder enthousiast. We hebben dit jaar een klein pizzaoventje gekocht, gewoon om even uit te proberen hoe dat gaat en het was ook leuk dat we al die gasten die steeds weer terug komen bij ons iets nieuws konden aanbieden. Het werkte, het was leuk om te doen en de pizza’s waren nog lekker ook. In het voorjaar hadden we rond Casa Sopra de boel flink kaal geslagen en opgeruimd, waardoor we daar de binnenplaats in gebruik konden nemen. Naast de pizzaoven hebben we daar een grote eettafel neergezet en een comfortabel zitje. Leuk voor de gasten, leuk voor onszelf en ook met het trouwgezelschap hebben we heerlijk gebruik kunnen maken van die nieuwe plek.

De komende maanden willen we gebruiken om bij Casavabene wat schilderwerk uit te voeren, maar we willen zeker ook nog wel wat tripjes gaan maken in Italië Ondanks de gebroken teen van Monique zijn we de afgelopen week nog even een paar dagen in Venetië geweest. Best een avontuur met krukken en rolstoel. Onze auto vond het deze zomer na 17 jaar genoeg geweest, dus deze hebben we moeten vervangen. Dat geeft ons wel weer wat meer mogelijkheden, want met de oude auto durfden we geen tripjes meer te maken. Het plan om naar Rome te lopen hebben we niet losgelaten en het is de bedoeling om dat volgend jaar oktober alsnog te gaan doen. Dat betekent dat we ons deze winter moeten gaan voorbereiden, niet alleen qua onderzoek voor de tocht zelf, maar ook in het feitelijk maken van meters. Eerst moet Monique weer volledig hersteld zijn. Met Casa Sopra (fotoalbum Casa Sopra) gaan we voorlopig niets doen, al ziet er steeds meer naar uit dat het huis elk moment verder zou kunnen gaan instorten. We denken er daarom over om deze volledig af te breken, we gaan het zien.

Nieuwsbrief 70, 3 april 2022:  De kans is groot dat wanneer we allemaal over een paar jaar terug kijken naar de afgelopen twee corona jaren, we zullen concluderen dat deze periode ons ertoe heeft aangezet om andere keuzes te maken in ons leven. En wanneer corona nog niet genoeg was, komt daar ook nog even een oorlog bij. Aanleiding genoeg om weer even kritisch naar je eigen leven te kijken en jezelf af te vragen of je wel genoeg doet om alles eruit te halen wat erin zit. Wij hebben zelf intussen al weer heel wat jaren geleden de keuze gemaakt om ons leven volledig anders te gaan vormgeven, maar dat neemt niet weg dat ook wij onszelf nog steeds diezelfde vraag stellen. Is het genoeg om maar een beetje op onze berg te zitten? Wanneer we naar onszelf kijken kunnen we echter niet anders concluderen dan dat we tevreden zijn met waar we zijn en dat we ook geen grote (onvervulde) verlangens hebben richting de toekomst. Het helpt daarbij wel dat we altijd al weinig nodig hadden om tevreden te zijn, ook toen we ons leven nog in Nederland hadden. We hebben geen behoefte aan meer, al verzetten we ons daar ook niet tegen. Zo hebben we dit jaar een hele reeks tripjes gemaakt. Buiten een aantal bestemmingen in Italië zijn we ook in, heel iets anders, Amerika geweest. Een beetje tegen de verwachting in was deze laatste trip echt geweldig. Buiten de steden New York, Washington en Philadelphia hebben we ook het platte land bezocht, waar de Amish wonen. Wat het verblijf helemaal bijzonder maakte was dat we hebben gelogeerd bij het gastgezin waar Hermando in een ver verleden ooit een jaar au pair is geweest. Het reizen is ons goed bevallen en dat willen we in de toekomst graag vaker gaan doen. We zijn wel tot de conclusie gekomen dat we nog steeds gewoon graag lekker thuis zijn en we zullen daarom gaan voor korte tripjes van een paar dagen en dan met name in Italië zelf. Mochten we tijdens één van deze tripjes alsnog gegrepen worden door een plek, staan we er nog steeds open voor om onze boel op te pakken en te verhuizen, maar de kans dat dit ooit zal gebeuren lijkt kleiner dan een jaar geleden.

Ondanks dat corona nog steeds onder ons is, lijkt het geen invloed meer te hebben op de behoefte van mensen om te reizen en dat zagen we natuurlijk terug in het aantal boekingen. Wel merken we dat sinds het uitbreken van de Oorlog in Oekraïne het aantal boekingen minimaal is en dat is natuurlijk begrijpelijk. We hebben ons, wellicht enigszins naïef, de afgelopen decennia veilig gewaand, maar nu komt het ineens toch weer erg dichtbij. Onze eigen zorgen en angsten vallen natuurlijk volledig in het niet in vergelijking met de bevolking daar en een ieder die huis en haard heeft moeten verlaten om een veilig heenkomen te vinden. Na weken van toenemende spanning zien we dat het onderwerp op dit moment in het nieuws al weer minder aandacht krijgt en ook zelf zijn we er al weer minder mee bezig. Het leven gaat door en dat is ook goed, wat niet weg neemt dat voor de betrokkenen de ellende nog lang niet voorbij is. We hebben niet het idee dat we zelf invloed hebben op de situatie en we wachten dus maar af hoe de situatie zich verder zal gaan ontwikkelen. In de tussentijd kunnen we niet anders dan ons voor te bereiden op het komende seizoen. Ondanks alles kunnen we nog steeds genieten van het hier en nu. Dagelijks zien we de natuur verder ontwaken uit haar winterslaap en het landschap wordt met de dag mooier. We kijken uit naar de komende maanden en het nieuwe seizoen, waarin we ons leven in Italië weer mogen delen met onze gasten. 

Vorig jaar hadden we een kort seizoen, omdat we vanwege corona pas half juni onze eerste gasten mochten ontvangen. Dit jaar wordt weer een kort seizoen, maar dit keer hebben we daar zelf voor gekozen en is de aanleiding een feestelijke. Half september sluiten we Casavabene (Casa Rea blijft nog open) en toveren we de boel om tot een trouwlocatie, waar een heel gezelschap samen kan komen ter voorbereiding op de grote dag in Murazzano zelf. Na de bruiloft vertrekt het bruidspaar voor hun huwelijksreis en passen wij nog even op ons kleinkind. Wanneer het bruidspaar weer terug is gaan wij uitvoering geven aan ons plan om naar Rome te gaan lopen. We hebben het daar al een paar jaar over en deze trouwerij was nu een goede aanleiding om onze plannen concreet te maken. De komende maanden moeten we ons nog wel goed voorbereiden op de tocht, want tot nu toe hebben we nog bijzonder weinig gedaan. Niet alleen qua onderzoek voor de tocht zelf, maar ook in het feitelijk maken van meters. Dat gaat helemaal goed komen, maar nu eerst het seizoen laten beginnen. Wij hebben er in ieder geval weer zin in!

Nieuwsbrief 69, 18-12-2021: We zijn al weer bijna aan het eind van het jaar en terugkijkend zijn we bijzonder blij dat we ook het afgelopen seizoen weer zonder al te grote kleerscheuren zijn doorgekomen. Het seizoen kon pas laat beginnen, ergens begin juli, maar gelukkig hadden we in de maanden die volgden wel een goede bezetting. Het feit dat we nu ook Casa Rea erbij hebben heeft er zeker voor gezorgd dat we een prima jaar hebben gehad en daar zijn we natuurlijk ongelofelijk blij mee! We kunnen niets anders zeggen dan dat het tot nu toe in alle opzichten een mooi jaar is geweest.

Het is natuurlijk niet zo raar dat de meeste buitenlanders die in Italië wonen al een jarenlange passie hadden voor Italië voor ze hier kwamen wonen en dat zij het land voor die tijd goed hebben leren kennen. Bij ons was dat echter niet zo. De keuze om in Italië te gaan wonen was voor ons een theoretische keuze (taal, cultuur, landschap, eten, wijnen, etc.) en dit hebben we al in gang gezet na één korte vakantie in het land. Nu we dan eindelijk klaar zijn met bouwen en de situatie rond corona ons nog steeds toelaat om te reizen, willen we nu eindelijk graag meer van Italië leren kennen. Nadat onze laatste gasten waren vertrokken zijn we meteen gaan kijken wat de mogelijkheden waren en het bleek dat we vanaf het vliegveld van Cuneo zeeeeer goedkoop konden vliegen naar een hele reeks bestemmingen binnen Italië. En, nee, we hebben geen last van vliegschaamte. In hoeverre dit terecht is laten we graag in het midden. In oktober was onze eerst korte trip; eerst een paar dagen naar Nederland, waar we al zeer lang niet meer waren geweest i.v.m. covid en van daar zijn we doorgereisd naar Rome en vervolgens met de trein naar de Abruzzen. Aangezien Monique goed last had van twee ontstoken achilleshielen hebben we Rome verkent op de fiets en dat was echt ontzettend leuk. Vervolgens volgden korte tripjes naar Sicilië in november en Sardinië in december. Je kunt dus gerust stellen dat we de koe bij de horens hebben gepakt en we kunnen niet anders zeggen dan dat we ervan hebben genoten. Wat deze tripjes extra leuk maakt is dat we tijdens deze tripjes niet alleen kennis willen maken met de plek, maar dat we ook echt kijken met het oog op de toekomst. En wel met de vraag: zouden we op deze plek willen wonen en wel voor de rest van ons leven of heeft de plek waar we nu wonen toch meer te bieden? Zowel de Abruzzen als Sicilië en Sardinië zijn ons ontzettend goed bevallen, maar na elke trip was het weer goed thuis komen! Wellicht is dat gewoon omdat het thuis is, maar ook niet helemaal. Ons leven hier is nu al prachtig. We hebben een goed leven opgebouwd binnen de gemeenschap en mogen wonen in een schitterende streek. We realiseren ons dat het lastig zal worden om een plek te vinden die in alle opzichten meer te bieden zal hebben en dat is natuurlijk een geweldige positie om in te verkeren.

De situatie rond het corona virus blijft ons tot op heden iedere keer maar weer verrassen. Net als vorig jaar, is de situatie in Italië en helemaal hier in Piëmonte aanzienlijk beter dan in Nederland, maar ook hier lopen de aantallen nu flink op. We gaan zien hoe het zich verder gaat ontwikkelen, maar in de tussentijd gaan we “gewoon” verder met het organiseren van het nieuwjaarsconcert onder de vlag van Pomeriggi in Musica. Wellicht tegen beter weten in, maar we proberen toch vertrouwen te houden dat we het leven weer een beetje “normaal” kunnen leven.  Qua boekingen voor het komende jaar loopt het best lekker, vooral Casa Rea loopt goed en de meeste mensen hebben voldoende vertrouwen in de toekomst. Het lijkt intussen wel duidelijk dat de situatie rond het corona virus in de zomer maanden nergens in Europa tot grote problemen lijdt, maar dat neemt niet weg dat er altijd een stukje onzekerheid blijft. Om die onzekerheid in ieder geval voor onze gasten een beetje weg te nemen bieden wij onze gasten ook voor het komende jaar de mogelijkheid om kosteloos te annuleren bij een negatief reisadvies. Buiten het reizen hebben we ook weer genoeg tijd om met vrienden af te spreken en gewoon lekker niets te doen en te genieten van het hier zijn in Casa Rea. Dat neemt niet weg dat we zowel bij Casavabene als bij Casa Rea de nodige werkzaamheden hebben uitgevoerd, zodat beiden weer een beetje goed de winter door kunnen komen. We waren ook net op tijd, want we hebben de eerste 15 cm al op ons dak gehad. Gelukkig is het weer dusdanig goed, dat de meeste sneeuw ook al weer is verdwenen. We hebben de pannen op het dak van de schuur boven Casavabene  (fotoalbum Casa Sopra) weer wat beter op hun plek gelegd, alle bomen gesnoeid en bij Casavabene alles afgesloten voor het echt koud ging worden. Het ziet er naar uit dat wij in Murazzano een witte Kerst gaan krijgen en wie wil dat nou niet. Wij zijn er in ieder geval klaar voor. Het hele huis versierd en genoeg proviand in huis om een paar weken door te komen. Voor nu, blijf veilig, ook tijdens de feestdagen en vergeet niet te genieten.

Nieuwsbrief 68, 29-07-2021:  Ja, ondanks corona is het wat ons betreft nog steeds een overvloedig jaar. Natuurlijk hakt de onzekerheid rond het virus en het hebben van een zeer kort seizoen er wel in, maar daar staat meer dan genoeg tegenover. We hebben de lockdown periode goed kunnen gebruiken om een beetje achterstallig onderhoud uit te voeren en ook hebben we een aantal zaken, welke we eigenlijk vanaf het begin niet al te best hadden aangepakt, nu wel goed uitgevoerd. Alles staat er prachtig bij en het is werkelijk heerlijk om weer terug te zijn bij Casavabene. In de zomer is het een paradijselijke plek en net als onze gasten genieten we daar zelf ook ongelofelijk van. Ons seizoen begon pas begin juli, maar in tegenstelling tot de voorgaande jaren zitten we de komende maanden praktisch vol, waardoor het toch nog een prima jaar lijkt te gaan worden voor ons.  Wel zien we dat men terughoudend is om te boeken voor het najaar, maar wanneer de situatie stabiel blijft, zal dat ook nog wel veranderen. Wij zijn er in ieder geval blij mee!

Het heeft ook nu weer allemaal langer geduurd als gedacht, maar de aanschaf van het huis boven Casavabene is nu eindelijk rond gekomen (zie fotoalbum Casa Sopra). We hebben geen grote plannen met het huis, of liever, de bouwval, maar we zullen wel even een aantal noodzakelijke klusjes gaan uitvoeren aan het huis om het geheel in stand te houden. Het is leuk dat we één ruimte, welke zich in de schuur bevindt, dusdanig hebben kunnen pimpen dat we deze kunnen gaan gebruiken als workshopruimte of als uitwijklocatie bij slecht weer. Afgelopen week heeft één van onze gasten de ruimte officieel in gebruik genomen om daarin te schilderen. We hadden geen plannen met het huis, maar het is wel leuk dat we het nu toch al functioneel kunnen gebruiken.

Net als vorig jaar zomer, is de situatie rond corona in Italië en helemaal hier in Piëmonte aanzienlijk beter dan in Nederland en we hebben het gevoel dat ook gasten dat zo ervaren. Vanaf het begin hebben we geprobeerd open te communiceren met onze gasten over de situatie in Italië en hoe wij daar bij Casavabene en Casa Rea mee omgaan. De speciaal hiervoor ingerichte pagina’s op onze websites werden niet veel bezocht, maar toch kon men dit waarderen, net als de mogelijkheid om kosteloos te annuleren bij een negatief reisadvies. Niemand kan zeggen hoe het verder gaat, maar wij hebben er vertrouwen in dat we de komende maanden “gewoon” gasten kunnen blijven ontvangen. We hebben er dusdanig veel vertrouwen in dat we hebben besloten om dit jaar al weer de vierde editie van ons muziekfestival Pomeriggi in Musica te organiseren in Murazzano en komende zondag is al het eerste concert. Monique speelt samen met een Duitse vriendin quatre mains op de piano en zal ook een nummer zingen en met name dat laatste zorgt bij haar wel voor de nodige nervositeit. Ondanks de nodige restricties gaan we het gewoon doen, want het is tijd om weer een beetje terug naar “normaal” te gaan.

Net voor het seizoen begon hebben we nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt om samen met een vriendin een drie daagse tocht te maken, hier in de bergen. Hermando was zeer sceptisch en heeft lang getwijfeld of hij wel mee zou gaan, maar we hebben het gewoon gedaan. Natuurlijk was het hier en daar ook echt zwaar, maar het ging en sterker nog; het ging best goed. Het was echt leuk zo samen op pad in de bergen en belangrijker nog het was schitterend. Dat gaan we in de toekomst zeker vaker doen.

We genieten van het hier en nu en zijn blij dat het seizoen weer is begonnen en we ons leven in Italië mogen delen met onze gasten. Voor wie nog onze kant op wil komen; in de derde week van augustus hebben we nog plek en ook vanaf eind september hebben we nog genoeg beschikbaar bij zowel Casavabene als Casa Rea. 

Nieuwsbrief 67, 04-04-2021: We hadden zin in 2021 en ondanks alle onzekerheden van deze tijd is dat nog steeds zo! We hadden besloten dat 2021 een jaar van overvloed moest gaan worden en nu de eerste drie maanden van het jaar er al weer op zitten kunnen we niets anders zeggen dan dat we lekker bezig zijn. We hadden de rust en de tijd om zowaar met een stukje mindfulness bezig te zijn, in een poging om bewuster in het leven te staan en nog net iets intenser te genieten. We durven gerust te zeggen dat ons dit al niet slecht af ging, maar daar is natuurlijk altijd nog genoeg te winnen. In februari hebben we in ieder geval uitbundig genoten van twee prachtige maaltijden bij twee fantastische restaurants in buurt, want we werden samen 100 en dat moest gevierd worden. Daar waar het kon hebben we de afgelopen maanden met vrienden afgesproken en we hebben zelfs een aantal nieuwe mensen leren kennen, maar door de verschillende coronamaatregelen was het niet mogelijk om tripjes te maken. In plaats daarvan hebben we deze tijd gebruikt om flink aan de slag te gaan bij Casavabene. We hebben het hele terrein kaal getrokken en zijn ook begonnen met het schilderen van de buitenboel. Zelf hebben we nog steeds het gevoel dat we nog maar een paar jaar in Italië zijn, maar aan het huis is intussen wel te zien dat we hier al meer dan dertien jaar zitten, dus het was de hoogste tijd dat we daar iets aan gingen doen. Voor wie het zich afvraagt; het was geel en blijft geel. Toen Monique deze week bezig was met het schilderen van het balkonhek was dat wel weer even een dejavú momentje. Het was namelijk het eerste wat we dertien jaar geleden hebben aangepakt; het schilderen van het balkonhek. Niet omdat dat zo belangrijk was en er niet genoeg andere klusjes te doen waren (het huis was nog één grote bouwplaats), maar we hadden werkelijk geen idee waar anders te beginnen.

Begin januari dachten we nog dat aanschaf van het huis boven Casavabene, na twee jaar eindelijk rond zou komen (zie fotoalbum Casa Sopra), maar daar kwam toch nog een flinke kink in de kabel. De eigenaar van het huis overleed plotseling (geen corona) en toen waren daar ineens drie erven en dus was het weer afwachten hoe dit zich zou ontwikkelen. Casa Sopra werd ons zo ongeveer in de schoot geworpen en toch hebben we die afgelopen twee jaren nog geregeld getwijfeld. De nieuwe onzekerheid, bovenop de reeds aanwezige onzekerheid omtrent corona en de daaraan gekoppelde vraag of we wel in staat zullen zijn om het geleende geld voor de aanschaf terug te kunnen betalen, deed ons toch weer even nadenken of je dit nou echt wel wilden. We hebben de voors en tegens al zo vaak tegen elkaar afgewogen dat we het er toch wel weer snel over eens waren; we moeten het gewoon doen. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar we kunnen nu toch echt melden dat het rond lijkt te zijn, want afgelopen woensdag hebben we het voorlopige koopcontract getekend. Zo gauw het definitieve koopcontract is getekend zullen we een aantal noodzakelijke klusjes gaan uitvoeren aan het huis om het geheel in stand te houden, maar daar blijft het voorlopig dan ook wel bij. Nu de kogel door de kerk is kunnen we niet anders zeggen dan dat we blij zijn met de aanschaf van Casa Sopra en het past wat ons betreft ook helemaal  in ons voornemen van een overvloedig jaar.

De situatie rond corona is in Italië redelijk vergelijkbaar met die in Nederland. Hier op het platteland worden we er echter minder mee geconfronteerd en het aantal gevallen hier is ook zeer beperkt. In Murazzano hebben we op het moment zelfs geen gevallen. We zouden eigenlijk deze week een klein rondreisje maken door Europa. We hadden deze al in het najaar gepland en waren er, hoe naïef ook, redelijk van overtuigd dat dit wel zou moeten lukken. Het virus blijft ons echter steeds weer verrassen en dat was nu niet anders. Het is in ieder geval erg spijtig dat we nu weer niet in staat waren om familie en vrienden te bezoeken die we al zo lang niet gezien hebben, maar die tijd gaat wel weer komen. In het grootste deel van Italië en ook in Piëmonte staan de corona seinen op dit moment in ieder geval nog op rood, maar we verwachten zelf dat de coronamaatregelen ergens vanaf eind april weer zullen worden versoepeld. De eerste gasten verwachten we nu begin juni en we gaan er vanuit dat dit geen probleem zal zijn. Men is overal in Europa druk aan het vaccineren en we zagen afgelopen jaar dat de aantallen richting de zomer flink afnamen. We zijn er wel van overtuigd dat het dit seizoen nog steeds niet geheel back to normal zal zijn, maar hoe en wat precies blijft afwachten. Wij zijn er in ieder geval klaar voor en ook voor ons muziekfestival Pomeriggi in Musica hebben we de voorbereidingen redelijk op orde. We gaan er vanuit dat het dit jaar dan echt weer door kan gaan, maar natuurlijk houden we er ook wel rekening mee dat we het wellicht toch nog een jaartje zullen moeten uitstellen.

Voor nu genieten we van alles wat er wel is. De dagen worden steeds langer, de zomertijd is ingegaan, het wordt steeds warmer, de natuur ontwaakt uit haar winterslaap en alles staat vol in de bloesem. We gaan lekker door met klussen en kijken uit naar het komende seizoen met onze gasten. 

Nieuwsbrief 66, 10-01-2021:  Het jaar 2021 is begonnen en wij hebben er zin in! We hebben besloten dat 2021 een jaar van overvloed gaat worden en dan moet dat ook maar gewoon gebeuren niet waar. Wat ons betreft is het jaar al goed begonnen. Natuurlijk is de wereld nog steeds vol gekkigheid, maar bij ons overheerst het gevoel dat het op meerdere fronten de goede kant op gaat. Op één terrein is ons jaar in ieder geval al overvloedig begonnen. Er is de afgelopen periode een enorme hoeveelheid sneeuw gevallen. Natuurlijk geeft dat ook wat overlast, maar het is toch bovenal ongelofelijk mooi. Iemand merkte terecht op dat wij hier in Murazzano het mooiste meepikken van alle seizoenen en dat is ook zo. Sneeuw in de winter, maar ook weer niet te koud. In de lente explodeert de natuur en verandert de omgeving in een paradijselijk landschap. De zomers zijn zonnig , maar niet te heet. De herfst kleurt het landschap, terwijl de temperaturen nog steeds aangenaam zijn. We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen wonen, al zegt je rug wel iets anders na weer een ochtend sneeuw scheppen.

Het zou te ver gaan om te zeggen dat het afgelopen jaar een verschrikkelijk jaar is geweest, maar het was zeker een vreemd jaar. Voor onszelf kunnen we 2020 het beste omschrijven als een tussenjaar. We denken dat we het er in ieder geval allemaal wel over eens kunnen zijn dat het in 2021 alleen maar beter kan worden. Een goede gedachte om het jaar mee te beginnen, maar we willen daar graag nog een schepje bovenop doen. Het moet in alles een overvloedig jaar gaan worden! We willen het komende jaar nog net iets bewuster leven en meer open staan voor wat het leven ons hier allemaal te bieden heeft. We hebben het dan niet zozeer over materiële zaken, maar juist over het genieten van de vele mooie kleine dingen om ons heen en de mensen om ons heen. Nieuwe mensen leren kennen, weer meer eropuit trekken, de verschillende dorpsfeesten bezoeken en meer afspreken met de mensen in onze omgeving. Dat hebben we besloten, dus zo gaan we dat doen.

We hebben niet alleen zin in het komende jaar, maar kijken ook uit naar de komende jaren. Nu de aanschaf van het huis boven Casavabene (zie fotoalbum Casa Sopra) helemaal rond lijkt te zijn, hebben we er natuurlijk over na moeten denken hoe we onze toekomst voor ons zien en wat dit betekent richting de plannen voor Casa Sopra. Het was al wel duidelijk dat we eerst een aantal jaren zouden moeten sparen om ook maar iets te kunnen gaan doen met het huis of liever de verzameling aan panden. We hebben besloten dat, buiten wat noodzakelijke klusjes om het geheel in stand te houden,  we Casa Sopra niet gaan ontwikkelen, maar als zelf in te vullen project zullen mee verkopen bij een toekomstige verkoop van Casavabene. Voor sommigen komt dit wellicht als een schok, maar wees gerust, voorlopig zijn wij nog gewoon van plan om zelf te genieten van Casavabene en ons leven in Murazzano. Maar het idee om in de toekomst nog een keer ergens anders in Italië, ja hoogst waarschijnlijk wel Italië, nog een keer opnieuw iets op te bouwen, spreekt ons allebei wel erg aan. We hadden al eerder besloten om meer te gaan reizen en daarbij vooral meer van Italië te leren kennen, maar nu komt daar dus een extra doel bij. In welke regio zouden we wel oud willen worden en hoe zou dat plaatje er dan uit komen te zien? Ook zijn we nog steeds van plan om naar Rome te gaan wandelen en daarmee willen we ook zeker niet al te lang wachten.

In het grootste deel van Italië en ook in Piëmonte worden de coronamaatregelen vanaf volgende week weer iets versoepeld. We voelen op dit moment helemaal niet een grote drang om  te gaan reizen of zo, maar het is wel lekker dat we er zo af en toe even op uit mogen trekken, zoals een dagje naar de kust. Het blijft toch wel erg bijzonder dat we hier in Murazzano nog meer dan een halve meter sneeuw hebben liggen en dat je op nog geen uurtje rijden, ineens in een volledig andere wereld zit. Aan de kust, op het strand, genietend van de zon onder de palmbomen. Bizar gewoon. De komende maanden zijn nog steeds rustig voor ons, dus daar hebben we ook genoeg tijd voor, al gaan we wel beginnen met een aantal onderhoudsklusjes bij Casavabene. We genieten van het hier en nu, maar kijken uit naar de komende maanden en een nieuw seizoen, waarin we ons leven in Italië mogen delen met onze gasten. Voor nu, blijf veilig en vergeet niet te genieten. 

Nieuwsbrief 65, 1-11-2020: De afgelopen jaren zijn we meer en meer los komen te staan van wat er allemaal in de wereld gebeurt. We zagen onszelf meer als toeschouwers op de wereld dan deelnemers aan die wereld. Vanaf onze berg aanschouwden we de boel en gaven alla die twee oude Muppets vanaf hun balkon commentaar op al die gekkigheid. Met de komst van het coronavirus kwam de wereld weer glashard terug op ons balkon en het zag er lang naar uit dat het een economisch rampjaar zou gaan worden. Het blijft verbazingwekkend hoe dit virus ons het afgelopen jaar steeds weer bleef verrassen. Je luistert bijna obsessief naar alle berichten, de experts en semi experts en probeert daar voor jezelf een logisch verhaal uit te destilleren, maar toch liep het steeds weer anders dan wij hadden verwacht. Dat was echter niet alleen in negatieve zin, ook in positieve zin. In eerste instantie gingen de getallen, ondanks de zeer strenge maatregelen in Italië maar tergend langzaam omlaag en toen kwam daar toch het bericht dat de maatregelen zouden worden versoepeld. Vanaf half juni konden we weer gasten ontvangen en daar waren we natuurlijk bijzonder blij mee. We realiseerden ons echter wel dat het nog steeds een moeilijk jaar zou worden. Men mocht weer reizen, maar gingen de mensen dat ook weer doen en helemaal naar Noord Italië? Alle boekingen voor de eerste maanden van het seizoen zijn natuurlijk geannuleerd, maar gelukkig zijn bijna alle boekingen voor de rest van het seizoen ‘gewoon’ doorgegaan. Wie heeft geannuleerd kon het bedrag claimen bij hun verzekering of heeft z’n vakantie doorgeschoven naar later dit jaar of volgend jaar. Vanaf het begin hebben we geprobeerd open te communiceren over wat de situatie in Italië was en hoe wij daar bij Casavabene (en Casa Rea) mee omgingen. We vinden het echt top dat dit de meeste mensen het vertrouwen heeft gegeven om alsnog onze kant op te komen. We zijn al onze gasten ongelofelijk dankbaar voor hun komst en hun vertrouwen. Mede doordat we dit jaar ook Casa Rea het hele seizoen konden verhuren hebben we uiteindelijk nog steeds een redelijk seizoen gedraaid. Nogmaals dank aan al onze gasten voor jullie komst en we hebben er weer van genoten!

Ergens in mei kwam de advocate die de belangen behartigt van de eigenaar van het huis boven Casavabene (zie fotoalbum Casa Sopra) na lange tijd weer in de lucht. De aanvraag voor de verkoop was nog steeds niet behandeld voor het gerecht, waar goedkeuring moest worden gegeven voor de verkoop, dus dat ging nog wel even duren. Wij hebben toen aangegeven dat we, gezien de hele situatie rond corona, niet in de positie waren om de koop door te zetten. Het was reeds duidelijk dat we het bedrag van de aankoop moesten lenen van familie en vrienden, maar je moet wel de zekerheid hebben dat je zo’n lening binnen een redelijke termijn kunt terug betalen. Intussen ziet alles er weer wat rooskleuriger uit en dat betekent ook dat we hebben besloten de koop alsnog door te laten gaan. De hele procedure voor het gerecht is doorlopen en nu is het wachten op een moment waarop getekend kan worden bij de notaris. Het huis of liever de verzameling aan panden, door ons Casa Sopra genoemd is groot en biedt veel mogelijkheden. De komende maanden gaan we samen in alle rust brainstormen over wat we met Casa Sopra willen gaan doen, maar het zal nog jaren duren voor we er concreet iets mee gaan doen. Eerst maar weer wat reserves opbouwen en de leningen terugbetalen.

Het duurt nog wel even voordat ons volgende seizoen weer begint, maar wij gaan er vanuit dat we ook het hele komende jaar nog wel met corona te maken zullen hebben. We denken wel dat het volgend jaar beter zal gaan dan dit jaar, aangezien we intussen meer weten en we beter in staat zijn om ermee om te gaan. Om voor onze gasten een stukje van de onzekerheid weg te nemen zullen we het komende jaar de volledige (aan)betaling van de boeking terug betalen in geval men niet naar Italië kan komen door een negatief reisadvies. Net als iedereen zijn we intussen wel een beetje corona moe en we hebben daarom besloten dat we gaan proberen ons de komende tijd een beetje af te sluiten van alle berichtgeving. We moeten ermee leven, maar we hoeven er niet de hele tijd mee bezig te zijn. Gezien de huidige situatie is Monique weer even gestopt met haar koor, maar we gaan nog wel door met de voorbereidingen van een Nieuwjaarsconcert in Murazzano. De kans is groot dat ook dit niet door kan gaan, maar je weet maar nooit hoe de situatie over twee maanden is en het is leuk om met de voorbereidingen bezig te zijn. We zijn net weer verhuisd naar Casa Rea en de komende maanden gaan we genieten van het huis, die nu helemaal af is en lekker aan rommelen in en om het huis, zowel bij Casa Rea als bij Casavabene. Voor nu, blijf veilig en vergeet niet te genieten. 

Nieuwsbrief 64, 10-06-2020: Het is bizar om te zien hoe snel je jezelf kunt aanpassen aan de veranderde omstandigheden. Hoe snel je went aan de nieuwe situatie. Dat is wellicht ook waarom wij ons ogenschijnlijk moeiteloos door ons Italië avontuur heen hebben weten te manoeuvreren. Leek het er in het begin van het jaar nog op dat we een goed seizoen zouden hebben, hadden we er vervolgens al vrede mee dat het jaar grotendeels verloren zou zijn qua het ontvangen van gasten, lijkt het er intussen ‘gewoon’ weer op dat alles toch nog redelijk goed gaat komen. Alles valt of staat met de ontwikkeling van corona cijfers. Week na week zagen we deze cijfers voor Italië maar tergend langzaam dalen, maar sinds begin mei zien we echter bijna dagelijks een significante daling. Zelfs een paar weken na de eerste versoepelingen van de maatregelen blijven de aantallen dalen. We zijn echt ongelofelijk blij dat men vanaf 15 juni in Europa weer vrij mag reizen en we weer gasten kunnen gaan ontvangen. Toch houden we voor onszelf nog wel een slag om de arm. Niet omdat we er geen vertrouwen in hebben dat de corona cijfers zich positief blijven ontwikkelen, maar we willen er niet op rekenen. Dat was ook de boodschap van Hermando in het interview met het SBS programma ‘Hart van Nederland’ vorige week. Word je zomaar ineens gebeld of je wilt deelnemen aan het programma. Helemaal top natuurlijk, een beetje gratis reclame en we zijn zeker tevreden met het resultaat (zie artikel/uitzending).

Het is opmerkelijk dat wij binnen ons Italiaanse netwerk niemand kennen die corona heeft gehad, maar in ons internationale netwerk juist wel. Nou is ons internationale netwerk ook wel groter, maar het blijft opmerkelijk. In het gebied waar wij en ook onze gasten zich met name in bewegen, de provincies Cuneo en Savona, was de situatie nooit heel dramatisch en redelijk vergelijkbaar met die in Nederland. In ons dorp hebben we zelfs geen enkel geval en dat is toch wel erg prettig. We zijn al redelijk gewend aan het nieuwe normaal en we kunnen ons nu al bijna niet meer voorstellen hoe het was om in die volledige lockdown te moeten leven. We zijn op dit moment nog wel verplicht om in gesloten openbare ruimten als winkels en het openbaar vervoer een mondkapje te dragen, maar restaurants zijn hier natuurlijk een uitzondering op. Wanneer je een openbare ruimte betreedt moet je je handen desinfecteren (staat meestal iets) of je moet handschoenen dragen. Voor de rest is de situatie redelijk vergelijkbaar met die in Nederland. Dat betekent dat musea open zijn, maar dat evenementen jammer genoeg grotendeels tot nader orde zijn afgelast. Ook wij hebben ervoor gekozen om dit jaar de muziekreeks Pomeriggi in Musica af te gelasten. We weten gewoon niet wat tegen die tijd de voorschriften c.q. beperkingen zullen zijn voor het organiseren van dit evenement en we moeten dat wel kunnen doen naast onze normale activiteiten. We vonden het daarnaast ook belangrijk om op tijd duidelijkheid te verschaffen richting de genen die zouden gaan optreden. Mocht de gelegenheid zich voordoen, zullen we wellicht één of twee losse concerten organiseren, maar dat zien we tegen die tijd wel.

In Casa Rea kunnen we moeiteloos gasten ontvangen, aangezien dat een contactloos huis is, maar ook bij Casavabene kunnen we met een paar kleine aanpassingen prima gasten ontvangen. Zo hebben we in alle accommodaties de boeken en informatiemappen verwijderd, mogen er tegelijk slechts twee personen in het zwembad, komen er plekken waar desinfectiemiddelen staan en zullen we de openbare terrassen geregeld even oppoetsen. We hebben er echt zin in om weer gasten te mogen ontvangen en om samen met hen te genieten van het mooie leven hier. We hebben gelukkig slechts een beperkt aantal annuleringen ontvangen en we krijgen al weer wat aanvragen binnen, dus dat moet helemaal goed komen. Volgende week hebben wij onze eerste gasten, maar vanaf de tweede week van juli gaat het seizoen dit jaar pas echt beginnen. Nu nog even de laatste klussen afronden bij Casa Rea (foto album werkzaamheden) en bij Casavabene nog even alles op z’n plek zetten, dan zijn we er helemaal klaar voor. We hebben er zin an!. 

Nieuwsbrief 63, 20-04-2020: Er zijn maar weinig mensen op de wereld te vinden die zich bij het begin van het nieuwe jaar hadden bedacht dat de wereld er binnen een paar maanden volledig anders uit zou komen te zien. We waren op dat moment nog volledig onwetend over wat er zich in China afspeelde. Ergens eind januari kwam het coronavirus iets meer in beeld, maar zoals de meeste mensen dachten ook wij dat het een wat extremere vorm van griep was en dat het allemaal wel mee zou vallen. Om onszelf maakten we ons geen zorgen en we stonden er niet bij stil wat de impact zou kunnen zijn voor de zwakkeren in de samenleving. Het is misschien niet heel sympathiek, maar je bekijkt de wereld in eerste instantie toch vanuit je eigen blikveld.  Begin februari zijn we nog een dagje naar Turijn geweest om daar deel te nemen aan een maandelijks terugkerend evenement; Occitaans (volks) dansen op het Piazza Reale. Eenmaal terug in Murazzano bedachten we ons dat het wellicht niet zo verstandig was geweest dat we een aantal boodschapjes hadden gedaan bij een Chinese winkel in Turijn. Nog niet een paar weken later bleken de Italianen de nieuwe Chinezen te zijn. In grote delen van Noord Italië greep het coronavirus in een razend tempo om zich heen en overal in de wereld waar het coronavirus opdook was er een Italiaanse link te vinden.

Als we nu terugkijken op de afgelopen maanden dan zien we grote overeenkomsten met de fasen van het rouwproces (ontkenning, boosheid, het gevecht, de depressie en de aanvaarding), alleen lijken de fasen zich bij ons niet geheel in die volgorde af te spelen. Ze lopen eerder steeds door elkaar heen. Het is een onwerkelijke situatie en tegelijk ook weer volledig niet. Hoe tastbaar wil je het hebben? We mogen alleen de straat op, om noodzakelijke inkopen te doen en dan ook werkelijk in je eentje; alle bedrijven en scholen zijn gesloten; in het straatbeeld zien we intussen dat de meeste mensen een mondkapje dragen en misschien nog wel het moeilijkste: de onzekerheid. Onzekerheid over het hoe en wanneer de maatregelen versoepeld gaan worden, of we gasten kunnen ontvangen en of deze gasten tegen die tijd überhaupt nog wel zin hebben om te komen? We zijn er nog steeds van overtuigd dat de boel ergens wel weer op gang moet gaan komen, al was het maar omdat de mensen de lockdown wel zat beginnen te raken. We denken dit seizoen nog wel iets aan inkomsten te kunnen genereren, maar natuurlijk houden we ook rekening met het ergste. Voordeel van de lockdown is dat we ook praktisch niets uitgeven en dat is ook wel nodig, wanneer we het komende jaar zouden moeten overbruggen zonder inkomsten. We hebben de afgelopen periode van zowel familie en vrienden maar ook van(oud) gasten veel betrokken berichtjes ontvangen en velen boden ons zelfs financiële steun aan. We waarderen dat ongelofelijk en we hopen toch sterk dat we dat laatste niet nodig zullen hebben. We hebben er alle vertrouwen in dat we er linksom of rechtsom wel voor zorgen dat het goed komt en er is niets mis mee om de broekriem eens flink aan te halen. Ondanks alle misère realiseren we ons dat we het nog steeds erg goed hebben.

Een prettige ontwikkeling in de huidige situatie is dat we in de afgelopen weken weer in contact zijn gekomen met mensen met wie we, om wat voor reden dan ook al heen lang geen contact meer hadden. Waarschijnlijk is iedereen binnen no time weer terug in z’n oude routine, maar wellicht ontstaat er vanuit de coronacrisis ook iets moois, nieuwe inzichten of initiatieven. Ook nu zijn er maar weinig mensen die goed overzien welke blijvende impact de huidige gebeurtenissen zullen hebben op de directe en verre toekomst. Voor ons, hier op de berg in Murazzano zal dat niet zo groot zijn, maar dat gaan we meemaken. Zo gauw het kan pikken we de draad weer op en in de tussentijd vermaken we ons nog steeds prima. Net voor de hele boel op slot ging hebben we een grote hoeveelheid materialen laten bezorgen, waardoor we gewoon door konden gaan met het bouwen van muurtjes, het leggen van straatjes en het verder verfraaien van Casa Rea.  Ook bij Casavabene zijn we nu wekelijks te vinden (met een speciale ontheffing op zak), want alles staat in bloei en het gras moet al weer wekelijks gemaaid worden, ook al zijn er nog geen gasten. 

Nieuwsbrief 62, 29-02-2020:  Deze nieuwsbrief zou eigenlijk zeer saai worden omdat we niet veel meer te melden hadden dan hoe belachelijk gelukkig we zijn. Het is een bijzonder milde winter met veel zon, het wonen in Casa Rea bevalt uitermate goed en we vermaken ons prima met een beetje klussen in en rond het huis. Met de boekingen voor Casavabene ging het redelijk en met de boekingen voor Casa Rea ging het veel beter dan verwacht, dus ook daar geen vuiltje aan de lucht.  Dan wordt je met iets geconfronteerd wat eerst heeeeel ver weg leek en ineens bijzonder dichtbij komt, het coronavirus, en je realiseert je welke gevolgen dat zou kunnen hebben. We maken ons niet zo druk om de gezondheidsrisico’s, want zelfs al zouden we zelf ziek worden, dan zouden we daar normaal gesproken ook weer van moeten genezen. De economische risico’s zijn voor ons veel tastbaarder. De komende weken zullen we geen nieuwe boekingen meer hoeven te verwachten en het is nog maar de vraag of die genen die reeds hebben geboekt niet zullen gaan annuleren. Zo bevinden we ons in de bijzonder vreemde situatie dat ons jaar of heel goed gaat worden of dat het een dramatisch jaar wordt. Natuurlijk helpt het niet dat we de afgelopen jaren hebben ingeteerd op onze reserves om Casa Rea af te maken. Linksom of rechtsom zullen we het wel overleven, maar het contrast is wel erg groot.

Na de uitbraak van het coronavirus in grote delen van Noord Italië is het aantal besmettingen in een rap tempo opgelopen en dat zal ook nog wel even doorgaan. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken geeft op dit moment aan dat er voor grote delen van Noord Italië sprake is van veiligheidsrisico’s (Link reisadvies) en voor een paar kleine geïsoleerde gebieden geldt een reisverbod. We hebben besloten om onze gasten in ieder geval van onze kant uit zo goed mogelijk te informeren door geregeld een update te sturen. Gelukkig hebben we in onze streek nog geen gevallen gehad, maar ook dat zal ongetwijfeld nog wel komen. Wat we zelf als erg prettig ervaren is dat er totaal geen sprake lijkt te zijn van enige paniek, zo zijn er geen mondkapjes te zien in het straatbeeld en iedereen doet nog wat men altijd al deed en zijn er nog geen lege schappen in de supermarkten, wat overigens niet betekent dat men qua preventie niets doet. Bij de ziekenhuizen heeft men een soort mobiele toegangscontrole geïnstalleerd, de scholen zijn gesloten, alle evenementen zijn afgelast, er zijn geen kerkdiensten en ook bij begrafenissen mag alleen de directe familie aanwezig zijn. Zelf zouden we dit weekend samen deelnemen aan een zangworkshop in Mondovi en ook deze is afgelast en Monique heeft uit voorzorg al haar leerlingen en koren afgezegd de afgelopen week. Het is nu afwachten hoe het zich verder ontwikkeld, maar we hopen dat men de situatie in ieder geval snel onder controle zal krijgen en dat alle extra maatregelen weer de ijskast in kunnen. Het blijft afwachten, maar we gaan er zelf wel vanuit dat we in mei gewoon de eerste gasten kunnen gaan ontvangen.

In de tussentijd gaat het leven ook gewoon door en vergeten we echt niet te genieten van het gewoon lekker hier zijn. De eerste BBQ’s zijn een feit; we ontdekken steeds weer nieuwe wandelingen; we zijn de boel om het huis aan het verfraaien met natuurstenen muurtjes en zijn op het terrein echt slagen aan het maken; Hermando ploetert zich met frisse tegenzin door de Italiaanse taal en heeft deze week bij de tandarts een corona (kroon) gekregen :)  Ook hebben we intussen het programma voor de muziekreeks Pomeriggi in Musica voor komende zomer bijna rond (zie: Pomeriggi in Musica). Je hoeft met ons dus absoluut geen medelijden te hebben, wij vermaken ons prima zoals altijd op onze eigen berg, Corona of niet! Neemt niet weg dat we het bijzonder waarderen dat we van zoveel mensen berichtjes hebben ontvangen, waarin ze hun betrokkenheid laten blijken. 

Nieuwsbrief 61, 14-12-2019:  We zijn nu al weer ruim een maand in Casa Rea en ook al weken in een kerstsfeer. Eén van de eerste dozen die we hebben verhuisd van Nederland naar Italië waren de dozen met kerstspullen, 6 dozen! De afgelopen 11 jaar hebben we deze echter, om verschillende redenen ongebruikt in de schuur laten staan. Nu, in het nieuwe huis, hebben we eindelijk weer de ruimte om er vol voor te gaan. Ruimte in de zin van het gewoon hebben van plek in huis om spullen te kunnen neerzetten, maar ook ruimte in het hoofd. We hebben eindelijk de rust om volledig op te gaan in de kerstsfeer, de kerstliedjes, de films en last but not least een kitscherig versierd huis. We genieten ontzettend van het nieuwe huis. We wonen in Italië, maar de winters in Murazzano zijn toch echt Nederlands koud. De ligging van Casa Rea, een beetje beschermd tegen de heuvel en vol in de zon in combinatie met een goede isolatie maakt dat het huis goed warm is te krijgen, maar wellicht nog belangrijker het huis is goed warm te houden. Het inregelen van het systeem van zonnepanelen in combinatie met een pellet kachel was nog even een dingetje, maar werkt intussen ook goed. Het huis biedt ons op alle fronten meer comfort en we genieten er elke dag weer van (foto’s Casa Rea).

Een beetje sneeuw draagt natuurlijk wel bij aan de hele kerstsfeer, maar liever ook weer niet teveel sneeuw. Het begon dit jaar al erg vroeg en doordat de bomen nog redelijk veel bladeren hadden zijn veel bomen bezweken onder het gewicht van de sneeuw. Hier bij Casa Rea zijn een paar takken afgebroken, maar bij Casavabene zijn een aantal bomen gesneuveld. Eén van de bomen waar de hangmat aan bevestigd is, werd gedeeltelijk ontworteld en lag half op zijn kant. We hebben intussen het grootste deel van de takken eraf gezaagd en met spanbanden de boom weer geprobeerd rechtop te zetten. Nu afwachten of hij blijft staan en weer goed gaat wortelen. Iedereen heeft waarschijnlijk op het journaal gezien dat we buiten een leuk beetje sneeuw ook een enorme hoeveelheid water over ons heen hebben gekregen. Dat heeft bij ons op de berg niet voor problemen gezorgd, buiten hier en daar een kleine landverschuiving, maar in het dal heeft dat wel voor de nodige overstromingen gezorgd. De schade lijkt gelukkig echter mee te vallen.

Het is bizar, maar we zijn alweer bijna aan het eind van het jaar. We kunnen niet anders zeggen dan dat we een goed jaar hebben gehad. De afronding van de verbouwing bij Casa Rea  (zie fotoalbum voor-tussen-na of fotoalbum verbouwing) was nog wel even een dingetje, maar we hebben het zowel fysiek als financieel kunnen bolwerken. Begin dit jaar hadden we nog grote uitgaven richting de verbouwing en juist in die periode kwamen de boekingen uiterst moeizaam op gang, maar uiteindelijk kwam ook dat helemaal goed. We hebben weer een mooi seizoen gehad met onze gasten en we realiseren ons zeer goed hoe geweldige het is dat we ons leven op deze manier kunnen vormgeven. Wat ook dit jaar weer tegen viel is hoe enthousiast we onze gasten konden krijgen voor de tuin workshop. Misschien brengen we het niet goed genoeg. Iets om aan te werken voor volgend jaar. De aankoop van het huis boven Casavabene is nog geen stap dichterbij gekomen, maar dat is voor nu ook wel even goed zo. Zoals met zoveel zaken bij ons lopen (hollen of stilstaan) zal dat wel ineens in een stroomversnelling komen, maar we gaan het zien.

De komende maanden gaan we besteden om beide huizen te promoten en de vindbaarheid van de websites verder te verbeteren. We hebben besloten dat komend jaar ons beste jaar tot nu toe gaat worden en met Casa Rea erbij moet dat ook gaan lukken. De boekingen voor het komende jaar beginnen langzaam binnen te komen en vooral Casa Rea doet het goed. In de tussentijd is Hermando begonnen met het verbeteren van zijn Italiaans, bijgestaan door een buitengewoon aimabele lerares. Verder zijn we nog steeds regelmatig, volksdansend en wel te vinden op diverse dorpsfeesten in de omgeving. We kijken uit naar de komende kerstperiode. Net als drie jaar geleden wordt er in Murazzano weer een groots opgezette levende Kerststal opgevoerd, waarbij Monique met de kindertjes van Murazzano, al zingend door de met fakkels verlichte straten van Murazzano loopt……. 

Nieuwsbrief 60, 24-08-2019: Hier en daar beginnen de bladeren aan de bomen al te verkleuren en op verschillende plekken kunnen we weer door het struikgewas heen kijken; de zomer loopt op z’n eind. Net als in de afgelopen jaren hebben we een  stabiele zomer gehad met hier en daar een echt warme week, maar over het algemeen was het gewoon erg aangenaam en ook de komende tijd komt daar nog geen verandering in. De komende twee maanden hebben we nog een hele reeks gasten en daar zal hier en daar nog wel iets bij komen, maar niet veel. Het kwam tot nu toe wat moeizaam op gang, maar de komende twee maanden is ook het nieuwe huis (Casa Rea) goed verhuurd. Dat Casa Rea die afgelopen maanden niet de hele tijd verhuurd was, was ook wel lekker, want dan konden we zelf ook een beetje genieten van het huis. Het was ook erg leuk om het huis te laten zien aan een ieder die dat maar wilde. We zijn erg blij met het resultaat en we zijn ook trots op wat we hebben gerealiseerd. We hebben er in ieder geval erg veel zin in om over twee maanden weer te verhuizen; kom maar op met die winter.

Ergens eind vorig jaar hadden we besloten om Casa Rea te gaan verhuren in 2019. Dat betekende natuurlijk dat we het huis nog wel even af moesten maken. En net als alle voorgaande klussen (zie fotoalbum voor-tussen-na of fotoalbum verbouwing) was ook het afronden van de laatste klusjes binnen in het huis en het vormgeven van het buitengebied en de tuin nog net iets meer werk dan we hadden gedacht en waren we daar, zoals gewoonlijk net iets langer mee bezig dan eerder gepland.  Toen de eerste gasten kwamen waren we echter quasi gereed en het was echt super om te zien dat zij hebben genoten van hun verblijf in het huis. We hebben intussen ook zelf al veel tijd doorgebracht bij het huis en dit keer niet met klussen, maar gewoon daar zijn en genieten van het huis en de plek. Langzaam maar zeker hebben we de verbouwingsstress, ja, ook wij hebben stress, achter ons kunnen laten en zijn we weer een beetje terug gekeerd naar ons oude ‘normale’ ritme en dat was ook wel weer nodig. In de tussentijd moesten we echter nog wel even het één en ander doen richting het organiseren van de derde editie van de muziekreeks Pomeriggi in Musica (kijk voor het programma op de website Pomeriggi in Musica). Morgen is al weer het vijfde optreden uit de reeks en we zijn weer bijzonder tevreden over hoe het tot nu toe loopt. De kwaliteit van de optredens is aanzienlijk hoger dan we, toen we hiermee begonnen, hadden gedacht en iedere week zit de kerk helemaal vol en nog belangrijker; het publiek is erg enthousiast, echt top!

Naast Pomeriggi in Musica zijn er op het moment talloze evenementen in de regio. Het hoogtepunt van deze evenementen is wel in de maand augustus, maar ook in de herfstmaanden zijn er nog genoeg leuke evenementen, dat doen ze erg goed.  Elk deel van het jaar heeft wel zo z’n charmes, maar persoonlijk vinden we het voorjaar het meest spectaculair, wanneer de natuur werkelijk explodeert. De herfst is echter ook prachtig met z’n kleurpalet aan verkleurende bomen en niet te vergeten de wijngaarden. Ook dit jaar gaan we weer meehelpen met het oogsten van de druiven, maar dit zal beperkt blijven tot een dag en dat is precies goed zo. Het is erg leuk, maar ook zwaar. Daarna wordt er natuurlijk samen gegeten en gedronken en dat is nog leuker.

Richting het kopen van het huis, hier boven Casavabene (zie fotoalbum van de panden), zijn er geen nieuwe ontwikkelingen. We hebben niets meer vernomen van de advocate die de belangen behartigt van de eigenaar en we hebben daar zelf ook niet achteraan gezeten. We gaan er nog steeds vanuit dat alles wel in orde is en dat we ergens in de komende weken wel iets van haar zullen horen, richting het tekenen van een voorlopig koopcontract. Dat geeft ook wel aan dat dit voor ons ook geen grote prioriteit heeft. Nu eerst het seizoen gewoon lekker afmaken en dan genieten van het nieuwe huis en dan zien we het wel weer. 

Nieuwsbrief 59, 09-06-2019: We zijn intussen al weer zes weken in Casavabene. Veel mensen vroegen zich af of we de verhuizing van Casa Rea naar Casavabene niet als vervelend zouden ervaren? Nou, eigenlijk helemaal niet, want het is ook heerlijk om weer hier te zijn. Hoe blij we ook zijn met Casa Rea, Casavabene is toch nog net iets meer ons thuis. Daar komt bij dat in deze tijd van het jaar, waar de natuur is ontwaakt uit z’n winterslaap en alles weer groen en weelderig is,  Casavabene werkelijk een paradijselijke plek is.  Het weer was de afgelopen weken best goed, in die zin dat er voldoende zon was, maar de temperaturen bleven nog een beetje achter. Dat is intussen ook helemaal goed gekomen en dat is wel zo prettig, want ons seizoen is intussen echt op gang gekomen. De komende week hebben we het huis vol met deelnemers aan de zangweek. Dat is best intensief, maar ook erg leuk. We hebben een mooi programma in elkaar gedraaid en we zijn er helemaal klaar voor.

De afgelopen weken waren erg intensief. Aan de ene kant omdat er veel gebeurde of stond te gebeuren en aan de andere kant omdat we ook nog het één en ander moesten organiseren en regelen. Daarnaast hadden we natuurlijk ook gewoon al gasten. Bij Casa Rea konden de aannemers ineens vroeger beginnen dan gepland, waardoor ook wij een aantal klusjes nog even snel moesten gaan uitvoeren, zoals het opmetselen van de punten in de voor- en achtergevel. Het waren zware weken, maar ook erg bevredigend. Intussen zijn de aannemers bijna klaar en kunnen wij weer verder gaan met het afronden van de laatste klusjes binnen in het huis en kunnen we ons volledig toeleggen aan het vormgeven van het buitengebied en de tuin. We zijn echt ongelofelijk blij met het resultaat tot nu toe en we zijn ook echt trots op wat we hebben gerealiseerd (zie fotoalbum voor-tussen-na of zie fotoalbum verbouwing). Kijk op de nog in bewerking zijnde website van Casa Rea  voor een impressie van de binnenkant van het huis (www.casarea.eu).

Velen zullen zich afvragen wat wij hebben besloten richting het kopen van het huis of liever de verzameling aan panden, hier boven Casavabene (zie fotoalbum van de panden)? Er waren nog wat overlegjes nodig met de advocate, geometra en notaris om helder te krijgen wat de exacte kosten gaan zijn en hoe het verdere proces gaat lopen en daarnaast moesten wij voor onszelf nog bepalen of we het überhaupt wel moeten/willen/kunnen? We hebben het er samen veel over gehad en we hebben er ook veel over gesproken met anderen en …..we hebben besloten ervoor te gaan. Alle seinen lijken op groen te staan, dus waarschijnlijk hebben we er nog een huis bij; gekkenhuis! Richting wat we zoal allemaal kunnen doen met het huis hebben we al verschillende ideeën, waar we beiden enthousiast over zijn. Tegelijk hebben we besloten om daar de komende jaren nog even niets mee te doen. Aan de ene kant wordt dit ingegeven door een structureel tekort aan financiën, maar ook het feit dat we nog helemaal geen zin hebben in weer een (grootschalige) verbouwing. Het huis staat er al decennia zo bij, dus dat kan ook de komende jaren nog wel even zo blijven staan. We zien het aankopen van dit huis echt als een kans, maar dan één voor de (verre) toekomst.  Nu eerst Casa Rea afmaken en dan even genieten van niet klussen en genieten van dat huis. Verder is het ook wel prettig om weer even wat reserve op te bouwen, al is het alleen maar voor de eigen gemoedsrust.

Het organiseren van de derde editie van de muziekreeks Pomeriggi in Musica kwam er ook nog even tussendoor. Gelukkig konden we redelijk teruggrijpen op de voorgaande edities en zijn we intussen bijna klaar met alle voorbereidingen. Het programma staat in ieder geval (zie website Pomeriggi in Musica). Nu nog even de laatste details doorspreken met de nieuwe burgemeester.  Het is leuk om te horen dat Pomeriggi in Musica al wat naambekendheid begint te krijgen in de regio en het is nog leuker dat de mensen uit het dorp laten merken dat ze het echt waarderen. Wij vinden het in ieder geval bijzonder dat we op deze manier iets terug kunnen geven aan het dorp.

Nieuwsbrief 58, 31-03-2019: Is het toeval dat we in het januari nummer stonden van het Plus Magazine en Hermando een maand later 50 werd? Beiden is echter een feit, maar is er iets veranderd? Zover we het kunnen beoordelen heeft het artikeltje niet gezorgd voor meer boekingen, sterker nog, we lopen dit jaar zelfs achter ten opzichte van de voorgaande jaren en  Hermando voelt zich na het bereiken van deze markante leeftijd ook niet anders, al vindt hij het wel prettig om nu een excuus te hebben. Een excuus voor alles eigenlijk.

Van een midlife crisis heeft hij bepaald geen last. Nou was daar ook niet echt ruimte voor, want we waren de afgelopen twee jaar bijna volledig gericht op het realiseren van het nieuwe huis. Het verblijf in het nieuwe huis bevalt ons overigens bijzonder goed (kijk voor een impressie van het huis op de nieuwe, nog in bewerking zijnde website www.casarea.eu). Nou hebben we beiden dit soort markante momenten ook niet echt nodig om onszelf af te vragen of we nog wel op het juiste spoor zitten. We proberen dat eigenlijk continu te doen en houden elkaar daarin ook wel scherp. Nu is het natuurlijk zo dat we intussen ons leven redelijk naar onze eigen behoeften hebben kunnen inrichten en we ervaren dat als een ongelofelijke luxe.  Wat niet wegneemt dat niet alles hosanna is en we hier en daar met tegenslagen te maken hebben. Ook zijn we het verbouwen intussen wel een beetje zat en zouden we het bijzonder prettig vinden wanneer we weer een beetje financiële reserve zouden kunnen opbouwen, al is het maar voor een stukje gemoedsrust.  

We proberen het zeer zeker, maar maakbaar is het leven uiteindelijk toch maar beperkt. We proberen onze keuzes zeer bewust te maken, maar het zijn toch vaak onverwachte gebeurtenissen die een bepalende invloed hebben.  Enige maanden geleden is een muur ingestort, welke de scheiding vormt tussen het huis dat boven Casavabene ligt en onze toegangsweg. De eigenaar van het huis of liever bouwval, waartoe de betreffende muur behoord zit in een verzorgingshuis en is zelf niet in staat om zijn zaken te regelen, dus zijn we via via in contact gekomen met een advocate, die zijn zaken behartigt. In een gesprek met haar, hebben we onze zorgen kenbaar kunnen maken, niet alleen over de muur, maar ook over de stabiliteit van het huis zelf. Groot was onze verbazing dat deze advocate vervolgens kordaat optrad en binnen no time had geregeld dat de volledige muur werd weggehaald. Geen muur, geen instortingsgevaar en dat klopt als een bus. Onze toegangsweg is intussen muurloos en een stuk breder, waardoor het geheel er volledig anders uitziet. De advocate heeft intussen bij ons aangegeven dat zij graag af wil van de verantwoordelijkheid over het pand en heeft ons gevraagd of wij wellicht interesse hebben om het pand of liever gezegd de verzameling van panden te kopen. Nog groter was onze verbazing toen zij vorige week bij ons terug kwam met een bijzonder aantrekkelijke prijs voor het geheel.

We zien het aankopen van dit huis als een kans, die we eigenlijk niet aan ons voorbij mogen laten gaan (zie fotoalbum van de panden). Aan de andere kant hebben we op dit moment helemaal geen zin in een nieuw groot project, terwijl de verbouwing van Casa Rea nog niet eens is afgerond en het helpt ook niet dat we voor de financiering van dit nieuwe avontuur moeten gaan aankloppen bij vrienden en familie. Ons leven in Italië is mooier dan we hadden durven dromen en we hebben zeker niet de ambitie om steeds maar meer te hebben. Sterker nog; liever niet. De komende weken gaan we daarom gebruiken om te zien of we plannen kunnen bedenken waar we beiden enthousiast van kunnen worden en moeten we vervolgens samen tot een besluit komen. Ons criterium daarbij is dat wat we ook ondernemen, moet ons leven hier in Italië nog mooier maken dan het al is en anders moeten we het vooral niet doen.  

In de tussentijd gaan we gewoon lekker door met aanrommelen bij zowel Casa Rea als Casavabene. Zo heeft Monique een spoedcursus snoeien gehad en heeft ze alle fruitboompjes stevig onder handen genomen. Daarnaast hebben we deze week weer de eerste gasten van het seizoen mogen ontvangen bij Casavabene! 

Nieuwsbrief 57, 10-02-2019: We kunnen niet anders stellen of het begin van het nieuwe jaar is goed voor ons verlopen. We stonden in een artikel in het Plus Magazine, met het aantal boekingen gaat het goed en buiten hier en daar een leuke hoeveelheid sneeuw hebben we al maanden echt heerlijk weer. Natuurlijk is het koud, want door de hoogte hier (ca. 800 meter) is de temperatuur vergelijkbaar met die in Nederland, maar we hebben gewoon veel meer zon en in de zon is het meteen aangenaam. In de eerste week van januari had Monique een optreden in Cremona, dus hebben we er meteen twee dagen Parma en Mantova aan vastgeplakt. Zo leren we ook die hoek van Italië een beetje kennen. Veel van onze gasten hebben meer van Italië gezien dan wij, ook al zitten we hier nu al 10 jaar, maar daar gaan we de komende jaren nog verandering in aanbrengen. Prioriteit nu is eerst het andere huis in Murazzano afmaken en daar hebben we nog steeds onze handen vol aan, maar laten we eerst positief beginnen, want …ja we zitten er intussen in. Afgelopen week hebben we ons beider verjaardag gevierd in het nieuwe huis. In vergelijking met vorig jaar kon Monique’s verjaardag dit jaar sowieso alleen maar beter worden (zie blogje). Twee dagen later konden we Hermando’s 50 e verjaardag, jawel 50! Een dag vol eten, maar niet in het nieuwe huis, want de keuken zit er nog niet in. Monique had grootse plannen voor die dag, maar financieel zijn we de laatste tijd toch aardig door onze reserves heen geraakt, dus werd het een Prosecco ontbijt bij onze stam bar Gianduja, na een flinke wandeling een zoete lunch in de nieuwe pasticceria van Murazzano en ‘s avonds heerlijk uitgebreid gegeten bij trattoria Il Torchio in Dogliani. Een overdaad aan eten, maar zo lekker!!! Wanneer de keuken erin zit gaan we wel een keer een feestje organiseren met iedereen die we hier in Italië hebben leren kennen.

We hadden natuurlijk graag gezien dat de verbouwing (binnen) intussen al klaar zou zijn en dat hadden we ook wel verwacht, maar op meerdere fronten liep het hele proces stroef. Als we de hele verbouwing zouden moeten samenvatten in één woord dan zou dat ‘moeizaam’ zijn. We zijn amateur klussers, dus je verwacht ook wel dat sommige aspecten moeilijk zijn, maar er waren ook zeer veel ogenschijnlijk simpele dingen die toch grotere uitdagingen bleken te zijn. Dat zuigt werkelijk de energie uit je weg en het dreef ons hier en daar bijna tot wanhoop. Je bent in ieder geval weer een illusie rijker en meestal ook wat extra geld kwijt, maar dat is dan maar zo. Daar moet je jezelf en elkaar dan weer even overheen zetten en gewoon doorgaan. Wat niet hielp is dat we het klussen intussen ook wel zat waren, maar een tijdelijke pauze inlassen was echter geen optie, want we wilden er met onze verjaardagen inzitten. Ergens moet je een datum stellen, want anders komt het nooit af. Nu we echt in de afbouw zitten is het ook wel weer erg leuk, want je ziet het zienderogen opknappen. Het is een heerlijke plek om te zijn en het huis biedt nu al veel meer comfort dan ons appartement bij Casavabene. Het is dicht bij het dorp, staat gunstig t.o.v. de zon, is beter geïsoleerd, is aanzienlijk groter en we hebben er al echt iets moois van gemaakt (zie fotoalbum verbouwing). Het echte genieten kan nu beginnen, al hebben we ook in het afgelopen jaar al vaak met vrienden geborreld bij het huis en hebben we met Kerst een uitgebreide lunch georganiseerd met vrienden. Wanneer ons seizoen bij Casavabene weer begint gaan we weer verhuizen, want we willen daar bij onze gasten zijn. Het huisje gaan we dan in de zomer maanden verhuren. Dit jaar gaan we het huisje vanaf 29 juni in de verhuur doen (zie de inbouw zijnde website: www.casarea.eu). Zo hebben we genoeg tijd om het terrein rond het huis in orde te maken en ook de buitenkant van het huis af te maken.

In de tussentijd hebben we ook bij Casavabene nog genoeg klusjes te doen voor het komende seizoen weer begint. Zo zijn we al begonnen op het terrein en moeten we de komende tijd het één en ander aan onderhoud gaan uitvoeren. Voor wie het leuk vindt om een midweekje te komen zingen in Piemonte, onder het genot van heerlijk eten en geweldige wijntjes, organiseren we een zangweek in de week van 10 juni, dus kom zingen!

Nieuwsbrief 56, 18-11-2018: We hebben lang niets van ons laten horen, dus het is de hoogste tijd om iedereen bij te kletsen, want we hebben wel degelijk iets te melden. De laatste gasten zijn een paar weken geleden vertrokken, het seizoen zit er weer op en wat is het weer voorbij gevlogen. We hebben een goed seizoen gehad, al hadden we wel net iets minder verhuur dan vorig jaar. Waarom dit zo was is moeilijk te achterhalen. Voor de eigen gemoedsrust is het dan wel fijn om te horen dat ook anderen (concullega’s) hetzelfde hadden. Wat zeer opvallend was dit afgelopen seizoen is dat het grootste deel van onze gasten bestonden uit terugkomers, wel 70% en dat is echt enorm. Voor ons is dat erg prettig, want je weet wie er gaan komen en natuurlijk zien we het ook als een groot compliment. Verder zagen we ook het aandeel van gasten die via via kwamen toenemen.

Wat dit seizoen anders maakte dan de voorgaande jaren was de verbouwing van het huisje in Murazzano. Het is zeker niet zo dat we daar de hele tijd aan het werk waren, al was met name Hermando daar wel bijna dagelijks een paar uurtjes bezig. Het is eerder zo dat het huis continu in je achterhoofd aanwezig was. De druk om het af te gaan maken, de twijfel of we alles wel goed hadden uitgedacht en goed hadden uitgevoerd en niet in de laatste plaats het plannen van de verschillende werkzaamheden (zie ons blogje over hoe we de verbouwing aanpakken). Ook al doen we het grootste deel zelf, we hebben wel degelijk nog een hele reeks klussen die we uitbesteden en om die mannen op het juiste moment aan de slag te krijgen is een opgave op zich. De afgelopen maanden zijn we in ieder geval lekker opgeschoten en met name op dit moment maken we echt slagen. Deze week zijn de aannemers aan de slag om het hele huis aan de binnenkant te stuken en volgende week komt de loodgieter om alles wat wij hebben voorgewerkt aan elkaar te knopen. Het leuke werk, het afbouwen kan dan beginnen en het eind begint daarmee dus echt in zicht te komen en met een beetje mazzel kunnen we de Kerstdagen dit jaar in het nieuwe huis vieren (zie fotoalbum verbouwing of fotoalbum voor-tussen-na).

Naast de gasten en de verbouwing stond met name Monique ’s jaar in het teken van de muziek. Ze had de afgelopen jaren al een aantal leerlingen piano, gitaar en accordeon in het dorp, maar daar zijn er dit jaar nog een paar bij gekomen. Wat begon met een zang leerling groeide al snel uit naar een zanggroepje en we kunnen intussen spreken van een koor en zelfs twee nieuwe koren. De organisatie van de muziekreeks  ‘Pomeriggi in Musica’ in Murazzano verliep niet geheel vlekkeloos, het blijft immers Italië, maar twee voor twaalf kwam alles weer rond en het was weer een groot succes en erg leuk (zie website Pomeriggi in Musica). Als dit alles al niet genoeg is zijn we twee maanden geleden ook nog begonnen met een cursus Occitaans dansen, oftewel volksdansen. Ja, we weten het, niet het meest coole wat je kunt doen, maar wel erg leuk (zie video).

Gisteravond zijn we weer eens uit eten geweest. Dit keer op een plek waar we al jaren langs rijden, maar waar we tot nu toe nog nooit binnen waren geweest; La Pieve in Dogliani. Een bijzondere locatie om iets bijzonders te vieren, want Monique had haar streefgewicht van 86 kg bereikt. Dat betekent dat zij in totaal 32 kg, ja 32 KG is afgevallen!!! Hermando is intussen 15 kg kwijt en zit daarmee ook al bijna op zijn streefgewicht van 85 kg en dus kunnen we het volgende etentje al weer gaan inplannen. We zijn afgelopen februari begonnen met meer bewegen (wandelen) en gewoon een beetje meer opletten en gek genoeg zijn sindsdien de kilo’s er redelijk makkelijk en constant afgegaan. Vanaf het begin was ons doel niet om er beter uit te zien, al is dat natuurlijk een zeer prettige bijkomstigheid, maar we hadden allebei het gevoel dat we echt iets moesten doen voor onze eigen gezondheid. We hebben zo’n mooi leven hier, dat het wel erg jammer zou zijn wanneer daar een kink in de kabel zou komen door iets wat we zelf zouden hebben kunnen voorkomen. Nou is 32 kg ook wel echt veel, dus voor de eigen gemoedsrust heeft Monique toch even een bloedonderzoekje laten doen. Niet alleen om te controleren of alles wel echt goed in orde is, maar ook of door het vele afvallen de boel wellicht wat van slag af is. De uitslagen zagen er echter prima uit, dus alles is helemaal goed! Wat nu echt nodig is; is nieuwe kleding kopen!!

Nieuwsbrief 55, 02-06-2018: Terwijl in Nederland de mussen dood van het dak vallen, hebben we hier te maken met sterk wisselvallig en instabiel weer. Het is niet echt slecht, maar goed is anders. Natuurlijk vinden we dat vervelend voor onze gasten, maar het is niet anders.  De voorspellingen voor de komende weken zien er echter weer goed uit en naar mate de zomer vordert wordt het weer ook steeds stabieler. De natuur heeft geen last van het weer, sterker nog, in twee weken tijd is de natuur werkelijk geëxplodeerd en het ziet ook ons terrein er weer paradijselijk uit. Het inplanten van de groentetuin hebben we door het tegenvallende weer steeds uitgesteld, maar deze week moest het dan toch maar van komen. Door de vochtige klei was de grond een stuk moeilijker te bewerken, maar het staat er allemaal weer in. Nu maar afwachten of de boel niet binnen de kortste keren wordt opgevreten door de herten en everzwijnen, want ondanks een pittige winter, hebben we dit jaar uitzonderlijk veel wild in de streek. Fantastisch om naar te kijken, maar minder grappig in de groentetuin.

Richting het klussen bij het nieuwe huisje had het weer geen invloed en langzaam maar zeker wordt het steeds meer een echt huis. Hoe we die verbouwing aanpakken is te lezen in ons blogje over de verbouwing. Met enige moeite hebben we de ramen en deuren er intussen allemaal in zitten. Werkelijk ongelofelijk hoe zwaar dat spul is. Niet zo gek als je erover nadenkt, grote ramen, driedubbel glas, dat is dus zwaar!. Het erin zetten ging aanvankelijk best voorspoedig, maar na het boren van meer dan 200 gaten in twee dagen zei Hermando’s schouder; doe het zelf maar. Praktisch geen beweging meer in te krijgen, maar gelukkig ging het na een dag of vier weer wat beter. Tot voor kort waren we eigenlijk alleen maar bezig met slopen of werkzaamheden waar je later toch niets meer van terug ziet, zoals het leidingwerk. Het is leuk dat we nu meer en meer in de afwerkfase komen en het huis meer en meer z’n uiteindelijke vorm krijgt. De planning is nog steeds dat we dit najaar het huisje kunnen gaan betrekken (zie fotoalbum verbouwing of  fotoalbum voor-tussen-na). Het nieuwe seizoen is intussen begonnen en met al het klussen bij het huisje waren we bijna vergeten om ook hier nog even aan de slag te gaan. Er waren geen grote klussen, maar veel kleine klusjes kosten ook veel tijd. Met een beetje kunst en vliegwerk is het ons echter weer gelukt om alles op tijd klaar te hebben en we hebben in de afgelopen weken al veel gasten mogen ontvangen.

In tegenstelling tot het hoogseizoen zien we in het voor- en naseizoen meer mensen die vrij last minute boeken. De weken die dan nog vrij zijn vullen zich uiteindelijk wel redelijk, maar dat blijft altijd weer afwachten. Net als vorig jaar hadden we dit jaar veel mensen die al vrij vroeg boekten en is wel erg prettig. Eigenlijk weet je intussen wel dat het wel goed komt, maar het is voor de gemoedsrust toch fijn dat je een beetje zekerheid hebt. Verder zien we dat meer en meer van onze gasten bestaan uit terugkomers. Ruim over de helft van alle boekingen bestaat uit terugkomers en we zien dat echt als een groot compliment. Het leven is hier goed, Het is mooi om te zien dat onze gasten dat ook zo ervaren en dat we dat met hen mogen delen. Vorige week heeft één van onze gasten meegezongen in het kerkkoor van Monique. Het was Pinksteren en die zondag was het eerste communie, dus iedereen zag er feestelijk uit en de bezetting van het koor was extra goed en niet alleen door de aanwezigheid van onze gast. Monique is er in de afgelopen jaren in geslaagd om meer en meer mensen uit het dorp over te halen om in het koor te komen zingen en dat is leuk om te zien. Het niveau van het koor is intussen best goed, helemaal voor een kerkkoor die weinig tot niet oefent. 

In de afgelopen 9 jaar hebben we een aantal zangweken georganiseerd, maar het was toch lastig om, hier vanuit Italië een groep bij elkaar te krijgen en dat terwijl we in Google, bij zangweek Italië prompt op nummer 1 staan. Hoe leuk is het dan dat we dit jaar ineens twee aanvragen hebben gekregen. Dat betekent dus dat we dit najaar of volgend voorjaar weer een zangweek gaan organiseren en natuurlijk nodigen we graag iedereen uit om hieraan  deel te nemen. Met de organisatie van  ‘Pomeriggi in Musica 2018’ gaat het de goede kant op, maar het blijft natuurlijk Italië. Dan zegt er weer iemand af om een week later al weer te melden dat ze toch komen. Bijna niets loopt hier vlekkeloos, maar uiteindelijk wordt alles wel weer opgelost. Het programma staat intussen (zie website Pomeriggi in Musica).

In de tussentijd proberen wij meer te wandelen (en een beetje af te vallen). Steeds meer dorpen in de streek zetten wandelroutes uit en dat is echt een toevoeging. Zelfs zijn we op dit moment de wandelingen rond Dogliani aan het verkennen en we genieten daar echt van. En met dat afvallen gaat het ook niet verkeerd.

Nieuwsbrief 54, 25-03-2018: In december hadden we al de eerste sneeuw, maar net als in Nederland werd het pas eind februari echt koud in Italië. Intussen is het weer echt omgeslagen, al viel er in de afgelopen week nog wel een beetje sneeuw, maar dat was binnen een dag weer weg. De dagen zijn al weer substantieel langer en de temperaturen lopen nu echt op. Dat betekent ook dat we weer meer kunnen klussen bij het huisje. In de afgelopen weken hebben we alle waterleidingen en afvoeren aangelegd en ook het grootste deel van het stroom ligt er intussen in (zie fotoalbum verbouwing). Op dit moment zijn we bezig om alle raam- en deuropeningen op maat te maken en af te werken, want de komende week verwachten we de levering van de ramen en deuren, uit Polen!. De fabriek staat in Polen, maar dit merk is ook gewoon in Italië te verkrijgen, alleen zijn de kosten inclusief het transport vanuit Polen nog steeds aanzienlijk lager. Verder heeft  Monique op internet een massief houten voordeur gevonden, dus met een beetje geluk is het huis binnen een week of twee volledig dicht en wordt het intussen gewoon echt een huis!

Gelukkig hebben we op de werkvloer de afgelopen maanden geen brokken gehad. In ons eigen huis had Monique echter een klein incident met de stofzuiger. Om een lang verhaal kort te maken; ze had een kleine brand in de stofzuiger. Het is gebleken dat het opzuigen van een gloeiend kooltje, uit de kachel, genoeg is om van een stofzuiger een rookkanon te maken. Het hele huis stonk een uur in de wind en toen de rook eenmaal was opgetrokken was het tijd om de schade op te maken. Buiten de stank en de troep in huis, had de stofzuiger zelf het incident weten te overleven. Jammer genoeg kunnen we niet hetzelfde zeggen over onze auto. We waren vanuit Zwitserland op weg naar huis, toen onze auto het begaf. Na afgesleept te zijn werd het al snel duidelijk dat het een zeer kostbaar grapje ging worden. We wisten op dat moment nog niet dat die dag, Monique’s verjaardag nog wel, nog meer verassingen voor ons in petto had. Lees het hele verhaal in ons blogje: Monique’s horror verjaardag. Het is duidelijk dat deze financiele tegenvaller ervoor zorgt dat we het huisje nu iets later zullen kunnen afmaken, maar dat is op zich ook helemaal niet zo erg. We denken nog steeds dat we dit najaar het huisje kunnen gaan betrekken, maar het zal dan nog niet af zijn. Met name de werkzaamheden aan de buitenzijde (isolatie en stucen) en het vormgeven van het terrein zullen moeten wachten tot volgend jaar. Als we één ding hebben geleerd in ons Italië avontuur, dan is het wel om flexibel te zijn.

We voelen het; de zomer komt eraan en we hebben er zin an!! Het wordt voor ons een speciaal jaar, want, hoe ongelofelijk het ook klinkt; dit wordt alweer ons 10 e seizoen. Echt bizar, want we hebben zelf nog steeds het gevoel dat we pas een paar jaar bezig zijn. Op 2 mei 2008 hebben we bij de notaris in Ceva onze hantekeningen gezet onder het koopcontract. Een jaar later ontvingen wij onze eerste gasten. We zien het nog zo voor ons; de gasten kwamen aan terwijl wij zelf nog in de caravan woonden. Een beetje armoedig, maar het was niet anders. Wanneer we de foto’s terug kijken van die eerste jaren, dan was er wel meer armoedig, met name het terrein. Toch hadden ook die eerste gasten het meteen naar hun zin, ze hadden een beetje het gevoel live in ‘ik vertrek’ te zitten. We zijn blij dat we er in de jaren daarna in zijn geslaagd om ons plekje beetje bij beetje mooier te maken. In de zomer is ons terrein echt paradijselijk en het is maar zeer de vraag of dit ook zo was geweest, wanneer wij geen gasten zouden hebben gehad. Was het puur voor onszelf geweest, hadden we er waarschijnlijk minder werk van gemaakt. We kunnen zelf erorm genieten van ons plekje, maar het is misschien nog wel bijzonderder om dit te delen met onze gasten. Alles went, hoe jammer dat ook is, maar door de ogen van onze gasten worden wij er steeds weer mee geconfronteerd hoe bijzonder het allemaal is. Ook na 10 jaar!

Net als vorig jaar hebben we dit jaar weer veel vroegboekingen en onze gasten bestaan meer en meer uit terugkomers. Qua aantal reserveringen loopt het iets minder hard dan vorig jaar, maar we mogen zeker niet klagen. Naast de werkzaamheden bij het huisje zijn we ook langzaam begonnen met wat werkzaamheden bij Casavabene, zodat we er klaar voor zijn wanneer het seizoen weer begint, al duurt dat nog even. De appartementen moeten weer in orde gemaakt worden en ook op het terrein moeten we wel aan de slag. Monique is intussen begonnen met het organiseren van ‘Pomeriggi in Musica 2018’. Na het succes van afgelopen jaar heeft zij besloten om ook dit jaar weer een reeks muziekconcerten te organiseren in Murazzano en dit jaar proberen we er ook omheen nog het één en ander te organiseren. Zo willen we na afloop van elk concert een proeverij regelen van producten en wijnen uit de streek. Het grootste deel van het programma heeft ze intussen al rond (kijk op de website Pomeriggi in Musica voor een impressie). 

Nieuwsbrief 53, 10-12-2017: De eerste sneeuw is gevallen! Het sneeuwt hier op zich niet heel vaak, maar als het sneeuwt, dan valt er ook meteen minimaal 30 cm. Dit keer was het iets meer, maar door het mooie weer is het ook zo weer weg. Morgen komt echter de volgende lading alweer, we gaan het zien. We zijn in ieder geval goed voorbereid. Zo laten de auto aan de weg staan en we hebben genoeg in huis om het een tijdje uit te kunnen houden. Die witte Kerst gaat dit jaar in ieder geval wel lukken. De Kerstdagen vieren we dit jaar niet met familie, maar met vrienden hier in Italië. Toen we hier net kwamen wonen hebben we veel nieuwe mensen leren kennen en dat was een erg leuk aspect van het avontuur. Op de één of andere manier hebben we uiteindelijk nog maar met een paar van deze mensen een goed contact. Soms is dat jammer, maar vaak is dat ook helemaal ok. Het afgelopen jaar hebben we echter weer veel nieuwe mensen leren kennen en dat is echt super. Met twee van deze stellen vieren we dit jaar de Kerst. De jaarwisseling vieren we met Nederlandse vrienden uit Nederland en Italië.

De verbouwing van het huisje heeft de afgelopen maanden, door een combinatie van besluiteloosheid, weersomstandigheden, maar vooral weinig animo een beetje op een laag pitje gestaan. Dat is wel een beetje de keerzijde van geen haast hebben; het risico van “niets” doen is vrij groot. Als we dan eindelijk aan de slag gingen, dan gebeurde er wel weer iets waardoor de werkzaamheden weer stil vielen. Zo sloeg Hermando zichzelf met een moker op z’n kop. Resultaat: een paar hechtingen, een tetanus prik en een deuk in het zelfvertrouwen (en hoofd). Dat betekent echter niet dat we niets hebben gedaan. Buiten zo links en rechts wat kleine klussen zijn we blijven nadenken over de indeling van met name de beneden verdieping en wat voor soort installatie we in het huis willen hebben. Het voordeel van niet genoeg geld hebben om het huis meteen af te kunnen bouwen is dat je  meer tijd hebt om verder na te denken en je je plannen nog kunt aanpassen. Bij Casavabene kwam de inspiratie met name vanuit Hermando. Dit nieuwe avontuur is echt een gezamenlijk project, waarbij we door samen te brainstormen en vaak ook door stom toeval tot betere inzichten zijn gekomen. In het fotoalbum van de verbouwing hebben we een plaatje opgenomen waarin de aanpassingen te zien zijn (zie fotoalbum verbouwing). De komende maanden zullen in het teken staan van het aanleggen van al het leidingwerk, waarna we de dekvloeren kunnen aanbrengen en we al echt in de afbouwfase terecht komen. Planning is nu om volgende winter de Kerst te vieren in het nieuwe huis. Toch hebben we ook dit jaar al een paar keer gebruik gemaakt van het huisje, door daar vrienden uit te nodigen. Het is dan nog wel een bouwput, maar zo met elkaar zittend op het terras, genietend van het uitzicht, verschillende antipasti mee vanuit huis en een goed glas wijn erbij, dan valt die bouwput niet eens meer op.

Intussen loopt het jaar al weer op z’n eind, dus een goed moment om terug te kijken op het afgelopen seizoen. We kunnen niet anders zeggen dan dat het in alle opzichten een zeer goed jaar voor ons is geweest. Wat dit jaar zakelijk voor ons echt anders maakte dan de voorgaande jaren was de grote toename in het aantal vroeg boekingen. Uiteindelijk heeft dat niet gezorgd voor een enorme stijging van de bezetting, maar het is wel prettig om al vroeg in het jaar helder te hebben dat het goed komt met de boekingen dat jaar, dat geeft wel rust. Ook voor het komende seizoen hebben we al veel boekingen mogen ontvangen en dat is echt super. Met ups en downs zien we door de jaren heen het aantal boekingen langzaam toenemen. Dit komt grotendeels door meer en meer terugkomers  en ook het aantal mensen die via via komen neemt langzaam toe. Een beter compliment kunnen we eigenlijk niet krijgen. Het afgelopen jaar was een zeer muzikaal jaar. Dat begon al op nieuwjaarsdag met een Nieuwjaarsconcert in Murazzano, waarbij Monique een sopraan begeleid op Piano en een week later het zelfde programma (Edith Piaf) in Cremona. Door ziekte van de dirigent van het koor, waarin Monique al jaren zingt stond Monique dit jaar zelf als dirigent voor het koor. Dan waren er ook nog de muziekconcerten die Monique heeft georganiseerd in Murazzano, ‘Pomeriggi in Musica’. De concerten zijn goed bezocht en zowel het publiek als de uitvoerende muzikanten waren erg enthousiast, dus komend jaar komt er een tweede editie! Voor een impressie van de verschillende optredens kijk op de website Pomeriggi in Musica. Na het laatste concert kwam een stel uit het publiek op Monique af. Zij hadden zo genoten van de door hen bezochte concerten dat ze als dankjewel voor Monique een aantal presentjes mee hadden in de vorm van een grote fles Moscato, een taart een zelf gemaakte jam en een grote pompoen uit eigen tuin, hoe leuk is dat! Verder heeft Monique het afgelopen jaar meer en meer leerlingen gekregen in het dorp voor piano-, gitaar-, accordeon- en zangles.

Graag willen we iedereen alvast fijne Kerstdagen toewensen en een heel gelukkig Nieuw Jaar!

Nieuwsbrief 52, 23-07-2017: De verbouwing van het kleine huisje is de afgelopen maanden een beetje in een stroomversnelling gekomen. De mannen die we hebben ingehuurd om een aantal constructieve klusjes voor hun rekening te nemen zijn intussen klaar en we zijn erg tevreden met wat ze hebben opgeleverd (zie fotoalbum van de verbouwing). Wat scheelde in de kosten was dat we zelf konden meewerken. In eerste instantie gaat het dan om sloopwerkzaamheden en vervolgens het verrichten van allerlei hand- en spandiensten wanneer de mannen bezig waren. Dan moet je denken aan het in en uitladen van spullen, alles er omheen, waardoor de mannen bezig kunnen zijn waar ze goed in zijn. Om de veranderingen aan het huisje een beetje in beeld te brengen hebben we een fotoalbum gemaakt met foto’s van voor, tussen en na de werkzaamheden, tot nu toe (zie fotoalbum voor-tussen-na). Zoals op de foto’s te zien is heeft het huisje intussen zijn uiteindelijke vorm gekregen, inclusief balkon van 3 bij 8 meter. Dat was wel weer een momentje om te vieren! Verder is wonder boven wonder ook de stroomaansluiting intussen gerealiseerd!!! Dat had alsnog aardig wat voeten in de aarde, maar het is er en dat is alles wat telt.

Qua begroting zitten we intussen wel boven budget, maar de schade valt nog mee. We hebben geen planning, maar in plaats daarvan gaan we de komende maanden gewoon rustig verder met klussen en bepaalt onze financiële situatie hoe we verder gaan. Zo hebben we voor onszelf een minimaal bedrag gereserveerd, wat we nodig hebben om het komende jaar van te leven en alles wat daar boven aanwezig is kunnen we investeren in de verbouwing. Elke nieuwe boeking zorgt ervoor dat we weer net iets meer zullen kunnen realiseren. We zien onszelf al helemaal wonen in het nieuwe huis en daar kijken we ook echt naar uit, maar dat neemt nog steeds niet weg dat we onszelf niet gek willen maken en waarom ook? We hebben een goed leven en zijn nu al tevreden met ons huidige huis en dat willen we zeker zo houden. Het huisje kan dat alleen maar beter maken.

Monique is intussen druk bezig met verschillende muziek projecten. Zo is de dirigente van het koor, waar Monique normaal alleen in zingt, al een tijdje ziek en heeft Monique 

het stokje tijdelijk van haar overgenomen. Dat lijkt op het eerste gezicht niet al   te moeilijk, want Monique heeft de afgelopen jaren al voor diverse koren   gestaan als dirigent, maar toch is dat weer even schakelen. Je merkt dan dat   je er toch even uit bent geweest en dat de taal en culturele verschillen toch   een kleine barrière vormen. Monique spreekt zeer goed  Italiaans, maar wanneer je dan ineens een   andere rol hebt merk je dat je toch hier en daar net de finesses mist om je   punt te kunnen maken. Natuurlijk moest iedereen ook gewoon even wennen aan de   nieuwe situatie, maar dat gaat nu helemaal goed. Intussen heeft ze al drie   concerten met het koor uitgevoerd en er staan er nog een paar op het   programma, waaronder ééntje in Murazzano. Verder neemt het organiseren van   ‘Aperitivo in Musica’,  wat intussen   ‘Pomeriggi in Musica’ is gaan heten, aardig wat tijd in beslag. Aan de ene   kant gaat het dan over het organiseren zelf, maar meer nog; er moet ook   gerepeteerd worden. Monique neemt namelijk zelf deel aan vier van de zes   concerten. Tweemaal als begeleiding op piano, eenmaal als begeleiding op   accordeon en eenmaal als dirigente voor het koor. Het eerste concert is al op   6 augustus, dus dat wordt nog even aanpoten en het hele gebeuren zal hier en   daar ook nog wel de nodige stress brengen, maar uiteindelijk gaat alles weer   op z’n pootjes terecht komen en wordt het een mooienreeks. We vinden het in ieder geval bijzonder dat we dit kunnen en mogen doen en zo ook iets kunnen betekenen voor het dorp.

Intussen blijft het hier volop zomer met veel zon en met zo weinig regen dat ons gras intussen zeer ongelukkig is en ook de groentetuin komt maar langzaam op gang. Maar ja, zolang dat alles is?!

Nieuwsbrief 51, 6 juni 2017: Ons seizoen is intussen echt begonnen en dat is goed. Je zou denken dat het wel weer even schakelen is na zo’n winter waarin je verder helemaal niets hoeft, wanneer je daar geen zin in hebt, maar dat valt gek genoeg reuze mee. Sterker nog; het is gewoon leuk om te doen. We genieten van onze tijd alleen hier, zonder gasten, maar we genieten er ook van om ons leven hier te mogen delen met onze gasten. Het is mooi om te zien hoe zij genieten van dezelfde dingen als waar wij zelf ook van genieten. De rust, de ruimte, de natuur, de vriendelijke mensen, het eten, de wijnen; HET LEVEN HIER. Het leven in Italië is goed en dat is mooi om te ervaren. Met de boekingen ging het de afgelopen maanden bijzonder goed. We hebben nog niet het punt bereikt dat we het hele hoogseizoen vol zitten, maar tot aan oktober hebben we wel continu gasten. De afgelopen weken waren gek genoeg erg rustig met aanvragen. In die zin is er werkelijk geen touw aan vast te knopen. Pas aan het eind van het seizoen zullen we weten of dit ons beste jaar tot nu toe zal zijn.

De verbouwing van het kleine huisje hadden we even op een laag pitje gezet. Na de eerste grote klus; het vervangen van het dak (zie blog over verbouwing dak), waren we wel even uitgeklust en ook hier bij Casavabene was nog genoeg te doen voor het begin van het seizoen. De afgelopen weken zijn we echter weer volop aan de slag geweest, al was dat niet geheel vrijwillig. De aannemers die een aantal constructieve klusjes voor hun rekening nemen hadden ineens tijd om aan de slag te gaan, dus dat moest dan maar gebeuren niet waar. We hebben de taken daarom een beetje verdeeld; Monique runde de boel bij Casavabene en Hermando was met de mannen bezig bij het huisje. We hadden zelf al het grootste deel van de sloopwerkzaamheden gedaan en de mannen konden zo aan het echte werk beginnen. Zo hebben ze aan de aanrijdzijde twee extra ramen gecreëerd en aan de voorzijde ruimte gemaakt voor de openslaande deuren. Verder zijn ze begonnen met het balkon (3 bij 8 meter), welke aan de voorzijde van het huisje moet worden geplakt (zie fotoalbum van de verbouwing). Met een beetje geluk zit het balkon er aan het eind van de week tegenaan en dan heeft het huisje daadwerkelijk zijn uiteindelijke vorm gekregen. Dat wordt weer een moment om te vieren. Zo vinden we iedere keer weer genoeg momenten om te vieren, heerlijk. De wateraansluiting was intussen al geregeld, maar het is nog niet gelukt om ook de stroomaansluiting voor elkaar te krijgen. Monique loopt er flink achteraan te jagen en gooit al haar charmes in de strijd, maar men is daar redelijk ongevoelig voor. Wij zijn er in ieder geval klaar voor; Hermando heeft de buis ingegraven waar de kabel doorheen moet vanaf de laatste paal in veld boven het huis, tot aan ons huis en hij heeft ook het elektriciteitskastje ingemetseld in de buitenmuur. Dus kom maar op!

Dat is niet het enige graafwerk wat Hermando heeft gedaan, terwijl de mannen bezig waren. Het is bizar hoeveel stenen er uit het huis zijn gekomen, als resultaat van de verschillende sloopwerkzaamheden. De goede stenen (vlakke stenen) hebben we er zoveel mogelijk uit gehaald en de rest hebben we gebruikt om een stuk land op te hogen tegen de heuvel, waar een extra terras moet komen.  Bij het uitgraven van de ruimte achter het huis kwam echter een nog grotere hoeveelheid stenen en grond vrij. Wat daarmee gaan doen hebben we nog niet besloten, maar voorlopig is Hermando even uitgegraven. Hij heeft namelijk het gravertje gesloopt. Eén van de vele stenen die van A naar B moesten worden verplaatst vond het nodig om een gat te slaan in het hydraulische systeem. Resultaat: de olie spoot als een fontein uit het gravertje en is de komende dagen even niet inzetbaar. Buiten dat dit vervelend is, gaat dit natuurlijk ook weer geld kosten. Geld dat we liever anders zouden besteden, maar het hoort er een beetje bij. Qua begroting zitten we tot nu toe een beetje boven budget, maar gelukkig niet al teveel. De komende maanden kunnen we nog gewoon verder gaan met de verbouwing en in het najaar maken we dan de balans op en zullen we bepalen hoe we verder gaan en wanneer we het huisje eventueel zouden kunnen afmaken.  Wat we in ieder geval willen voorkomen is dat de verbouwing van het huisje ons in de financiële problemen brengt. Dus, het zal waarschijnlijk nog wel even duren voor het huisje af is, maar dat is helemaal goed zo. Het huisje moet ons leven mooier maken en vooral niet moeilijker.

In het dorp weet men Monique intussen te vinden en wordt zij geregeld gevraagd voor de muzikale omlijsting van verschillende evenementen. Verder is zij druk bezig met het organiseren van ‘Aperitivo in Musica’,  een concert reeks op zeven zondagen in augustus en september, op verschillende locaties in Murazzano, met verschillende artiesten. De voorbereidingen verlopen tot nu toe allemaal voorspoedig, maar zoals alles in Italië; het gaat niet vanzelf. Dat is in Nederland trouwens niet anders. Intussen is het hier al volop zomer met veel zon en weinig regen. We krijgen zo langzamerhand zelfs te maken met een water tekort. Zo is er altijd wel wat, niet waar?

Nieuwsbrief 50! 1 april 2017:   Nee, dat is geen grap. Het maakt in ieder geval duidelijk dat we al een hele tijd bezig zijn met ons Italië avontuur, al voelt dat helemaal niet zo. Il tempo passa, de tijd gaat voorbij. We hebben net onze eerste winter achter de rug in Italië, zonder verplichtingen in Nederland. Wat een heerlijkheid dat we het huis in Almere kwijt zijn en nog belangrijker dat we ons nu volledig kunnen richten op ons leven in Italië. Meest concreet daarin is natuurlijk de aankoop van het huisje in Murazzano, dat we al een paar jaar op het oog hadden (fotoalbum huisje) . Het is gewoon leuk om weer een nieuw project te hebben, om ergens naartoe te werken. We zijn beiden niet erg ambitieus en we hebben geen  grote wensen, maar we vinden het wel prettig wanneer er vooruitgang is, wat dat dan ook moge betekenen. Het huisje moet ons leven nog mooier maken, dus we gaan dit in ons eigen tempo opknappen (fotoalbum plannen huisje).

Dat betekent niet dat het geen stress geeft, want het regelen van alle vergunningen, de aansluitingen voor water en elektriciteit, dat blijven uitdagingen.  Wat scheelt is dat we intussen veel contacten hebben, zoals bij de gemeente en een beetje door hebben hoe de hazen lopen. Het feit dat we eerder zo’n verbouwing hebben gedaan scheelt natuurlijk ook. Dat neemt niet weg dat we nog steeds tegen genoeg problemen aanlopen, niet in de laatste plaats gecreëerd door onszelf. Zo zijn we de afgelopen weken begonnen met één van de grotere klussen; het vervangen van het dak. Het begon met de begaanbaarheid van de toegangsweg. Zelf dachten we dat het wel meeviel, maar je voelt hem natuurlijk al aankomen; de vrachtwagen, volledig afgekegd met bouwmaterialen en dus ongelofelijk zwaar, was keurig op tijd, maar de chauffeur had weinig tijd nodig om te bepalen dat hij de boel zo niet kon afleveren. Dus, eerst de weg laten aanpassen en het dan opnieuw proberen. Wat ook minder goed ging was onze planning. Deze kwam werkelijk volledig niet overeen met de werkelijkheid. We dachten de klus te klaren in een dag of vier, maar het werden er uiteindelijk vier keer zoveel. Grootste oorzaak: een structurele zelfoverschatting in combinatie met een slecht ontwikkeld talent om de omvang van de klussen in te schatten. Wellicht maar goed ook, anders zouden we er waarschijnlijk ook niet aan beginnen. Het was zwaar, het werk op het dak was fysiek zwaar en ook enigszins gevaarlijk, dus we zijn blij dat het achter de rug is. Het belangrijkste is echter natuurlijk het resultaat en daar zijn we echt heel tevreden over en trots op (blog over voortgang met het huisje). Bijkomend voordeel; Hermando is vier kilo afgevallen.

Natuurlijk is het huisje niet het enige wat er gebeurd is, die afgelopen maanden. Het jaar begon met het nieuwjaarsconcert van Monique in Murazzano (blog over het nieuwjaarsconcert) en een paar dagen later hetzelfde concert in Cremona. We hebben toen meteen nog wat andere steden bezocht in dat deel van Italië; Pavia en Piacenza. Echt helemaal leuk, de concerten, maar ook de steden. Doordat we hier nu de hele winter waren hebben we ook een aantal dingen kunnen doen, die we al een hele tijd van plan waren. Zo zijn we een weekje gaan skiën. Dat moesten we nu eindelijk echt een keer proberen, dus we hebben een weekje les gehad (blog van ons ski avontuur). Dat gaan we zeker volgend jaar nog een tweede kans geven. Daarnaast hebben we in en om het huis een aantal klusjes aangepakt, zoals het schilderen van ons eigen appartement. We hebben verder ook gewoon genoten van het hier zijn. Het was niet een bijzonder koude winter en we hadden veel zonuren, echt top. We hebben veel afgesproken met vrienden en hebben bijzondere momenten met hen mogen delen. Zo ware we afgelopen week uitgenodigd voor een 50 jarig huwelijksfeest van Anna en Aldo, een bevriend echtpaar waar we af en toe met onze gasten naartoe gaan voor het eten van een pizza (en veel meer) bij hen thuis en de groots gevierde verjaardag van Silvana, de kokkin van het restaurant Da Lele in het dorp. Het leven hier is erg goed en het is echt fijn om onderdeel te zijn van de gemeenschap hier. Zo organiseert Monique komende zomer een concert reeks ‘Aperitivo in Musica’.  Op zes zondagen in augustus en september worden er op verschillende locaties in Murazzano kleine concerten gegeven door verschillende artiesten, een aperitief voor het avondeten. Als artiesten heeft Monique een reeks mensen uit haar netwerk in Nederland en Italië gevraagd deel te nemen en alles ziet er tot nu toe echt geweldig uit. We kijken uit naar de zomer!

Over de zomer gesproken; de natuur komt op het moment weer helemaal tot leven en met de dag wordt de omgeving mooier en mooier. We zijn daarom begonnen om de boel klaar te maken voor het komende seizoen en kijken er naar uit om de eerste gasten weer te mogen ontvangen. Aan het aantal boekingen tot nu toe te zien gaan dat er heel veel worden dit jaar, echt, echt heel super! In de tussentijd gaan we ook gewoon verder met klussen bij het huisje, wanneer we zin hebben natuurlijk.

Nieuwsbrief 49, 17 december 2016: Het jaar loopt bijna op z’n eind en wat is het een raar jaar geweest. Misschien kunnen we dat wel zeggen van elk jaar sinds we zijn begonnen aan ons Italië avontuur, maar dit jaar was toch uitzonderlijk. Er gebeurd altijd wel van alles en nog wat, maar dit jaar waren het allemaal grote dingen. Het begon met ons verblijf in Nederland, al met al toch bijna vijf maanden. Dat was geen straf, maar ons huis in Almere was niet meer ons thuis. We waren nog niet terug in Italië of Monique’s vader kwam te overlijden. Dat dit kon gebeuren realiseerden we ons al jaren, maar wanneer het dan zover is, is het toch een schok. Direct hierna was de eerste week dat we niet samen waren, omdat Hermando terug ging naar Nederland om aanwezig te zijn in Almere voor de open huizen dag. Eén van de redenen om aan ons Italië avontuur te beginnen was dat we meer samen wilden zijn. Al met al zijn we dit jaar meer dan vijf weken uit elkaar geweest. Dat gaan we het komende jaar weer even anders doen, maar het was nou eenmaal zo. De rest van de tijd zijn we natuurlijk bijna continu samen, dus we mogen wat dat aangaat zeker niet klagen. In juli kregen we het eerste bod binnen voor het huis in Almere. Het hele verkoopproces, wat toch een paar weken in beslag nam,  was zenuwslopend. In de tussentijd hadden we wel gewoon gasten en mochten we onze gasten niets laten merken van onze spanningen. Het was daarentegen wel erg leuk dat we elke volgende fase in het proces konden vieren met onze gasten.

Op de dag dat Monique naar Nederland ging om de overdracht van het huis in Nederland te regelen, hebben we bijna tussen neus en lippen door een huisje gekocht, dat we al een paar jaar op het oog hadden (fotoalbum huisje: https://goo.gl/photos/AzYTAtTUwsuLwTww6). Ongeveer een maand geleden was de overdracht bij de notaris. We zijn echter niet meteen aan de slag gegaan, omdat er nog een hele reeks spullen uit het huis gehaald moesten worden door de oude eigenaren en belangrijker nog; we hadden nog wat klusjes liggen bij Casavabene. Ons eigen verblijf hebben we eigenlijk nooit goed geschilderd, dus dat moest nu maar eens gebeuren. Wat dan super is, is dat we tijdens de werkzaamheden gewoon konden wonen in één van de andere appartementen. In de tussentijd hebben we wel onze plannen gemaakt voor het kleine huisje en we hebben een naam: CasaRea (fotoalbum plannen: https://goo.gl/photos/b4Y33D1eS44uLHdBA). Van de enorme regenbuien die ons gebied een paar weken geleden teisterden hebben wij weinig last gehad. Er kwam wel veel water naar beneden, maar het ging allemaal heel geleidelijk. Wel was een onze toegangsweg geblokkeerd, omdat er een stuk land naar beneden was gezakt. Onze buurman Beppe heeft dat een dag later vakkundig weer verwijderd met z’n trekker. Ook bij het nieuwe huisje heeft de regen geen schade veroorzaakt. In onze regio zien we echter overal de sporen.

Afgelopen week zijn we dan werkelijk begonnen bij het huisje. Het weer was prachtig en we zijn begonnen met het opschonen van het terrein en het huis. We hebben de laatste troep uit het huis gehaald en op het terrein hebben we al aardig wat vrij gemaakt. Bizar hoeveel we in die week al hebben verbrand. Een duidelijke planning hebben we nog niet. Onze financiele positie is in ieder geval niet dusdanig dat we het huis meteen in één keer kunnen realiseren, dus het wordt sowieso een meer jaren project. Nu eerst wat klussen aanpakken waar wel tijd in gaat zitten, maar weinig geld. Verder gaat het weer ook meespelen, zo willen we bijvoorbeeld geen beton gaan storten wanneer het vriest. Gaandeweg zullen we zien hoe het gaat en kunnen we op dat moment bepalen of we de versnelling erin kunnen gooien. Voorlopig genieten we er bijzonder van om weer een nieuw project te hebben en meer nog van het samen buiten spelen. 

Wellicht komt het door het artikeltje in het Italië Magazine, maar we hebben tot nu toe opvallend veel boekingen voor het komende jaar. Normaal hebben we rond deze periode een week of zes staan. Op dit moment hebben we echter al het viervoudige hiervan. Echt super! Verder verheugen we ons op de komende feestdagen. Dit wordt de eerste keer dat we zowel Kerst als Oud & Nieuw thuis zullen zijn. In Murazzano wordt dit jaar voor het eerst een levende kerststal georganiseerd, waarbij door het hele dorp heen verschillende tafereeltjes worden uitgebeeld door figuranten. Monique loopt met een groep kinderen al zingend van het ene naar het andere tafereel.

Wij wensen iedereen

Fijne Kerstdagen en veel geluk in 2017!

Nieuwsbrief 48, 4 september 2016: Het was de laatste twee jaren best een uitdaging om de nieuwsbrief te schrijven, simpelweg omdat er niet al te veel spannende dingen gebeurden in ons leven. Nu hebben we nog geen maand geleden onze laatste nieuwsbrief gestuurd en nu al weer één, dus dat kan maar één ding betekenen; we hebben nieuws. Zoals altijd is het bij ons een kwestie van hollen of stilstaan en gelukkig betreft het vaak stilstaan. Het goede nieuws uit de vorige nieuwsbrief, namelijk de verkoop van ons huis in Almere, wordt deze week afgerond. Monique is nu in Nederland om de laatste zaken te regelen, zoals het leeghalen van het huis en dan is woensdag de overdracht. Monique heeft nog wel een laatste uitdaging; de boxspring welke wij met veel moeite door het trappengat hebben geperst weigert nu het huis te verlaten. Daar moet dus nog even wat grof geweld bij aan te pas komen, maar daar zal de boxspring  als verliezer uit de strijd komen.

We hadden verschillende plannen voor de toekomst en één daarvan was het kopen van een klein huisje. We hadden in de afgelopen jaren al onze ogen open gehouden, dus we hadden al een aantal objecten op het oog. Dit waren allemaal objecten die niet te koop staan, maar gewoon leeg staan, zoals velen hier in de regio. We hadden beiden een duidelijke voorkeur voor een klein huisje, welke net buiten Murazzano ligt, onder de begraafplaats. Het huisje is niet al te groot (2x 40m2) en mooi gelegen, We wisten intussen dat de eigenaren in hetzelfde straatje wonen als onze burgemeester en het leek ons een goed idee om de burgemeester te vragen ons bij de eigenaren te introduceren. Het bleken zijn directe buren te zijn. Hij belde zijn buren en vertelde hen dat de organist van Murazzano met hen wilde komen praten. Vijf minuten later zaten we in de keuken bij de eigenaren van het huisje, die zich natuurlijk afvroegen waarom de organist hen wilde spreken en de burgemeester hierover belde. Het bleek dat we het slel, beiden dik in de tachtig,  wel kenden van gezicht en zij ons ook en Monique al helemaal, want het zijn kerkgangers. Onze vraag naar het huisje en of deze wellicht te koop was kwam als een grote verrassing en bij hem ook als een schok. Zijn eerste reactie was dan ook afwijzend, maar we merkten aan de reactie van zijn vrouw dat er wellicht nog wel iets mogelijk was. Dat neemt niet weg dat onze verbazing groot was toen wij de volgende dag werden gebeld, met de mededeling dat ze met hun zoon gesproken hadden en dat ze hadden besloten om het huis aan ons te willen verkopen. Die middag hebben we toen meteen afgesproken bij het huisje en hebben we ook een blik kunnen werpen binnen in het huis. Toen het moment kwam dat er een prijs genoemd moest worden, werd het de oude baas toch nog een beetje teveel. We hebben toen niet aangedrongen en afgesproken dat we eerst even wilden proberen duidelijkheid te krijgen van de gemeente of we überhaupt wel op die plek zouden mogen wonen en of we een vergunning zouden krijgen voor een kleine uitbouw. Uit de gesprekken met de gemeente en geometra (iemand die de vergunningen regelt) werd duidelijk dat er nog wel wat hindernissen kunnen zijn, maar dat we met redelijke zekerheid onze plannen zouden moeten kunnen realiseren. Diezelfde dag zijn we het met de eigenaren van het huisje eens geworden over de prijs, maar wel met de ontbindende voorwaarde dat we de toestemming krijgen om er te gaan wonen. Donderdagmiddag vloog Monique naar Nederland en die ochtend hebben we nog even het koopcontract gesloten. Om een lang verhaal kort te maken; met een beetje geluk zijn wij de trotse eigenaren van een huisje (zie voor de foto’s: Album huisje)

Hoe nu verder? Dat weten we zelf ook nog niet exact. In die zin, we weten wat we met het huisje willen doen. We willen van het huisje onze hoofdverblijfplaats maken, waar we in de winter zullen wonen, zeg een maand of zeven. In de zomer gaan we in ons huidige huis wonen en gaan we het huisje verhuren. Wat we nog niet weten is hoe snel we het één en ander willen en kunnen realiseren. Wie de foto’s heeft bekeken zal snappen dat er een hoop werk verzet zal moeten worden en dat de daarbij behorende kosten ook nog een uitdaging zijn. We neigen er beiden naar om niet meteen full pull aan de slag te gaan. We willen beginnen met het opschonen van het terrein en het huis, eventueel al het één en ander aanplanten en dan wat klussen aanpakken waar wel tijd in gaat zitten, maar weinig geld. Gaandeweg bepalen we dan wel of we op dezelfde voet verder gaan of dat we de versnelling erin gooien. We willen graag ruimte overhouden om nog andere leuke dingen te doen. Het huisje moet ons leven hier nog mooier maken, zonder dat dit al teveel stress oplevert. Nu eerst alles rond krijgen en dat zal nog wel een paar maanden gaan duren. In de tussentijd loopt ons seizoen nog steeds door, al hebben we de komende weken wel steeds minder gasten. Daarna moeten we nog echt wat onderhoudswerkzaamheden gaan uitvoeren bij Casavabene.

Op onze website hebben we de beschikbaarheidskalender voor 2017 toegevoegd, al beginnen de boekingen voor het volgende jaar meestal pas in oktober. Wie goed kijkt zal zien dat we de prijzen voor 2017 hebben verhoogd. Na acht seizoenen was het wel tijd om een keer onze prijzen aan te passen, vonden wij.

Nieuwsbrief 47, 13 augustus 2016: WE HEBBEN GOED NIEUWS, maar daarover straks meer. Het is wel lekker om de spanning er nog een beetje in te houden. Eerst wat anders. Wanneer gasten bij ons aankomen en we doen samen een welkomstdrankje dan vragen onze gasten geregeld ; “dat is toch wel hard werken zo’n bed & breakfast?” Tot verbazing en wellicht ook wel tot grote schrik van de gasten is ons antwoord dan altijd; “nou, nee hoor” en dat is ook zo of in ieder geval ervaren wij dat zo. Natuurlijk zijn er een hele reeks klusjes die elke week moeten gebeuren, maar op het geheel gezien valt dat echt reuze mee. Wanneer gasten eenmaal een paar dagen aanwezig zijn hebben ze intussen met eigen ogen kunnen zien dat ook wij erg genieten van de rust en de prachtige omgeving, bijvoorbeeld tijdens ons ochtend directieoverleg op de lounge. We vinden het dan ook niet vreemd wanneer gasten er wel een beetje van kunnen genieten wanneer wij wel even aan de slag moeten. Een soort gevoel van gerechtigheid of zo, het kan immers niet altijd feest zijn. We hebben het goed en dat gevoel delen we graag met onze gasten. Dat betekent niet dat we alles zomaar in onze schoot geworpen krijgen, al voelt dat de afgelopen jaren wel een beetje zo. We hebben risico’s genomen, we hebben ons redelijk veilige bestaan in Nederland opgegeven om hier in Italië aan ons avontuur te beginnen. Net als al die mensen die te zien zijn in tv programma’s als ”Ik vertrek”, hebben ook wij lopen kneuzen en hebben we zeker onze tegenslagen moeten incasseren. Een aflevering of drie had er wel ingezeten om ons verhaal lekker in beeld te brengen. Gelukkig vergeet je het grootste deel van de dingen die mis gaan vrij snel, je gaat ‘gewoon’ door op de ingeslagen weg en problemen los je samen linksom of rechtsom wel op. Gaandeweg, met de jaren, valt alles dan steeds meer op z’n plek en langzaam maar zeker komt er steeds meer rust in de tent. Vervolgens kun je jezelf niet eens meer voorstellen dat het ooit anders was, althans zo werkt dat bij ons.

Om te zeggen dat we er heel veel last van hebben gehad, dat kunnen we eigenlijk niet zeggen, maar het was natuurlijk nog steeds wel een blok aan ons been; ons huis in Almere. Praktisch gezien was het onhandig, maar vooral financieel een last. Dat we er flink op zouden moeten gaan inleveren was al heel lang duidelijk, maar hoe groot de schade uiteindelijk zou zijn, dat wisten we niet. Met name de financiële onduidelijkheid zorgde ervoor dat we het spaargeld dat we al hadden niet gingen gebruiken om een nieuw project te starten of om leuke dingen mee te doen, wat dat dan ook mogen zijn. De oplettende lezer voelt hem al aankomen...ja, we hebben ons huis verkocht!!! Althans naar alle waarschijnlijkheid. Het stel dat ons huis gekocht heeft moet de financiering nog rond krijgen, maar alle betrokkenen hebben ons verzekerd dat dit geen probleem zou moeten zijn. De afgelopen weken waren bijzonder zwaar. We zitten nog midden in het hoogseizoen en je wilt de gasten de aandacht geven waar ze naar onze mening recht op hebben, maar de spanning rond het wel of niet doorgaan van de verkoop drukte zwaar op onze gemoedsrust. Afgelopen maandag verliep de bedenktijd en vanaf dat moment mochten wij van onszelf erin gaan geloven dat het nu echt weg is. Natuurlijk houden we nog een slag om de arm, maar eigenlijk ook niet. We zijn gewoon erg blij dat we van het huis af zijn en verheugen ons om plannen te gaan maken voor de toekomst. Zo gauw we weten wat dit gaat worden, zullen we het zeker melden.

We zitten al weer in de tweede week van augustus en we hebben het hele huis vol met gasten. Komende zaterdag hebben we geen wissel, want alle gasten blijven langer. Dat hebben we werkelijk nog nooit eerder meegemaakt. Het lijkt wel een trend; gasten kwamen eerst overwegend voor een week en nu komt men steeds vaker twee weken of zelfs drie weken, vooral gasten die terugkomen blijven langer. We hebben sowieso steeds meer gasten die terugkomen en dat is super. Wat we nog niet zoveel zien zijn gasten die via via komen. Wellicht komt dit omdat mensen ons wel aanraden, maar dat er teveel tijd overheen gaat tot mensen werkelijk op zoek gaan voor hun volgende vakantiebestemming en ons tegen die tijd alweer zijn vergeten. Hoe dan ook, we hebben ons huis in Almere verkocht!  Of, hadden we dat al verteld?!

Met de opluchting is ook de rust bij ons weergekeert. Afgelopen woensdag waren we vijftien jaar getrouwd en dat hebben we samen gevierd met een uitstapje naar de kust. Het is een raar idee dat Italië intussen van die vijftien jaar al meer dan de helft onderdeel uitmaakt van ons leven samen. We zijn thuis in Italië en we genieten nog dagelijks van alles wat het leven ons hier te bieden heeft. Hoe het verder gaat? We gaan het zien. Nu eerst de komende tijd genieten Genieten van de opluchting, genieten van elkaar en genieten van alle dorpsfeesten in de weide omgeving. 

Nieuwsbrief 46, 15 mei 2016: Vanaf het moment dat wij elkaar leerden kennen hadden we al het plan opgevat om ergens in de toekomst een buitenlands avontuur aan te vangen, zonder daarbij een heel concreet beeld te hebben laat staan een specifiek land waar dat plaats moest gaan vinden. Door de loop der jaren heen hebben we tijdens vakanties altijd wel met een schuin oog gekeken naar wat er in deze landen zoal te koop was aan huizen of stukjes land waarop gebouwd mocht worden. In eerste instantie was het de bedoeling om dan iets te kopen en dat in de daarop volgende jaren langzaam op te knappen. Van dit plan is echter nooit iets terecht gekomen en wel om twee redenen. Monique is meer van het alles of niets, dus als we iets kopen, dan gaan we er ook naar toe. Daarbij komt dat we in die jaren ook geen interessant object hebben gevonden. Belangrijker nog was echter dat Monique niet uit Nederland weg wilde zolang haar ouders nog leefden. Beiden hadden zo hun gezondheidsprobleempjes en ze vond het daarom wenselijk om in de buurt te blijven. In de loop der jaren werd hun gezondheid echter niet slechter, sterker nog; het leek hen zelfs relatief steeds beter te gaan.

Het was tijd om de stap te zetten en het avontuur aan te gaan. Het werd Italië en daar hebben we tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Intussen is het al weer acht jaar geleden dat we het huis hebben gekocht, wat erg onwerkelijk is. Voor je gevoel is er niet veel veranderd, zo in en rond het huis. Elk jaar weer wordt alles een stukje mooier, maar omdat het zo geleidelijk gaat valt dit niet zo op. Waarin het wel tastbaar is, is in de mensen om ons heen en dan vooral de kinderen in het dorp. Waren het nog kleuters toen we hier aankwamen, intussen gaan ze naar de middelbare school. Het is ook al weer bijna drie jaar geleden dat Monique’s moeder plotseling ziek werd en overleed en nu, twee maanden geleden is haar vader overleden. We hielden er al jaren rekening mee dat dit kon gebeuren, maar als het dan eenmaal zover is... Ondanks alles zijn we nog steeds blij dat we acht jaar geleden de stap hebben gezet. Het is geweldig dat we Monique’s ouders deelgenoot hebben kunnen maken in ons Italië avontuur en het was fantastisch om te zien hoe ook zij genoten van Italië en het leven hier. Hermando’s ouders zijn al langere tijd geleden overleden. Het had mooi geweest wanneer ook zij ons hadden kunnen zien zitten op onze berg.

We waren nog maar net een paar dagen terug in Italië toen we het bericht ontvingen van het overlijden van Monique’s vader. De twee weken die volgden waren bizar en onwerkelijk. Na de eerste shock verwerkt te hebben, zijn we meteen naar Nederland gereden. We hebben ervoor gekozen te logeren in het huis van Monique’s vader, zodat we dicht in de buurt waren en het zorgde er ook voor dat het allemaal wat tastbaarder werd. Er moet vervolgens natuurlijk van alles geregeld worden.  Alles omtrent de begrafenis hebben Monique en haar zussen in goed onderling overleg kunnen regelen en dat samenzijn was ook erg prettig. Na de begrafenis zijn we meteen vertrokken naar Italië. De volgende dag zouden we namelijk onze eerste gasten van het jaar ontvangen. Nou was dit familie en hadden we gerust een paar dagen later terug kunnen komen, maar het was goed zo. Een dag later vloog Hermando al weer terug naar Nederland. Het vliegticket hadden we al eerder geboekt omdat op 2 april de nationale open huizen route plaatsvond en wij daar graag aan deel wilden nemen. Dat betekende echter wel dat we meteen meer dan een week uit elkaar waren. Die week was zwaar, maar het gaf Monique ook de mogelijkheid om even volledig alleen te zijn en te rouwen. Eén van de redenen om naar Italië te vertrekken was om meer bij elkaar te zijn. Nou is dat natuurlijk ook gelukt, we zijn altijd samen, maar tegelijk zijn we in de afgelopen jaren ook nog nooit zo vaak, zulke lange periodes van elkaar geweest. Hermando’s trip naar Nederland was gelukkig  niet geheel voor niets geweest. Tijdens die dag hebben we drie kijkers gehad voor ons huis in Almere en daar waren we zeker niet ontevreden over. Tot een bod heeft dit nog niet geleid, maar we hebben in ieder geval gedaan wat we konden. Een paar dagen later is Hermando naar Pisa gevlogen, waar Monique hem ophaalde van het vliegveld. Niet verkeerd zo’n weerzien onder de toren van Pisa. We hebben daarna nog een paar dagen doorgebracht in Lucca en Florence. Het was wel fijn om niet meteen naar huis te gaan en om even samen in een andere omgeving te zijn en de tijd te nemen om bij te kletsen en gewoon weer lekker samen te zijn.

Het leven gaat gewoon verder en dat moet ook zo zijn. Sinds een week laten de krekels zich weer luidruchtig horen en het lijkt steeds meer op zomer. Dat is maar goed ook, want ons seizoen is intussen echt op gang gekomen. We hebben er zelf ook echt weer zin in en, hoe kan dat ook anders. We krijgen elk jaar meer gasten en het lijkt wel of onze gasten met de jaren steeds enthousiaster worden. Heel bijzonder, maar vooral erg leuk! 

Nieuwsbrief 45. 17 maart 2016:  We zijn weer thuis!!

Twee weken eerder dan gepland. Niet omdat we het niet meer uithielden in Nederland, eerder omdat we terug verlangden naar ons huis op de berg. Een maand geleden zijn we even een weekje naar Italië geweest, omdat de huurders die deze winter in ons huis zaten er vrij plotseling uit gingen. Dat was verder geen probleem, maar we wilden toch even zelf de boel nalopen en alles afsluiten. Het tripje naar Italië lag dus niet in de planning, maar voor de kosten hoefden we het niet te laten. Het is bizar, maar even heen en terug vliegen kostte ons slechts € 40 aan vliegtickets. De reizen van en naar het vliegveld waren duurder. We kwamen ‘s avonds in het donker aan en de thuiskomst was een beetje een domper. Toen we ons huis binnen kwamen was het koud, rommelig en klein, vooral erg klein. In de afgelopen vijf maanden leefden we in een zee van ruimte en het comfort van een goed geïsoleerd en verwarmd huis. De volgende dag scheen de zon ... en alles zag er anders uit. Ons huis was niet overnight groter geworden, maar met de luiken open, het warme zonnetje dat de kamer in scheen en de boel een beetje opgeruimd, met als resultaat; we waren binnen no time weer gewend. Het weekje vloog voorbij. We hebben lekker in het zonnetje lopen rommelen in de tuin, we hebben onze verjaardagen gevierd, natuurlijk met lekker eten en we hebben ook nog twintig centimeter sneeuw op ons dak gekregen. Voor het land was dat wel prettig want het klimaat was in de voorgaande maanden niet alleen mild geweest, het had ook praktisch niet geregend, waardoor er nu zelfs een water tekort dreigde te ontstaan.

We zijn in totaal bijna vijf maanden in Nederland geweest. Het verblijf in ons huis in Almere, jammer genoeg nog steeds ons huis, is ons prima bevallen. We hebben alles kunnen doen wat we wilden doen en met veel mensen kunnen afspreken. Het belangrijkste doel van ons verblijf is echter niet gerealiseerd. We hadden graag gezien dat ons huis (zie de advertentie op Funda) intussen verkocht was. Niet alleen omdat dit een zorg minder is, maar ook omdat we een aantal plannetjes hadden die daaraan gelinkt waren. Zo wilden we een weekje gaan skiën in het ski gebied, hier in de buurt. Om het dit keer echt een kans te geven zouden we een week lang les nemen en als we na die week nog steeds niet enthousiast waren geworden, dan was het in ieder geval helder; skiën is leuk, maar niet voor ons. Verder wilden we twee elektrische fietsen kopen en wellicht ook nog even naar Amerika gaan. Klinkt allemaal goed nietwaar, maar zolang we geen duidelijkheid hebben over onze financiële positie zullen we al deze plannetjes nog even moeten uitstellen.

Dat weekje thuis in Italië heeft er voor gezorgd dat we nu net iets eerder dan gepland onze biezen hebben gepakt in Almere. Het weer hier zijn is niet alleen heerlijk, het zorgt ook voor hernieuwde energie, meer toekomst gericht. Natuurlijk waren we daar de afgelopen maanden ook wel mee bezig, maar het voelt toch anders. Bezig zijn met je bedrijf, want dat is Casavabene, is tastbaarder wanneer je er ook daadwerkelijk bent. Wat niet meer lekker op de toekomst was afgestemd was onze website, al kregen we daar in de afgelopen jaren erg positieve reacties op. Onze website was minder geschikt om onze site ook goed weer te geven op mobiele apparaten als tablets en mobiele telefoontjes en dat is in deze tijd niet erg handig. We waren erg huiverig om afscheid te nemen van onze website, maar deze week hebben we de knoop definitief doorgehakt. Wie nu onze website bezoekt zal de nieuwe website te zien krijgen. De inhoud is nog steeds hetzelfde, maar het geheel ziet er compleet anders uit. Op deze website heeft de nieuwe promofilm van Casavabene een prominente plek gekregen. We zijn erg tevreden met het resultaat van de zowel de website als de promofilm en we zijn erg benieuwd naar de reacties.

De komende week gaan we alles in de appartementen en op het terrein in orde maken, zodat we volgende week onze eerste gasten van het seizoen kunnen ontvangen. Jammer genoeg moet Hermando dan nog even terug naar Nederland. We nemen deel aan de nationale open huizen dag en we hopen op die dag zelf en de daarop volgende dagen  nog wat geïnteresseerden te mogen ontvangen voor ons huis in Almere. We hebben besloten om het huis gewoon in de verkoop te laten staan en deze voorlopig niet te verhuren. We hebben er nog steeds alle vertrouwen in dat we het huis in de komende maanden gaan verkopen. We proberen zoveel mogelijk zelf de bezichtigingen te doen, maar we hebben ook een aantal lieve mensen geregeld die dit voor ons willen doen, echt super! Het zal ook wel een beetje vreemd zijn wanneer het huis in Almere uiteindelijk werkelijk verkocht is. Vreemd, maar wel lekker. Aan de verkoop van het huis kunnen we op dit moment niet veel meer doen, dus we richten ons nu weer op Casavabene en het weer lekker thuis zijn.

Nieuwsbrief 44:  6 januari 2016 Een nieuw jaar is aangebroken en dus willen wij bij deze graag iedereen heel veel geluk en gezondheid toewensen voor het nieuwe jaar!

Het slaat eigenlijk helemaal nergens, maar toch kun je er niet geheel omheen; de jaarwisseling is een markant moment en voor velen het moment om terug te kijken, maar vooral om de toekomst met nieuwe (goede) voornemens tegemoed te treden. Terugkijkend op het afgelopen jaar kunnen wij niet anders dan tevreden zijn. Geen klachten met de gezondheid, ons Italiaanse leventje kabbelde rustig voort en ook over het aantal gasten hadden wij niet te klagen. Sterker nog: het was het beste jaar tot nu toe! Hoe dat komt weten we niet exact, maar laten we het maar op houden dat we in ieder geval iets goed doen. Successen uit het verleden zijn echter geen garantie voor de toekomst, dus het is elk jaar maar weer afwachten wat het gaat worden. Het lijkt er in ieder geval op dat we, ook wanneer we een minder jaar hebben, nog steeds kunnen rondkomen en dat is wel zo geruststellend. Richting goede voornemens voor het komende jaar; die hebben we eigenlijk niet, in ieder geval geen grote zaken en niet meer dan dat we daar al steeds mee bezig proberen te zijn. Concrete grote plannen hebben we ook niet echt en dat heeft twee redenen. Aan de ene kant willen we eerst ons huis in Almere verkocht hebben, want dan weten we ook hoe we er financieel voor staan en aan de andere kant gaat alles op het moment heel lekker, bijna vanzelf. Zorgt dit ervoor dat we een beetje insukkelen? Ongetwijfeld, maar onszelf kennende gaat het ergens toch weer kriebelen of komt er iets op ons pad, we gaan het zien.

Richting de verkoop van ons huis moeten we geduldig afwachten. De maanden november en december zijn slechte maanden, wat niet wegneemt dat wij in de eerste week dat ons huis op de markt kwam meteen drie kijkers hadden. Jammer genoeg is daar nog niets concreets uitgekomen (zie de advertentie op Funda). Het in Nederland zijn bevalt ons tot nu toe prima. Het is bijzonder prettig om alles lekker dicht in de buurt te hebben, dat het makkelijk is om even familie, vrienden en bekenden te bezoeken en om te genieten van ons huis nu het nog kan. We hebben intussen het aanbod aan restaurants of liever de verschillende wereldkeukens afgewerkt en zijn dus ook op dat gebied weer volledig bevredigd. Wat we wel aan onszelf merken is dat we er dit jaar toch anders in staan dan voorheen. Sinds we zijn gestart met ons Italië avontuur zijn we een aantal winters terug gekomen naar Nederland om te werken en wanneer we in Nederland zijn is Italië ver weg. We zijn daar dan niet mee bezig en maken “gewoon” onderdeel uit van de maatschappij in Nederland. Dit jaar hebben we echter beide het gevoel dat we meer toeschouwers zijn. Ons leven in Italië ziet er intussen behoorlijk anders uit dan ons leven in Nederland en we hebben ons daar ook geworteld. We zijn daar gewend geraakt aan de mensen, het eten, de natuur; het landse leven. Het gaat te ver om te zeggen dat we heimwee hebben, maar we beginnen wel langzaam maar zeker terug te verlangen naar ons huis op de berg, ons leven in Italië.

Eén van de eerste zaken welke wij 8 jaar geleden hebben verhuisd naar Italië waren onze kerstspullen. Ook dit jaar hadden wij daarom weer geen in kerstsferen getooid huis. Gelukkig konden wij de woonkamer nog een beetje opluisteren met een aardige collectie aan kerstkaarten. Een aardig deel van deze kaarten was geadresseerd aan onze net vertrokken huurders, maar aangezien we geen adressen van hen hadden, moesten de kaarten de lerst maar bij ons doorbrengen. Eerste kerstdag hebben we doorgebracht met de familie en tweede kerstdag zijn we vertrokken naar Berlijn, waar we nog net een aantal kerstmarkten konden meepikken. Vanuit Berlijn zijn we doorgereden naar Sebnitz, een plaatsje onder Dresden, waar we Oud en Nieuw hebben gevierd met de zus van Hermando. Zij heeft daar net een huis gekocht en is nu druk bezig om hierin een aantal vakantie appartementen te creeren. Erg leuk om te zien en wat een mooie omgeving (zie: www.sebnitz.de).

Ons verblijf in Nederland gaat nu een tweede fase in. Monique werkte de afgelopen twee maanden als

leerkracht op een school in Amsterdam, als invalkracht voor een groep 5. Na drie jaar niet meer voor de klas te hebben gestaan was dat wel weer even wennen. Het was natuurlijk fantastisch dat Monique deze klus kon doen, maar het werk maakte haar nou niet bepaald gelukkig. Zij is daarom zelf tot de conclusie gekomen dat het voor iedereen beter is wanneer zij het bij deze twee maanden laat. Nu we allebei werkloos zijn willen we proberen om optimaal te genieten van ons verblijf in Nederland. Dat betekent dat we veel willen gaan wandelen op verschillende mooie plekken in Nederland en dat we nog zoveel mogelijk mensen willen bezoeken.

Nieuwsbrief 43:  6 november 2015  We zijn weer in Nederland en wel voor een langere periode dit keer. Voor de verandering zitten we nu in ons eigen huis in Almere, want onze huurders zijn begin oktober vertrokken. Doel van ons verblijf: het huis verkopen! De afgelopen weken zijn we daarom druk aan het klussen geweest, om ervoor te zorgen dat het huis zo snel mogelijk in verkoopbare staat zou komen. Een week geleden hebben we het dan daadwerkelijk te koop gezet en afgelopen dinsdag hebben we de eerste kijker mogen begroeten. Het is toch wel geweldig wat je tegenwoordig allemaal zelf kunt regelen. Zonder het internet hadden wij ons avontuur in Italië nooit op deze manier vorm kunnen geven en ook nu bij de verkoop van het huis kunnen we het bijna volledig zelf regelen. Het huis staat in de verkoop bij een internet makelaar en één van de kijkers heeft ons gevonden via Facebook, geweldig. Weer een andere kijker woont gewoon in de buurt en zag het bord in de tuin. Zelf hebben we het idee dat de uiteindelijke koper van ons huis uit de buurt zal komen of in ieder geval bekend zal zijn met deze wijk. Het is gewoon een hele mooie en aangename buurt, maar dat moet je wel weten of zien.

We hebben werkelijk geen idee hoe lang de verkoop van het huis gaat duren en hoe lang we in Nederland zullen zijn. We wachten af hoe de verkoop verloopt en dan bepalen we daarna wel hoe we van daaruit verder gaan. Uiterlijk eind maart willen we in ieder geval weer terug zijn in Italië, want half april hebben we onze eerste gasten van 2016. Eind december zijn we van plan nog even een weekje naar Italië te gaan, want op 1 januari heeft Monique een Nieuwjaarsconcert gepland in Murazzano en op 2 januari staat er een concert in Cremona in de planning. In de tussentijd gaat Hermando verder met het klussen in huis en staat Monique weer voor de klas. Afgelopen maandag is Monique begonnen op een school in Amsterdam als invalkracht voor een groep 5. Dat is natuurlijk wel weer even schakelen, maar aan de andere kant is het ook allemaal nog steeds erg vertrouwd en passen we ons weer moeiteloos aan. Zelfs Joep heeft z’n weg al weer gevonden en loopt moeiteloos van achter het huis naar voren. De hele move heeft hij eigenlijk super relaxed doorgemaakt, al vertoont hij op dit moment wel een wat obsessief gedrag richting eten. Hij wordt dan ook dik waar je bij staat, onze eigen zwarte plofkip.

Het in Nederland zijn en de terugkeer naar ons huis in Almere bevalt ons tot nu toe prima. Wat een ruimte, een vaatwasser, een bubbelbad en geen hout hakken voor de kachel. Het comfort van het huis is duidelijk totaal anders dan het huis in Italië en daar genieten we van. We hebben het huis nu bijna 10 jaar, maar we hebben er zelf slechts 3,5 jaar gewoond, dus het is helemaal niet verkeerd dat we er nu zelf nog even lol van kunnen hebben. Mensen vragen ons wel eens of we in Italië niets missen uit Nederland? Voor ons beiden geldt dat dit eigenlijk niet het geval is, maar het zou wel fijn zijn wanneer het enorme gevarieerde aanbod aan (buitenlandse) restaurants ook in Italië voorhanden zou zijn. De Italiaanse keuken is fantastisch, helemaal in onze regio, maar het is ook wel fijn om af en toe iets anders te eten. We gaan hier dan ook zeker gebruik van maken, dus de kans is erg groot dat wij, net als Joep de komende maanden niet gaan afvallen. Verder zou het wel fijn zijn wanneer familie, vrienden en bekenden dichter in de buurt zouden zijn. De komende maanden gaan we daarom zeker gebruiken om met iedereen af te spreken. Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat we voor een langere periode in Nederland zullen zijn, dus daar moeten we nu echt nog even gebruik van maken.

Het weer in Nederland zijn, is een buitengewoon leuke afwisseling, maar zeker niet meer dan dat. Ons leven is in Italië, meer specifiek nog in Murazzano, al is dat op dit moment ook wel weer ver weg. We zijn hier, en daar richten we ons nu dus op. Dat neemt natuurlijk niet weg dat de zaken in Italië gewoon doorgaan. Zo is er in het koor waar Monique in zingt een opstand gaande tegen de dirigente, waar zij zich lekker afzijdig van kan houden, zijn de huurders die deze winter in ons huis in Italië zullen verblijven deze week daar aangekomen en wordt Monique zondags nodig gemist in de kerk. Verder hebben we de eerste boekingen voor 2016 intussen in ontvangst mogen nemen en dat is erg bemoedigend. Maar,nu eerst het huis verkopen, daarna komt Italië weer aan de beurt.

Nieuwsbrief 42:  25 augustus 2015  We zitten intussen al weer zeven jaar in Italië, dus we beginnen een beetje feeling te krijgen met wat we mogen verwachten qua weer. Zowel dit jaar als vorig jaar was het weer echter uitzonderlijk. Was het vorig jaar nog uitzonderlijk nat, is het dit jaar uitzonderlijk warm. Veel zon, weinig regen en ook weinig wind. Het is gelukkig niet dusdanig heet dat je ook volledig niets meer kunt doen, maar iets minder zou wat ons betreft perfect zijn.

De warmte zorgt er in ieder geval niet voor dat onze gasten niets meer ondernemen. We hebben dit jaar onder onze gasten opvallend veel fietsers. De omgeving leent zich daar ook geweldig voor, omdat je op honderd manieren van a naar b kunt komen en het overal even mooi is. Je moet echter wel een getrainde fietser zijn, want het gaat flink op en neer. Eén van onze gasten heeft in de regio een elektrische fiets gehuurd en dat werkte fantastisch. Haar man kwam met zijn gewone fiets en zo hebben ze toch samen het hele gebied kunnen doorkruizen. We hebben zelf ook het plan opgevat om volgend jaar twee elektrische fietsen aan te schaffen.

De weken schieten voorbij en we zitten al weer over de helft van het hoogseizoen, ongelofelijk. Voor je gevoel gebeurt er niet zo veel, buiten het komen en gaan van de gasten natuurlijk, maar wanneer je er dan even over nadenkt valt dat ook wel weer mee. Zo heeft Monique, met alle toeters en bellen haar diploma tot kerk organist uitgereikt gekregen (zie blogje op onze site) en hebben we geprobeerd de link tussen onze gemeente Murazzano en de gemeente Halle in België verder vorm te geven. In Murazzano staat een Sanctuarium met een schildering van de Onze Lieve Vrouwe van Halle. Niemand weet hoe deze in Murazzano terecht is gekomen, maar aan de afbeelding worden al enkele wondere toegeschreven. Via een oud gast zijn we in contact gekomen met de voorzitter van de Broederschap van Halle, die ook voorzitter is van het toeristenbureau in Halle om te kijken hoe we de band tussen onze twee gemeenten kunnen aanhalen. Monique heeft intussen de website van de Broederschap voorzien van een Italiaanse vertaling en een pagina toegevoegd over de Madonna in Murazzano. Komend weekend komt deze voorzitter een aantal dagen naar Murazzano en brengt hij een gewijd beeldje mee, een replica van de OLV van Halle, als geschenk aan Murazzano. Voor deze gelegenheid hebben we binnen de gemeente een aantal mensen gemobiliseerd om hier een plechtige ceremonie van te maken. Zo vindt zaterdagavond in het Sanctuarium, in aanwezigheid van de burgemeester de overdracht plaats en heeft de gemeente na afloop wat hapjes en een drankje georganiseerd. Onze huis leverancier van wijn, uit het dorp heeft sinds dit jaar een rode wijn met op het etiket een afbeelding van de Madonna d’Hal en we bekijken nu of deze wellicht verkocht kan gaan worden in Halle. Om deze reden bezoeken we maandag samen de wijngaard om hier nog wat meer invulling aan te geven. We zijn erg benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen, maar het is in ieder geval leuk om verschillende mensen met elkaar in contact te brengen en te zien wat daaruit voort komt.

De augustus maand is intussen begonnen en dat betekent ook dat in alle dorpen in de weide omgeving de dorpsfeesten zijn begonnen. Dit begint eigenlijk al ergens eind mei, maar in de maand augustus, wanneer de meeste Italianen vrij zijn, worden de meeste feesten georganiseerd. Zo hebben we deze week in Murazzano weer de Passegiando gehad en zijn we weer aanwezig geweest op het feest in het bos. Natuurlijk zijn we intussen al tig keren op al deze feestjes geweest en is de nieuwigheid er voor ons aardig af, toch blijft het leuk en voor onze gasten natuurlijk helemaal. Er zijn echter nog genoeg evenementen waar we nog nooit zijn geweest. Zo willen we dit jaar voor het eerst naar een twee-jaarlijkse kaasbeurs in Bra (Cheese Bra, 18-21 september), welke wordt georganiseerd door de Slow Food beweging en naar de Palio van Asti (20 september), een groot evenement rond een paardenrace tussen de verschillende wijken van Asti. Voorlopig echter eerst nog genieten van de talrijke “kleine” dorpsfeesten in Murazzano en in de omgeving.

Via onze werkzaamheden voor een makelaar in Dogliani zijn wij in contact gekomen met een Nederlands stel die hier in de regio iets willen gaan kopen. Om een idee te krijgen of het hier wonen hen zal bevallen hebben zij aangegeven deze winter graag een half jaartje iets te willen huren. Aangezien wij ergens half oktober voor minimaal een maand of vier naar Nederland moeten om ons huis te verkopen, waren we er samen snel uit dat dit voor beide partijen een perfecte oplossing zou zijn. Buiten de praktische aspecten is het voor hen ook erg handig dat zij gebruik kunnen maken van onze ervaringen. We vinden het in ieder geval erg prettig dat er iemand in ons huis verblijft om de boel een beetje in de gaten te houden in de maanden dat we er zelf niet zijn. Met oud en nieuw zijn we van plan nog even een weekje naar Italië te komen. Al was het maar om het feit dat Monique op 1 januari een Nieuwjaarsconcert heeft gepland in Murazzano en op 2 januari in Cremona speelt

Nieuwsbrief 41:  13 juni 2015  In tegenstelling tot vorig jaar hebben we tot nu toe een prachtig voorjaar gehad met veel zon, weinig regen en weinig wind, waardoor we zelfs regelmatig tot middernacht buiten hebben kunnen zitten. Sinds een aantal weken zijn de krekels ook weer uit hun winterslaap ontwaakt en dat is voor ons altijd het teken dat......de zomer echt is begonnen. Op dit moment worden de avonden verder opgeluisterd door de vele vuurvliegjes. De komende weken worden deze steeds talrijker in aantal tot het moment komt dat het graan geoogst wordt, dan verdwijnen ze weer. De natuur is wonderlijk en we genieten er dagelijks van. Elk jaar lijkt tot nu toe ook anders te zijn, zo zijn er dit jaar ongelofelijk veel vogels. Monique werd deze week s’morgens wakker door het gezang en kon daarna niet meer in slaap komen. Dat is minder, maar het gezang van de vogels geeft wel een paradijsachtig effect en dat is natuurlijk geweldig. We hebben dit jaar al van een aantal gasten de opmerking gehad dat volgens hen God verhuisd moet zijn. Het kan niet anders of het moet zijn: ‘leven als een God in Italië’. Natuurlijk zijn wij het daar helemaal mee eens!

We vinden het zelf erg onwerkelijk, maar dit is al weer ons achtste seizoen. Zelf hebben we het idee dat we pas een jaar of drie bezig zijn. Aan de andere kant merkten we vorig jaar aan ons zelf dat we toch net iets minder scherp waren, richting de sociale contacten, richting de gasten en richting het verder werken aan het terrein. Het is niet vreemd dat we te maken krijgen met enige gewenning, maar het mag niet leiden tot lamlendigheid. Niet eens zozeer voor onze gasten, maar meer voor onszelf. Onze gasten zullen vorig jaar niet eens zoveel hebben meegekregen van onze verslapping en dat is maar goed ook. Dit jaar zijn we in ieder geval goed begonnen. We hebben het huis hier en daar opgeknapt, we hebben op het terrein weer het één en ander aangeplant en we ondernemen gewoon weer wat meer. Er worden hier in de regio veel evenementen georganiseerd en daar gaan we dus weer wat vaker heen. Buiten de concerten die Monique zelf heeft gegeven, afgelopen Mei in Murazzano, Cremona en Turijn (zie voor een impressie van dit concert het blogje:  http://casavabene.blogspot.nl/), zijn we ook zelf naar een aantal uitvoeringen geweest. Bijzonder leuk allemaal!

De inspanningen van deze winter in het verbeteren van de vindbaarheid van onze website  lijkt z’n vruchten af te werpen, want we hebben tot nu toe meer aanvragen en reserveringen dan in de voorgaande jaren, al weten we pas aan het einde van het seizoen of het ook werkelijk een goed jaar is geweest. We horen echter ook van andere verhuurders in de regio dat men meer gasten heeft als vorig jaar, dus er lijkt ook gewoon een positieve ontwikkeling gaande te zijn voor de regio Piëmonte als geheel. Linksom of rechtsom maakt het ook niet uit. We zien dat we meer en meer gasten hebben die terug komen en gasten die langer willen blijven dan een week. Zelf waren we er natuurlijk allang van overtuigd, maar alles wijst erop dat ook onze gasten de mening zijn toegedaan dat onze streek de vergelijking met Toscane prima aan kan en op sommige terreinen zelfs meer te bieden heeft. Net als onze gasten genieten wij elke dag weer van de  prachtige natuur, de rust en de ruimte, de vriendelijkheid en authenticiteit van de mensen en natuurlijk het heerlijke eten.

Tot het moment dat we terug gaan naar Nederland om ons huis te verkopen, ergens half oktober, hebben we continue gasten. Echt vol zitten we tot nu toe alleen in juli en dan hebben we het over de appartementen, maar ook augustus begint al aardig vol te raken. Al met al zijn we erg tevreden en we hebben het gevoel dat het alleen maar nog beter kan gaan worden. Qua zangweken wil het nog niet zo lekker lopen, buiten een vast groepje wat dit jaar al weer voor de derde keer komt, is het toch lastig om mensen te bereiken. Daarnaast maakt een tripje naar Italië zo’n weekje al gauw prijzig voor veel mensen. Eind september hebben we nog een zangweek in het programma staan, maar mochten we er weer niet in slagen om een groepje bij elkaar te krijgen, dan gaan we dit ook niet meer proberen. We vinden dat erg jammer, want buiten het feit dat we hiermee extra bezetting willen creëren van onze casa, is het ook erg leuk om te doen. Je bent zo’n weekje met een groep mensen intensief bezig om samen iets neer te zetten, maar daarnaast is het ook gewoon heel gezellig en elke keer weer een bijzondere ervaring.

Maar nu eerst de zomer!

Het is echt super;  we hebben al een hele reeks gasten over de vloer gehad en dat terwijl het seizoen nu pas echt van start gaat.  Je begint aan zoiets, maar vind je het überhaupt wel leuk om te doen en kun je het? Dat laatste kunnen alleen onze gasten beoordelen, al denken we dat dit wel goed zit. Wij vinden het in ieder geval erg leuk om te doen.

Nieuwsbrief 40:  8 maart 2015  De dagen worden elke dag iets langer, de sneeuw smelt langzaam maar zeker weg en de natuur begint uit z’n winterslaap te komen. De zomer komt er weer aan! Nou moeten we zeggen dat het een geweldige winter is geweest met veel zon en vrij mild. Dat betekent ook dat we niet onze gehele houtvoorraad hebben hoeven aan te spreken om de casa warm te houden. De sneeuw kam pas laat dit jaar, maar wanneer het hier sneeuwt, dan sneeuwt het ook. Op een dag valt er dan minimaal dertig centimeter, dus dat is wel een serieus pakje sneeuw. Uiteindelijk is er in een paar dagen tijd ongeveer een meter gevallen, dus we hebben weer een hechte relatie opgebouwd met de sneeuwschep. Dat deze hoeveelheid sneeuw in deze tijd van het jaar valt is prima. Door het warme weer smelt de boel dan wel weer weg, maar valt de sneeuw al ergens eind november, dan zit je er gewoon maanden in. Het landschap is dan natuurlijk wel prachtig, maar het is ook ongemakkelijk. Je moet toch iets te klagen hebben niet waar?

Nu de zomer in aantocht is komen ook de eerste boekingsverzoeken weer binnen en dat is natuurlijk bijzonder prettig. In het voor- en najaar boeken mensen minder van te voren en besluit men eerder kort van te voren om er even een weekje tussenuit te gaan. Met de goedkope vliegtickets (naar Turijn) is het tegenwoordig ook gewoon betaalbaar om dat even te doen. Verder hebben we in deze periode van het jaar mensen die komen aanwaaien, die over het algemeen  aan ons worden doorverwezen door de mensen uit het dorp. Dit soort boekingen voelt altijd een beetje als een cadeautje, omdat we er niet op voorhand rekening mee hebben gehouden en zo heb je dan toch ineens een aantal appartementen bezet. Gezien de aard van onze accommodaties richten wij ons meer op stellen en minder op gezinnetjes, maar blijkbaar is die zomervakantie periode toch voor velen een must. Wat daarbij opvalt en dat kan toeval zijn, maar we krijgen opvallend veel mensen uit het onderwijs en dan is dit natuurlijk helemaal duidelijk. Voor ons in ieder geval de uitdaging om te proberen ons seizoen iets op te rekken. Dat was dit jaar een mooi winter klusje; zoeken naar middelen om nog wat meer onder de aandacht te komen, om nog beter gevonden te worden. De toekomst zal leren of we daarin geslaagd zijn.

In de afgelopen weken zijn we begonnen met klusjes, van die onafgewerkte hoekjes die er eigenlijk al heel lang liggen, maar die je zelf eigenlijk niet meer ziet. Als je dan eenmaal hieraan begonnen bent en je hebt dit dan in een korte tijd allemaal weggewerkt doemt de vraag op; waarom hebben we dit niet eerder gedaan? Op het terrein moet natuurlijk ook weer het één en ander gebeuren om er voor te zorgen dat het er allemaal toch net weer mooier uit komt te zien dan vorig jaar. Dat is wel het leuke aan het werk op het terrein. Het gaat langzaam en we hebben de strijd tegen het onkruid nog steeds niet gewonnen, maar het geeft voldoening wanneer weer een stukje gecultiveerd is. De komende weken gaan we spenderen aan wat schilderwerk. Zo links en recht moet er het één en ander worden bijgewerkt. Dat is op zich ook niet zo vreemd, want hier hebben we nadat we de boel hebben gerealiseerd, nu al weer zes jaar geleden, niets meer aan gedaan. In de tussentijd houden we onszelf ook nog wel bezig met allemaal uiteenlopende klusjes. Zo werken we sinds kort samen met een makelaar in Dogliani, Piemonte Houses, voor wie Monique de beschrijvingen van de huizen voorziet van Nederlandse teksten en waarbij wij de Nederlands sprekende geïnteresseerden een beetje begeleiden. We vonden het altijd al leuk om naar huizen te kijken, dus nu kunnen we het aangename met het nuttige verenigen. 

Aan het eind van dit jaar lopen onze paspoorten af en deze moeten we dus laten vernieuwen. In Italië kunnen we dat laten doen in Milaan of in Rome. We vonden het wel een leuk idee om daarom in het najaar te gaan lopen naar Rome. Vanaf hier is dat ongeveer 600 km. en Google verteld ons dat we daar ongeveer 113 uur over zouden moeten doen. We wilden net gaan beginnen met de voorbereidingen, het uitzoekwerk, toen we het bericht kregen dat de huurders van ons huis in Almere het huurcontract niet willen verlengen. We hebben daarom besloten om begin oktober (tijdelijk) terug te gaan naar Nederland. Het plan is dan dat Monique gaat werken als invalkracht op een basisschool en dat Hermando gaat zorgen dat het huis weer in tip top conditie komt, zodat we het kunnen verkopen. De markt is intussen iets aangetrokken, dus we gaan er vanuit dat we het huis nu in een paar maanden moeten kunnen verkopen. Het verlies die we hierbij moeten gaan nemen is te bizar voor woorden, maar daar willen we niet al te lang bij stil blijven staan. Wij genieten al jaren van ons leven in Italië, dus dat verlies moeten we maar gewoon op de koop toenemen. We zien veel mensen, ook om ons heen, die meer hebben verloren dan ‘alleen maar geld’.

Nieuwsbrief 39: 24 december 2014  Mocht u het zich afvragen, ja, we zijn inderdaad ‘gewoon’ in Italië. Het is het tweede jaar dat we in de winter niet meer naar Nederland zijn gegaan om bij te klussen. Toch is dit pas het eerste jaar dat we met Kerst en Oud en Nieuw in Italië zijn. Monique voelde sterk de behoefte om met Kerst thuis te zijn, omdat ze het hele jaar het orgel speelt in de kerk, maar er tot nu toe op het moment suprême steeds niet bij was. Daarbij komt dat zij dit jaar de koorleden enthousiast heeft weten te maken om koorrepetities te houden en dan is het natuurlijk helemaal leuk om met Kerst het resultaat van hun inspanningen te laten horen. Buiten het houden van repetities is Monique erin geslaagd om veel nieuwe en vooral jongere koorleden aan te trekken bij het koor. Dat was ook wel nodig want het koor had sterk te leiden onder vergrijzing. Al met al, erg leuk allemaal. Over ruim een week geeft Monique nog een Nieuwjaarsconcert in het Santuario van Murazzano, samen met een sopraan uit het dorp met wie ze intussen al meerder optredens heeft gehad (zie filmpje van het optreden van vorig jaar op: http://youtu.be/jumd67S7u9I)

Om nog wat meer in de kerstsfeer te komen zijn we gisteravond naar het Il Presepe Vivente in Dogliani geweest. Dit is een geweldig evenement welke elk jaar wordt georganiseerd, waarbij het bovendeel van Dogliani wordt omgetoverd tot Betlehem en door ca. 400 figuranten tot leven wordt gebracht (zie onderstaande collage)!

Het jaar 2014 zit er al weer bijna op, dus een goed moment om even een aantal memorabele c.q. opvallende gebeurtenissen van dit jaar de revue te laten passen: 

- Monique moest voor het eerst met een gast naar het ziekenhuis (extreme allergische reactie, liep prima af);

- Hermando moest voor het eerst een gast gaan redden die gestrand was op het vliegveld van Turijn;

- We hebben voor het eerst een familierondreis gehouden door Europa (Nederland > Spanje > Engeland);

- We hebben voor het eerst (zelfs meerdere) gasten gehad die twee keer, in hetzelfde jaar kwamen logeren;

- We hebben voor het eerst twee zangweken georganiseerd in één jaar;

- Hermando heeft voor het eerst zelf likeurtjes gemaakt;

- We hebben voor het eerst wintergroentes uit eigen tuin;

- We hebben geholpen bij de organisatie van een autorally (zie impressie op: http://casavabene.blogspot.it/);

- Monique heeft haar eerste optreden in Turijn gehad;

- We hebben dit jaar voor het eerst in december gasten.

Het afgelopen jaar was een bijzonder jaar en we zijn benieuwd wat er het komende tijd weer op ons pad komt.

Nieuwsbrief 38: 24 mei 2014  Het is volop voorjaar. In de afgelopen weken is de omgeving veranderd in een bonte groene oase, wat is de natuur toch geweldig!  Dat betekent ook dat we onze eerste winter in Italië achter de rug hebben en we kunnen niet anders zeggen dan dat het ons prima is bevallen. Het was gelukkig een zeer milde winter en we hebben intens genoten van het hier zijn, gewoon van het …hier… zijn. De afgelopen jaren hebben we ook genoten van ons nieuwe leven, maar dit jaar was toch anders. We hebben intussen alles wat meer op de rit, geen grote verbouwingen meer en dat heeft ervoor gezorgd dat er gewoon meer rust is. We hebben de hele winter eigenlijk erg weinig gedaan en toch hebben we ons niet verveeld. Voor veel mensen zou dat niet bevredigend zijn, maar wij hebben ons uiterste best gedaan om ons niet te laten leiden door welke vorm van ‘moeten’ dan ook. In hoeverre dat ook in de toekomst gaat werken weten we niet, maar dat zien we dan wel weer. Het was heerlijk om veel tijd om handen te hebben en dit te gebruiken om weer met wat meer aandacht te schenken aan dingen als koken.  Zelf brood bakken in de houtkachel/oven, want die staat toch aan of noem maar iets geks als zelf een venkel likeur maken.

Vorig jaar kwam het voorjaar wat moeizaam op gang en was vooral erg nat. Het resultaat was dat we pas zeer laat konden beginnen met het inplanten van de groentetuin. Dit jaar nodigde het voorjaar ons uit om juist heel vroeg te beginnen met de groentetuin en, hoe kan het ook anders, nu waren we eigenlijk weer veel te vroeg. De nachten waren gewoon nog te koud, dus een aantal planten heeft het niet overleefd. Zo leren we elk jaar weer wat bij en gaat het steeds iets beter. Op het terrein beginnen onze inspanningen van de afgelopen jaren zich intussen terug te betalen. Daar waar plantjes en boompjes tot nu toe maar moeizaam wilden aarden, zien ze er nu ineens echt volwassen uit. Wanneer we kijken naar de foto’s van het begin, van toen we hier net waren begonnen, dan kun je het je bijna niet meer voorstellen dat het ooit zo geweest is. Wat is er een hoop veranderd aan het huis en aan het terrein. Natuurlijk zagen we bij de aankoop wel dat er potentie was en hebben we er daarna hard voor gewerkt om het allemaal te realiseren, maar we hebben nooit voorzien dat we het in deze mate konden veranderen als dat we dit hebben gedaan. Dat is toch ook een kwestie van een beetje geluk hebben. Het is geweldig om te zien hoe alles in de loop van de jaren vooruit is gegaan en het blijft zeer bevredigend om daaraan te blijven werken.

Het nieuwe seizoen is intussen langzaam op gang gekomen. Het wordt al weer ons zesde seizoen, ons zesde seizoen. Dat we werkelijk al weer zo lang bezig zijn hier, het is bizar hoe de tijd vliegt. Zo waren wij in februari 12,5 jaar getrouwd. We hebben geen feestje gevierd, maar we zijn wel in maart een lang weekend naar Verona en Venetië geweest. Ook niet verkeerd, niet waar?  In Italië doet men daar trouwens niet aan, een 12,5 jarig huwelijksfeest. Wij vonden het in ieder geval een hele mijlpaal en daar hebben we er in de afgelopen jaren al een hele reeks van gehad. Nu dus ons zesde seizoen en we hebben er weer zin in. Die winter was heerlijk, maar het is ook weer lekker om aan de slag te zijn.

Vorige week hadden we voor de tweede keer een zangweek staan en het was weer super. We hebben trouwens nog plek voor de tweede zangweek, welke we in de week van 13 oktober organiseren (zie: brochure)! Het is erg leuk om met verschillende dingen bezig te zijn en dat we onze gasten van alles kunnen aanbieden. We kunnen het zelf verzorgen en anders kennen wel iemand. Deze week hadden we een gast die een weekje Italiaanse les kwam volgen bij Monique. Het is dan, al was het alleen maar voor de afwisseling, erg  leuk om in zo’n week een kookworkshop te doen (pasta maken bij Mario). Mensen weten ons intussen ook voor alles en nog wat te vinden. Zo werden we onlangs benaderd door Morgan Belgium (van die Engelse sportauto’s). Zij organiseren in september een auto rally en zochten voor de eerste dag nog een locatie voor de lunch, of wij iets wisten. We hebben ze vervolgens in contact gebracht met een organisatie die hier elk jaar een groot feest in het bos organiseert en vervolgens hebben we ook nog een paar muzikanten geregeld voor tijdens de lunch. Dat zijn gewoon leuke dingen en daar werken we dan ook graag aan mee. Kijken wat er de komende tijd weer op ons pad komt.

Nieuwsbrief 37: 1 februari 2014  Dit is onze eerste winter in Italië en tot nu toe bevalt het ons prima!

Het was tot nu toe een zeer milde winter, zoals overal in Europa. We hebben gewoon heel veel mooie, zonnige dagen gehad en toch heeft het ook al een paar keer gesneeuwd, maar dit was steeds na een paar dagen weer verdwenen. In de bergen bleef het echter liggen en dat betekent dat wij eindelijk ons eerste ski avontuur hebben beleefd. Kijk op onze blog voor een verslag (http://casavabene.blogspot.it/). We genoten dusdanig van het zalige nietsdoen dat we eigenlijk niet echt zin hadden in de (familie)trip, die we al enige tijd geleden gepland hadden. Eenmaal op pad is het natuurlijk gewoon weer erg leuk, vooral om iedereen weer te zien. Met Kerst waren we in Nederland, met Nieuwjaar in Spanje en toen meteen door naar Engeland. Al met al waren we drie en een halve week on tour.

Intussen zitten we weer in ons vertrouwde, rustige ritme en dat is heerlijk. Dat betekent niet dat er niets gebeurd in ons leven. Toegegeven het is niet allemaal even spannend, maar in hoeverre was dat wel zo toen we nog volop in het arbeidsproces in Nederland zaten? Hier zit het hem meer in de persoonlijke sfeer, het delen van de kleine allerdaagse dingetjes waar we mee bezig zijn met elkaar en de mensen om ons heen, de ontmoetingen met nieuwe mensen. En zo af en toe gebeurt er dan toch weer iets echt spannends, zoals een kleine schoorsteenbrand. Het was al laat en Monique was al naar bed, toen het Hermando opviel dat het sissend geluid bij de houtkachel niet echt leek op het geluid dat de fluitketels maken, die daar altijd op staan. Het sissende geluid kwam uit de kachelpijp die van de kachel naar boven in de muur loopt en werd gaande weg steeds heftiger. Je hartslag maakt ineens een sprong en je probeert te bedenken wat je moet doen. Door het kabaal in de kamer was Monique wakker geworden en wilde, enigszins geërgerd weten wat er allemaal gebeurde. Eenmaal up and running sloeg de irritatie al gauw om in verbazing en lichte paniek. Hermando had intussen een grote pan gepakt en was druk bezig om de brandende houtblokken uit de haard in de pan te doen en naar buiten te brengen. Het sissende geluid werd even later bijgestaan door het geluid van een brandend vuur, in de pijp wel te verstaan, maar de vlammen kwamen buiten niet uit de schoorsteen. Vervolgens was het kwestie van gespannen afwachten en kijken wat er verder ging gebeuren. Op het moment leek het niet zo, maar al snel doofde het vuur en werd het sissende geluid minder. Gek genoeg hebben we die nacht toch nog redelijk goed geslapen. We zullen door de spanning wel volledig uitgeput zijn geweest. Oorzaak? We hadden de kachelpijp wel schoongemaakt, maar we kregen een aangekoekte laag er niet uit. De dag na de brand konden we de pijpen moeiteloos schoon krijgen, de aangekoekte laag was door de brand losgekomen van de pijp. Les? Krijg je de pijp niet schoon, dan gewoon een nieuwe kopen! 

Zo gauw het weer het toelaat gaan we de komende maanden beginnen met het plegen van onderhoud aan de casa en gaan we ook verder met het cultiveren van het terrein. Het duurt nog even voordat ons seizoen van start gaat, maar in het voorjaar hebben we in ieder geval opnieuw een zangweek staan, dezelfde groep als vorig jaar. In de week van 5 mei en in het najaar, de week van 13 oktober organiseren we nog twee zangweken (zie voor meer informatie de: brochure). Met het aantal “normale” boekingen loopt het tot nu toe ook beter dan in de afgelopen jaren, al hebben we daar ook niet echt een verklaring voor. Wat voor ons heel mooi is dat Transavia sinds kort ook op Turijn vliegt en dat het daardoor makkelijker is geworden om ook voor een korter verblijf onze kant op te komen. Pas aan het einde van het seizoen weten we pas of het ook werkelijk een goed jaar is geworden, dat blijft altijd weer afwachten. De afgelopen jaren hebben in ieder  geval uitgewezen dat we altijd weer genoeg boekingen krijgen om van te kunnen leven en dat is erg prettig.

Vorige week zaterdag hebben we aan de kust een pizza’tje gegeten op het terras, heerlijk in het zonnetje en toen, een paar dagen later begon het ineens weer flink te sneeuwen en dat gaat ook de komende dagen nog wel even door. Er zal dan in totaal zo’n 80 cm sneeuw zijn gevallen. Dat betekent dat we quasi opgesloten zitten in ons huis, heerlijk!  We hebben genoeg te eten in huis om het een tijdje uit te kunnen houden en ook genoeg hout voor de houtkachel, dus kom maar op. Natuurlijk is het wel een lekker idee dat de weersverwachtingen zo zijn dat het daarna weer opklaart en de sneeuw weer langzaam verdwijnt. Voorlopig dus even niet klussen, maar wellicht maken we van de gelegenheid gebruik om nog een keer gaan skiën.

Nieuwsbrief 36: 16 november 2013  Het is intussen al weer een paar weken geleden dat onze laatste gasten zijn vertrokken en we mogen gerust stellen dat we weer een geweldig seizoen hebben gehad. In het voorjaar hadden we onze eerste zangweek en in het najaar wilden we dit graag, met net zoveel succes over doen, maar jammer genoeg kregen we hiervoor te weinig aanmeldingen. Neemt niet weg dat we ook in het najaar nog veel aanloop hebben gehad. Wat dit seizoen anders maakte dan de voorgaande jaren was dat we relatief meer gasten hadden die terug kwamen of via via van ons hadden gehoord en dat is natuurlijk super. Voor ons zelf was het afgelopen seizoen het meest relaxte seizoen tot nu toe, zelfs nu we het kleine huisje er als extra accommodatie bij hebben. Of dit ook werkelijk het geval was weten we eigenlijk niet, maar in ieder geval hebben wij dit zo ervaren. We hebben genoten van de vele dorpsfeesten, de gezamenlijke activiteiten met onze gasten en de bbq in onze tuin met ruim vijftig man van Monique’s koor. Dat moest er echt een keer komen en nu was het eindelijk zover. Een geweldige groep mensen en ze kunnen nog zingen ook.

Vorige week zijn we in Nederland geweest om wat onderhoud te plegen aan ons huis in Almere. Het huis staat nog steeds te koop en we zien het niet gebeuren dat we het op korte termijn zullen gaan verkopen. We realiseren ons dat we bij de verkoop een verlies moeten gaan nemen op het huis, de vraag is alleen hoe groot. Voorlopig is het verhuurd en daar zijn we erg blij mee. We gaan er nu vanuit dat we het huis in ieder geval de komende twee jaren nog wel gaan verhuren en wellicht zelfs nog langer. Het kan toch niet anders of de huizenmarkt moet ergens weer gaan aantrekken. We gaan het zien. Ondanks het feit dat ons bezoekje aan Nederland vooral functioneel was, hebben we toch nog een hoop afspraakjes kunnen maken en dat was natuurlijk weer erg leuk. We hadden graag nog met meer mensen willen afspreken, maar daar hebben we niet de tijd voor genomen. Dat klinkt wellicht wat cru, maar we wilden gewoon weer zo snel mogelijk terug naar huis. Lekker thuis, op de bank bij de houtkachel met Joep, onze kat. Nou zag dat er nog even twijfelachtig uit, want Joep was zoek. Joep verbleef bij vrienden van ons, maar was al na een dag niet meer terug gekomen van één van z’n speurtochten. Toen we weer terug waren in Italië was Joep al ruim een week zoek en wij hielden er daarom ook al sterk rekening mee dat we hem nooit meer terug zouden zien. We zijn allebei vrij nuchter en we weten dat het leven van een kat hier, in de natuur niet zonder risico’s is, maar als het dan eenmaal zover is, is het toch erg naar. Helemaal omdat Joep zo’n onderdeel uitmaakt van ons avontuur hier en wat hebben we veel lol gehad van dat beest! We zijn hem gaan zoeken in de weide omgeving van het huis van onze vrienden en tot onze grote verbazing hebben we hem na een paar uur nog gevonden ook. Ons gezinnetje is weer compleet. We zijn helemaal gelukkig en Joep ook. Het was nooit een echte knuffelkat, maar hij lijkt er dit moment geen genoeg van te kunnen krijgen.

De winter komt eraan en we zijn er helemaal klaar voor. We hebben genoeg hout voor de kachel en ook voor volgend jaar hebben we al een boom omgezaagd in ons bos. Dat was overigens best indrukwekkend, als zo’n boom naar beneden komt. Vervolgens ben je daar dan nog een tijdje zoet mee, om alles te verzagen en in kleine blokken te hakken. Ook op het terrein hebben we alles weer in orde gemaakt voor de winter. Al het tuinmeubilair staat weer binnen, net als het zwembad en we hebben alle bomen gesnoeid. We gaan dit jaar niet naar Nederland om te werken, dus dit wordt onze eerste winter in Italië. We zijn erg benieuwd of dat ons gaat bevallen, maar we hebben er alle vertrouwen in. Kijken of we het ‘dolce far niente’, het zalige nietsdoen tot een kunst kunnen verheffen. Dat betekent dat we nu eindelijk onze kerstspullen uit de schuur kunnen halen, waar ze al vijf jaar onaangeroerd liggen. Waarschijnlijk kunnen we de helft zo weggooien, omdat het geheel of gedeeltelijk vergaan is, maar dat is ook geen ramp. We hebben namelijk nog al veel rotzooi verzameld in de loop der tijd. Ons huis was altijd net een groot versierd warenhuis, dus dat kan wel wat minder, helemaal omdat we nu een stuk kleiner wonen. Monique gaat het dorp ook nog een beetje in kerstsferen brengen door samen met een sopraan uit het dorp een concert te geven. Dat hebben zij twee maanden geleden ook al gedaan in Murazzano (zie filmpje op: http://youtu.be/jumd67S7u9I) en dat was zo’n succes dat ze nu gevraagd zijn in december een paar optredens te verzorgen, waaronder één in Turijn. Verder gaat het deze winter dan echt gebeuren, want we zijn het al een paar jaar van plan; skiën. Het is maar drie kwartier rijden naar de pistes,dus gewoon gaan, dus!

We blijven niet de hele winter thuis in Italië. In december vliegen we naar Nederland om daar de kerstdagen door te brengen, waarna we doorreizen naar Alicante, om oud en nieuw te vieren met Hermando’s zus en zwager. Onze rondreis gaat dan nog verder naar London, waar ons nichtje Annebel druk bezig is met haar master. Het moge duidelijk zijn dat we erg uitkijken naar de feestdagen.

Nieuwsbrief 35: 4 augustus 2013  Net als in Nederland is het ook hier op het moment erg warm. Gelukkig komt er elke middag een fris briesje opzetten en koelt het tegen de avond een beetje af. Dat is toch het voordeel van het wonen op 700 meter hoogte. Het zwembad is in die zin ook wel een uitkomst. Niet dat je er de 100 meter vrije slag in kunt doen, maar het koelt wel af. Je voelt je duidelijk een ander mens als dat oververhitte lichaam weer is afgekoeld. De komende weken lijkt er geen verandering te komen in het weer en dat is eigenlijk voor het eerst dit jaar. Tot nu toe was het steeds zeer wisselvallig en anders dan we tot nu toe gewend waren ook wat aan de natte kant. Alles in de natuur is daardoor iets later en ook in onze groentetuin is de productie maar net op gang gekomen. Dat maakt ons op zich niet zo heel veel uit, maar het is wel zo leuk voor onze gasten wanneer men een tomaatje vers van de plant af kan halen. De smaak van zo’n tomaat is werkelijk geweldig en of dat nu komt omdat het een Italiaanse tomaat is of omdat je deze gewoon ter plekke van de plant af haalt geen idee, maar lekker is het zeker.

We zitten op dit moment middenin ons hoogseizoen en we zeggen wel gekscherend tegen elkaar dat we nu eindelijk rust hebben. Dat is natuurlijk niet zo, maar zo voelt het wel een beetje. Alle werkzaamheden rond de verbouwing van het kleine huisje liggen achter ons en dat is wel erg fijn, helemaal nu het zo warm is. Verbouwen c.q. klussen is nooit een hobby van ons geweest en dat is het intussen ook nog steeds niet geworden. We vinden het allebei leuker om een beetje aan te rommelen op het terrein en al helemaal om het onze gasten een beetje naar het zin te maken. Het gekke is dat we daar helemaal niet zo ons best voor hoeven te doen. Iedereen vermaakt zichzelf sowieso prima op het terrein en de streek biedt ook genoeg vertier. We kunnen onze gasten daarin wel iets extra’s bieden, omdat we intussen gewoon veel mensen kennen. Zo hebben we voor alles wel onze adresjes, of het nu gaat om lekker eten (bij Italianen thuis), een wijnproeverij tot het maken van een ballonvaart. Sinds gister kennen we een jongen uit het volgende dorp die zelf truffels zoekt en deze voor een zacht prijsje langs komt brengen. De eerste drie kregen we gratis mee om te proeven en te laten proeven door onze gasten.

Gisteren hadden we voor het eerst zelfs gasten die niet weg gingen, dat moet toch niet gekker worden. We zitten nu middenin het seizoen van de dorpsfeesten en gisteravond was de passegiando in Murazzano. De passegiando is een erg leuk evenement in ons dorp en een stel vertrekkende gasten wilden dat ook graag meemaken, dus hebben zij voor een nacht hun tentje opgezet achterop het terrein, helemaal goed. Gisteravond zijn we dan ook met al onze gasten naar de  passegiando geweest. Verspreid door het dorp stonden kraampjes waar je, op vertoon van je stempelkaart, iets te eten en te drinken kon krijgen. Met een tasje, welke je om je nek kon hangen met daarin een bestekje en een wijnglas, liepen we dan van kraampje naar kraampje.  Ongelofelijk wat een sfeer.

In het kleine huisje hebben we intussen de eerste gasten mogen ontvangen en iedereen was onverdeeld enthousiast. Natuurlijk waren er hier en daar nog wel wat kinderziektes, maar niets om de pret te drukken. Net als wijzelf was iedereen onder de indruk van de sfeer en het gevoel van ruimte, ondanks juist de beperkte oppervlakte (twee verdiepingen van elk 3,5 bij 3,5 meter). Kijk zelf voor de foto’s op: http://plus.google.com/photos/107537299929760852481/albums/5877531906271768001

We zijn ook erg tevreden over het aantal boekingen voor het kleine huisje, want tot voor een paar weken hadden we natuurlijk nog niet zo heel veel om te laten zien op onze site. Met de boekingen in het algemeen is het net zo’n beetje gegaan als met het weer; erg wisselvallig. Zo kregen we in een week tijd zes boekingen binnen en zo hadden we een maand niets, zelfs geen aanvraag. Over het geheel genomen zijn we zeker niet ontevreden, maar het zou wel prettig zijn wanneer we een nog net iets hogere bezetting zouden realiseren. De maanden juli en augustus hebben we niet geheel vol gezeten en dat zou eigenlijk wel het geval moeten zijn, althans zo voelt dat wel. De komende twee weken zitten we in ieder geval nog vol, maar daarna hebben we nog volop plek. Voor een ieder die de komende weken nog bij ons boekt willen wij iets aanbieden. Geen korting, maar een belevenis, namelijk eten bij één van de fantastische trattoria’s in ons dorp. Je weet werkelijk niet wat je meemaakt. Zoveel eten, zo lekker, echt een aanrader.

Nieuwsbrief 34: 30 juni 2013  De afgelopen maanden stonden in het teken van het afbouwen van het kleine huisje. In de tussentijd hebben we natuurlijk ook al de nodige gasten mogen ontvangen en hadden we nog wat klusjes zo links en rechts, maar het huisje nam het grootste deel van onze tijd in beslag. In tegenstelling tot de verbouwing van ons eigen huis, was de tijdsdruk voor het opknappen van het huisje aanzienlijk minder groot, waardoor we ook meer konden genieten van de opknap werkzaamheden. Het is echt een oud huisje met allemaal leuke authentieke elementen waar we iets moois van proberen te maken. We vinden zelf dat het uiteindelijke resultaat er echt mag zijn en we zijn daar ook wel een beetje trots op. Kijk zelf voor de foto’s op: http://plus.google.com/photos/107537299929760852481/albums/5877531906271768001

De eerste gasten voor het huisje zijn gisteren aangekomen en we zijn erg benieuwd hoe het verblijf in het huisje hen zal gaan bevallen.

We zeiden de afgelopen maanden tegen iedereen dat wanneer we echt door zouden werken, we binnen drie weken klaar zouden moeten kunnen zijn met het huisje. Jammer genoeg, hoe kan het ook anders, klopte die inschattng niet helemaal. De verbouwing van zo’n oud huisje neemt toch net wat meer tijd in beslag als dat wij dat hadden bedacht. De tijdsdruk nam daarom met het verstrijken van de weken weer toe tot het vertrouwde niveau. Dat werd helemaal voelbaar toen de aankomstdatum van onze eerste gasten voor het huisje concreet vast stond. Rusultaat: de afgelopen weken hebben we toch weer redelijk als gekken moeten klussen en hebben we alles, op paar kleine puntjes na, op tijd af weten te krijgen. Die druk is niet prettig, maar aan de andere kant heeft de ervaring ons geleerd dat we het ook wel nodig hebben; een ‘beetje’ druk.

Een bijkomend nadeel van alle verbouwwerkzaamheden was wel dat we weinig tijd hebben kunnen besteden aan de mensen om ons heen en in het dorp. Sinds vorig jaar zijn we wat nauwer betrokken bij de Proloco, het toeristenbureau van Murazzano. Zo proberen we een ons steentje bij te dragen bij het organiseren van de verschillende evenementen in het dorp, maar ook daar kwamen we tot nu toe niet echt aan toe. We hebben de afgelopen maanden echter niet alleen maar geklust. We hebben toch zeker ook wel genoten van het hier zijn. Zo hebben we een tripje gemaakt naar Nice, weliswaar om een raam te halen voor het huisje en zijn we, omdat je er dan toch langs komt  naar Monaco geweest. Het hebben van gasten zorgde ook wel voor een prettige afwisseling. In mei hebben we onze eerste zangweek gehad en dat was echt leuk. Het was een klein clubje, maar de stemverdeling was voldoende om een paar leuke en mooie nummers in te studeren. In het najaar hebben we nog een zangweek georganiseerd, maar hebben nog niet voldoende aanmeldingen om die ook echt door te laten gaan. Een week later hadden we een groep mannen over de vloer gehad, die een Prosecco tour hadden georganiseerd. Een andere groep, een andere insteek, maar ook weer erg leuk.

Het voorjaar was toch wat natter dan de afgelopen jaren. We konden daardoor ook pas erg laat beginnen met onze groententuin en ook op het terrein moesten een aantal klussen blijven liggen. Wel hebben we de grote kastanje laten snoeien. De grote, ca. 6 meter lange, dode punt hebben we eruit laten halen en ook de rest van de boom is opgeschoond. Resultaat is dat we nu een uit de kluiten gewassen bonsaï boom op het terrein hebben staan. Nu maar afwachten of het aanslaat en de boom weer gaat uitlopen. Toch heel bijzonder zo’n grote oude boom en we voelen ook wel echt een verantwoordelijkheid om daar goed voor te zorgen. Hij was er immers al lang voordat wij hier naartoe kwamen.

                                                    We hebben erg veel zin in het komende maanden. Lekker weer wat meer gaan genieten van onze rust en van de vele gasten die ook dit seizoen weer gaan komen. Ook hebben we ons voorgenomen om ons gezicht weer wat meer te laten zien op de verschillende dorpsfeesten in de omgeving.

Nieuwsbrief 33: 30 maart 2013 We schakelen allebei vrij makkelijk tussen een leven in Italië en Nederland. Het schakelt nog gemakkelijker vanuit Nederland naar Italië, maar dat zal ook weinigen verbazen. Na vier en een halve maand Nederland zijn we twee weken geleden eindelijk weer thuis gekomen. Joep is weer helemaal happy. Na een paar maanden in een bovenwoning, driehoog achter in Amsterdam geniet hij duidelijk weer van zijn vrijheid rond de casa. Hetzelfde geldt ook voor onszelf. Lekker in ons eigen huis, met onze eigen spulletjes en weer de tijd aan onszelf. Houtkacheltje aan, brood bakken in de houtoven, wijntje erbij, zeg maar de normale dingen, wanneer je weer thuis bent. Het weerzien met onze vrienden, bekenden en buren hier in Italië was super en ook in het dorp vindt men het prettig dat we weer terug zijn of liever dat Monique weer terug is. Eindelijk klinkt het kerkorgel weer op zondag. De koster gaf aan dat er wellicht schimmel zou staan in het orgel.

Met ons vertrek naar Italië moesten we ook onze familie weer achter laten. Dat is dit jaar natuurlijk net iets moeilijker dan voorheen, door het recente overlijden van Monique’s moeder, maar ook dat hoort bij de keuze die we gemaakt hebben. Gelukkig redt Monique’s vader zich goed in zijn eentje, al is het verdriet van het verlies nog elke dag groot. Eenmaal terug in de rust, hier op onze stek, merk je dat je jezelf meer ruimte gunt om het verdriet nu werkelijk te verwerken. In Nederland gaat alles “gewoon” door en dat kan wellicht ook niet anders, maar het is ook wel prettig om bewuster stil te staan bij alles.                                                                                                                                                                                                             We hadden de hoop dat het nieuwe jaar beter zou worden dan het afgelopen jaar en wat dat aan gaat loopt het tot nu toe best lekker. We hebben nog een paar mooie maanden in Nederland gehad, we hebben allebei prettig gewerkt, we hebben nog met veel mensen kunnen afspreken, ons huis is ongeschonden de winter doorgekomen en we mogen ook niet klagen over het aantal aanvragen en boekingen. Daarnaast hebben we door het bijklussen in Nederland weer een kleine buffer kunnen opbouwen en dat is erg prettig. Het geeft een stukje rust en het geeft ons gewoon net wat meer mogelijkheden.  

Buiten genieten van het weer lekker thuis zijn, zijn we ook al aan de slag gegaan. We zijn volop bezig met het afbouwen van het huisje en we hebben intussen ook al onze eerste gasten mogen ontvangen. In tegenstelling tot de verbouwing van ons eigen huis kunnen we nu echt genieten van het opknappen van het huisje, voornamelijk omdat er minder tijdsdruk is, maar ook omdat het echt een oud huisje is met allemaal leuke authentieke elementen waar we iets moois van proberen te maken. Wat ook helpt is dat de werkzaamheden vlotjes verlopen. De laatste fase, waarin we het huisje daadwerkelijk gaan inrichten is natuurlijk het allerleukste. Daar zijn we nu al een beetje mee bezig, maar we zijn er nog niet helemaal uit. Verder zijn we ook al links en rechts op het terrein begonnen en moeten we voor het eerst wat onderhoudswerkzaamheden gaan uitvoeren aan de kamers. Met andere woorden: we hoeven ons niet te vervelen de komende tijd.

Al onze werkzaamheden zijn erop gericht om onze plek nog weer net iets mooier te maken. In eerste instantie doen we dat voor onszelf, maar aan de andere kant zijn we er ook van overtuigd dat we er nooit zoveel werk in hadden gestoken als we geen gasten zouden hebben gehad. Het maakt uiteindelijk ook niet zoveel uit, het resultaat telt, daar gaat het om.  

Nieuwsbrief 32: 25 december 2012  Mocht u het zich afvragen, ja, we zijn inderdaad weer in Nederland. Plus minus vier maanden dit keer en ook Joep is weer van de partij. Dat vindt hij natuurlijk niet echt grappig, maar het is niet anders. In de voorgaande jaren was het eigenlijk altijd vrij vroeg in het jaar voor ons beiden wel duidelijk dat we weer voor een paar maanden zouden gaan bij klussen in Nederland, maar dit jaar konden we er voor het eerst voor kiezen om in Italië te blijven. Toen Hermando echter een klus kreeg aangeboden hebben we daar niet lang over hoeven twijfelen. Intussen zijn we beiden al weer twee maanden aan het werk en wonen doen we dit keer op drie verschillende plekken. En Joep, die verhuist steeds mee.

Het jaar is bijna ten einde en dat is goed. We zijn toe aan nieuw jaar, (weer) een nieuwe bladzijde. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar toch voelt het zo. Het afgelopen jaar was een vreemd jaar met veel narigheid bij de mensen in onze nabije omgeving. Een jaar met jammer genoeg een triest einde. Het had er alle schijn van dat Monique’s moeder langzaam, maar gestaag herstellende was van haar zware operatie in het najaar. Jammer genoeg was het inderdaad schijn. Een arts in het ziekenhuis verwoordde het treffend: ‘ze had gewoon teveel ziekte in het lijf’. Vier weken geleden is ze uiteindelijk toch vrij plotseling overleden. Een onwerkelijke gebeurtenis, zeer triest maar gek genoeg tegelijk ook heel intiem. We zijn er dankbaar voor dat we erbij konden zijn en in de gelegenheid waren om te kunnen helpen waar dat mogelijk was. In tijden als deze is het erg prettig om te ervaren dat mensen echt betrokken zijn met ons, ook vanuit Italië. De kerstdagen brengen we samen met de familie door en ook het nieuwe jaar gaan we samen tegemoet.

De komende twee maanden zijn we nog in Nederland. We zijn druk aan het werk en daarbuiten proberen we met zoveel mogelijk mensen af te spreken. In de tussentijd zijn we ook al weer bezig met het bedenken van mogelijkheden om meer gasten aan te trekken. Zijn we goed genoeg te vinden op internet en wat kunnen we daar aan doen of moeten we toch meer gaan adverteren? We gaan in ieder geval door met het organiseren van verschillende thema weken, met name voor in het voor- en najaar. We hebben in de afgelopen vier jaar zoveel leuke adresjes gevonden dat we moeiteloos een programma kunnen samenstellen wat volledig is aan te passen aan de persoonlijke wensen van onze gasten. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om zelf geiten te melken en vervolgens van deze melk kaas te maken of verschillende workshops te volgen. We hebben een aantal themaweken verder uitgewerkt: het ‘Beleef Italië in een week arrangement’, het ‘Wijnarrangement’, het ‘Culinaire arrangement’ en een Zangweek in het najaar.

De planning is om begin maart weer terug naar Italië te gaan, terug naar huis. Voor het eerst moeten we dan wat onderhoudswerkzaamheden gaan uitvoeren aan de kamers, maar de eerste prioriteit heeft natuurlijk het afmaken van het kleine huisje ‘Casa Rustico’. Vanaf het hoogseizoen is dit te huren en mochten we sneller klaar zijn, natuurlijk al eerder. Dat zal zeker lukken want we zijn al grotendeels in de afbouwfase, tegelijk ook de meest leuke fase. Helemaal wanneer we zover zijn dat we het huisje kunnen gaan inrichten. We denken erover om het interieur  modern vorm te geven, zodat er een mooi contrast ontstaat tussen oud en nieuw, maar we zijn er nog niet helemaal uit. Naast klussen willen we natuurlijk ook weer ten volle gaan genieten van het weer thuis zijn. Houtkacheltje aan, brood bakken in de houtoven, wijntje erbij, zeg maar de normale dingen, wanneer je weer thuis bent. We kijken uit naar het weerzien met ons dorp, onze dorpsgenoten en onze vrienden in Italië. Nog even en dan is het al weer zover.

We verwachten veel van het komende jaar. Tijdens een bijeenkomst over de ontwikkeling van het toerisme in onze regio, eerder dit jaar, werd duidelijk dat het aantal toeristen de afgelopen tien jaar sterk is gegroeid. Dat is natuurlijk goed om te horen en we werken daar graag aan mee, maar tegelijk moet het gebied ook weer niet te populair worden, dat het haar authentieke karakter verliest. Het is leuk om samen te werken met de mensen uit de buurt en zo onze gasten te laten kennis maken met het leven in Italië. We hebben veel in petto voor het nieuwe jaar en we hebben er weer zin in. We willen iedereen graag prettige Kerstdagen toewensen en een heel gezond en vooral gelukkig nieuwjaar.

Nieuwsbrief 31: 24 september 2012  September, is het al weer september!? Het seizoen zit er voor ons al weer bijna op, tenminste zo ervaren we dit, maar de werkelijkheid is dat we nog twee mooie maanden te gaan hebben. De weken dat de toko helemaal volgeboekt was zijn echter nu wel voorbij. Het is wellicht saai, maar het seizoen is tot nu toe weer bijzonder prettig verlopen met heel veel leuke gasten, al waren het er wel iets minder dan vorig jaar. Nou zijn we daar niet de enigen in, want van de mensen in de regio, die net als wij ook verhuren, horen we vergelijkbare berichten. We maken ons daarom ook geen zorgen. We krijgen tot nu toe goede kritieken en er zijn steeds meer gasten die terug komen of ons via oud gasten weten te vinden, dus daar zijn we erg blij mee!!

Zakelijk mogen we dus niet klagen. In de privé sfeer liep het dit jaar allemaal minder soepeltjes, maar ook daar lijkt alles een beetje de goede kant op te gaan. Monique’s moeder heeft intussen een geslaagde operatie achter de rug en vecht zich samen met Monique’s vader door de ellende heen. Het gaat elke dag een stukje beter en zij proberen met elkaar te genieten van wat het leven hen op dit moment te bieden heeft. Een mooi streven voor ons allen niet waar

De komende weken gaan we gestaag door met de verbouwing van het kleine huisje (zie foto’s op: https://picasaweb.google.com/107537299929760852481/VerbouwingHuisje?authuser=0&feat=directlink), maar we gaan ook, net als vorig jaar, weer druivenplukken. Het is best hard werken en verdient niet bijster goed. Het  is aan de andere kant ook gewoon erg leuk om te doen. Samen met de andere plukkers, in een prachtige omgeving, lekker in het zonnetje en dan tussen de middag met z’n allen aan een grote tafel eten. Verder worden er ook in het najaar weer diverse evenementen georganiseerd in de verschillende dorpen en steden in de regio. Deze evenementen hebben vaak een traditie die terug gaat tot aan de middeleeuwen en zijn daardoor elk jaar bijna hetzelfde. Dat neemt echter niet weg dat het toch altijd weer een feest is om deze mee te maken.

Nieuwsbrief 30: 23 juni 2012  Na een geslaagde operatie in het ziekenhuis van Mondovì en een herstelperiode van ruim een week kon Monique’s vader worden gerepatrieerd naar Nederland. Onze ervaringen met het het ziekenhuis, het verplegend personeel en de specialisten zijn erg goed. Het gaat er hier en daar iets anders aan toe dan in een Nederlands ziekenhuis, maar de verzorging is zeker niet minder. Wat het verblijf in het ziekenhuis voor Monique’s vader toch extra onaangenaam maakte was het feit dat hij niet goed kon communiceren met de mensen. Met een lijstje met een aantal basis zinnetjes, bijgestaan door de nodige gebaren kwam hij echter een heel eind. Hij heeft zelfs een vriendschap voor het leven weten te sluiten met de man die naast hem lag. Het delen van elkaars ellende schept een band, dat is wel duidelijk. Het leven zit in die zin vreemd in elkaar. Onder vervelende omstandigheden ontstaan ook mooie dingen. Zo hebben we noodgedwongen de 75 e verjaardag van Monique’s moeder in het ziekenhuis gevierd. Natuurlijk raar, maar het was tegelijk ook wel heel bijzonder.

Vanuit de reisverzekering was een klein vliegtuigje geregeld dat zowel Monique’s vader als moeder terug moest vliegen naar Nederland, vanaf het vliegveld van Cuneo. Het was nog een kleine uitdaging om naar het vliegveld te komen, want de ambulance reed tot twee keer toe verkeerd. Wij reden tot dan toe achter de ambulance aan en hadden dit wel door, maar wat kun je ermee? Toen de ambulance ergens stopte om bij iemand de weg te vragen, hebben wij maar aangeboden om voorop te gaan rijden en daar ging men graag mee akkoord. Dat kan toch waarschijnlijk alleen maar in Italië. Zelfs met een half uurtje omrijden duurde de hele reis van deur tot deur niet meer dan 4,5 uur. Zo’n gebroken heup is niet fijn, maar je reist wel een stuk sneller.

Na het ongelukje van Monique’s vader werd ineens Monique’s moeder opgenomen in het ziekenhuis. De eerste berichten waren niet heel geruststellend. In dit soort gevallen is het wel lastig dat we in Italië wonen, maar aan de andere kant ben je ook zo in Nederland. We zijn naar Nederland gevlogen (dat was goedkoper dan met de auto) en Hermando is na een paar dagen weer naar huis gegaan. Monique is gebleven om te helpen waar dat kan. Gelukkig hebben we intussen positieve berichten ontvangen dat er goede kansen zijn op herstel, dus daar gaan we met z’n allen voor.

Het is een buitengewoon vreemde tijd. Ons leventje in Italië wordt gekenmerkt door rust, ruimte, geluk; een goed leven. Het contrast is dan heel groot wanneer op het zelfde moment verschillende mensen uit je directe omgeving, in Nederland, te maken hebben met grote problemen of een slechte gezondheid. Tegelijkertijd gaat alles ook ‘gewoon’ door, waardoor het bijna onwerkelijk is. Je kunt jammer genoeg uiteindelijk erg weinig doen om ze te helpen en de afstand maakt het er niet makkelijker op. We hebben de afgelopen jaren van veel mensen te horen gekregen dat ze ons Italië avontuur moedig vinden of zelfs bewondering hebben voor wat we hebben gedaan. Zelf ervaren wij dat niet zozeer. Wij hebben erg veel bewondering voor die mensen die ondanks hun pijn en ellende toch de kracht kunnen opbrengen om te blijven vechten en het zelfs in die situatie nog kunnen opbrengen om aan anderen te denken. Wij zijn er allerminst van overtuigd dat wij zelf hiertoe in staat zouden zijn.

Intussen gaat inderdaad alles gewoon door. Het leven in Italië gaat rustig zijn gangetje; werken op het terrein, in de groentetuin en we maken gestaag vorderingen in de verbouwing van het kleine huisje (zie foto’s op: https://picasaweb.google.com/107537299929760852481/VerbouwingHuisje?authuser=0&feat=directlink). Over twee weken begint het seizoen werkelijk en dan hebben we de komende maanden continu gasten. We hebben er weer zin in, ondanks alles wat er op dit moment speelt of misschien juist wel daardoor. Ook wij hebben links en rechts onze eigen problemen, maar we realiseren onszelf maar al te goed dat we het goed hebben. De gezondheidssituatie van Monique’s moeder is intussen dusdanig verbetert dat Monique komende dinsdag naar Venetië vliegt. Dan zijn we eindelijk weer samen, even twee dagen eruit en genieten van die prachtige stad, nu we nog even geen gasten hebben. 

Nieuwsbrief 29: 18 mei 2012 Zoals gewoonlijk is het weer hollen of stilstaan met ons. De eerste weken na thuiskomst hebben we weinig productiefs gedaan, al ben je ongemerkt toch altijd wel links en rechts aan het aanrommelen. De afgelopen maand zijn we daarentegen weer volop aan de slag gegaan op het terrein, maar vooral met het huisje. We zagen daar erg tegenop, niet in de laatste plaats omdat de relatie met onze directe buren is te omschrijven als een gespannen vrede. Aan de ene kant zijn ze blij met ons, omdat de hele boel is opgeknapt en wij er permanent zijn en dus de boel ook voor hen in de gaten kunnen houden, maar aan de andere kant betekent onze aanwezigheid ook een verstoring van hun vertrouwde leefomgeving. Zij houden ons ongemerkt nauwlettend in de gaten en het is altijd weer afwachten wanneer we in hun ogen iets uitspoken wat niet door de beugel zou kunnen en dat zorgt natuurlijk voor enige spanning. Tot nu toe lijkt het echter allemaal nog goed te verlopen. Qua werkzaamheden aan het huisje keken we vooral niet uit naar al het graafwerk en het aanleggen van alle leidingen. Het is altijd weer spannend; hebben we overal aan gedacht, gaat het allemaal wel goed, stort de boel niet in, gaan de buren niet zeuren, etc? Uiteindelijk is het een kwestie van gewoon doen en valt het achteraf altijd weer mee. We hebben in ieder geval de afgelopen weken weer echt slagen gemaakt. We hebben stroom en water naar het huisje toegebracht, de aansluitingen op de septic tank, het weghalen van de toegangstrap en daaronder een wc gecreëerd, een betonnen vloer en terras gestort en een nieuwe houten balkenlaag aangebracht voor de eerste verdieping.  Tussendoor hebben we ook nog een nieuw terras gecreëerd, waar men lekker privé kan genieten van weer een ander uitzicht (zie foto’s van de verbouwing op: https://picasaweb.google.com/107537299929760852481/VerbouwingHuisje?authuser=0&feat=directlink).

Het mooie voorjaar heeft ervoor gezorgd dat alles prachtig in de bloei staat en de natuur werkelijk geëxplodeerd is. Alles is groen en groeit uitbundig, waardoor we nu bijna twee keer per week het gras moeten maaien. Wel is het op dit moment, voor de tijd van het jaar wat aan de frisse kant, maar dat heeft ons er vorige week niet van weerhouden om een duik te nemen in de zee. We weten nu ook wat een rode vlag  aan het strand betekent. Het betekent in ieder geval dat je moeilijk het water in en uit komt. Het mooie weer heeft ons ook gemotiveerd om de groentetuin weer in orde te maken. Eén van onze buren ploegt ons stukje grond om en hij maakt dit elk jaar weer een stukje groter. We verdenken hem er stiekem van dat hij het gewoon prettig vindt om ons te zien werken en daar kunnen we hem eigenlijk geen ongelijk in geven.

Monique’s initiatief om in het dorp een dames voetbalteam te starten werd in eerste instantie door diverse dames met veel enthousiasme ontvangen, maar wanneer dan het bekende puntje bij het paaltje komt blijft daar toch weinig van over. Nou zit dat ook wel een beetje in de cultuur. Een Italiaan zegt niet gauw nee. Het is een beetje een kwestie van aanvoelen, maar over het algemeen kun je er vanuit gaan dat: een ja misschien betekent en een misschien betekent nee. Het is een prettig volk, al kun je er af en toe natuurlijk wel gek van worden. Zo was Monique gevraagd het orgel te spelen tijdens een huwelijksceremonie. De bruid presteerde het om 45 minuten te laat te komen. We begrepen dat dit zelfs voor Italiaanse begrippen wel wat uitzonderlijk was. Het kan allemaal en dat is natuurlijk ook wat we zochten, een ander ritme, minder stress.

Afgelopen week mochten wij onze eerste week gasten van dit seizoen weer ontvangen, dus we moesten er nog wel even voor zorgen dat het terrein er weer goed uit kwam te zien. Door al het graafwerk en de verschillende hopen stenen (uit het huisje) was dat nog niet echt het geval. We hebben ook het zwembad weer opgezet en daar werd al meteen dankbaar gebruik van gemaakt door twee moedige, enthousiaste meiden, erg leuk! Ook Monique’s ouders zijn deze week aangekomen. Hun verblijf bij ons heeft echter een vervelende wending gekregen doordat Monique’s vader onderuit ging in de douche en nu in het ziekenhuis van Mondovi ligt met een gebroken heup. Komende maandag wordt hij geopereerd en kan dan waarschijnlijk een paar dagen later weer terug keren naar Nederland. Erg sneu natuurlijk, zij hadden zich hun verblijf bij ons wel anders voorgesteld. Het is niet anders en we proberen er met elkaar het beste van de maken. Je weet dat er van alles kan gebeuren tijdens het verblijf van je gasten en je probeert je zo goed als mogelijk voor te bereiden voor het geval dat, maar het blijft toch altijd weer de vraag hoe je het er vanaf zal brengen. Het is in ieder geval goed om te zien dat we intussen bij machte zijn om onze gasten in elke situatie goed te kunnen begeleiden. Het is natuurlijk een beetje jammer dat het nou net met je eigen ouders zijn bij wie dit wordt uitgetest.

De komende weken gaan we verder met de verbouwing van het huisje en we hopen dat we het klaar krijgen voor de start van het hoogseizoen, maar eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat dit zeer krap gaat worden. We gaan het zien. Primair gaat onze aandacht uit naar onze gasten. 

Nieuwsbrief 28: 24 maart 2012  We zijn weer thuis! Het is geweldig dat we allebei, net als vorig jaar, weer full time aan de slag konden in Nederland en het was natuurlijk helemaal super dat we daarnaast ook nog woonruimte hebben gevonden in Amsterdam. We hebben het zelfs erg naar ons zin gehad in de studentenflat (vijf hat-eenheid) waar we vertoefden. Het was gewoon erg gezellig samen met onze medebewoners en het was fascinerend om te zien hoe alles zeer harmonieus verliep, zonder dat er goede onderlinge afspraken waren gemaakt. Zo ook het organiseren van een huiskamerconcert. Iedereen droeg zijn steentje bij en het resultaat was een geweldige avond, vol met echt goede optredens, waarbij ook Monique deelnam op de accordeon. Eén van de bandjes van die avond wil dit jaar misschien zelfs naar ons toe komen, waarschijnlijk eind september, om te oefenen en wellicht zelfs optreden. Daar moeten wij dan nog wel het één en ander voor regelen, maar dat gaat dan helemaal leuk worden.

We zijn intussen al weer drie weken in Italië. Het is heerlijk om gewoon weer lekker thuis te zijn. Het zal iedereen duidelijk zijn dat we daar erg van genieten en we vinden van onszelf dat we het verdienen om het er even lekker van te nemen. Lekker rustig een beetje aanrommelen in en om het huis, bij de buren langs om iedereen weer gedag te zeggen of gewoon helemaal niets doen, heerlijk genieten van de rust en ruimte. Naast hertjes op het terrein is er dit jaar ook een fazantenkoppel komen wonen, weer eens wat anders. Net als in Nederland was het de afgelopen weken prachtig weer, al was het de eerste dagen toen we net terug waren nog wel wat fris. Het huis lag er prima bij, er was gelukkig niet ingebroken en er was geen andere zichtbare schade aan het huis. Wel was er weer een probleem met de verwarming. Door de hevige vrieskou was de drukregelaar in het stookhok kapot gevroren, net als een aantal radiatoren in ons eigen appartement. Dat betekende dat we de eerste dagen geen (warm) water hadden en ook de verwarming het niet deed. Gelukkig hadden we via de buitenkraan wel water en konden we ons appartement warm stoken met de houtkachel. Na vier dagen kwam de loodgieter en was het probleem weer opgelost. Alles overziend zijn we erg tevreden, ook omdat we eigenlijk altijd rekening houden met het ergste. Joep (onze kat) is misschien nog wel het meest content dat we weer thuis zijn. Het arme beest bloeit weer helemaal op.

Zaten we twee weken geleden nog een paar dagen in de sneeuw (ruim 20 centimeter), zitten we nu elke ochtend al weer heerlijk in het zonnetje aan de koffie, helemaal goed! We zijn ook al een dagje naar de kust geweest en dan is het altijd nog minimaal een graad of vijf warmer dan bij ons, dus lekker op het strand gelegen en weer een beetje kleur terug gekregen. Het is wel leuk dat we nu een auto hebben met Italiaanse kentekenplaten, maar dat heeft ook een nadeel. We werden eigenlijk nooit aangehouden door de politie. Buitenlanders, dat is maar lastig, dus laat maar lekker gaan. Op weg naar de kust werden we nu echter aangehouden en natuurlijk had Hermando, zoals wel vaker, werkelijk helemaal niets bij zich, behalve de autopapieren. De politieagent in kwestie was echter bijzonder relaxed en of dat nu kwam omdat hij meteen door had alsnog met buitenlanders te maken te hebben of ons gewoon wel gezind was, we mochten in ieder geval gewoon doorrijden. Een betrouwbare kop en gebrekkig Italiaans, …. het kan een gouden combinatie zijn.

We hadden deze week ook geluk bij een tombola, een avondje bingo in een boeren schuur in het dorp, waar onze Joep is geboren. Geen spectaculair evenement, maar wel gewoon heel erg leuk, boerenwijn op tafel, pinda’s erbij; authentieker dan dat kan het bijna niet worden. Ook leuk is het dat Monique met fris enthousiasme een aantal initiatieven is gestart in Murazzano. In augustus wil zij een concert (zang) organiseren in één van de vele kerken in het dorp en in de komende weken wil zij starten met een dames voetbalteam. In eerste instantie niet om  wedstrijden te gaan spelen, maar vooral om gewoon lekker samen te sporten in de buitenlucht. De eerste reacties bij de dames in het dorp zijn positief, nu afwachten of dat ook zo blijft natuurlijk, we zullen zien. We zijn intussen zowel binnen als buiten onze gemeente bezig met verschillende activiteiten. Met sommige van deze activiteiten verdienen we wat bij, maar voor al deze activiteiten geldt dat we het gewoon leuk vinden om te doen. Vooral de diversiteit aan activiteiten is erg leuk. Zo waren we afgelopen week in de weer met een Nederlands koppel dat in juni wil gaan trouwen in Cuneo. Monique begeleidt hen zowel bij de ceremonie als bij de voorbereidingen.

We hebben er intussen ook weer zin in om aan de slag te gaan. We zijn er helemaal klaar voor om onze eerste gasten te ontvangen, maar de komende weken gaan we alles beetje bij beetje nog meer opleuken voor het komende seizoen, gaan we verder met het kleine huisje en moet de groentetuin weer in orde worden gemaakt, zodat we de boel kunnen planten. Daarnaast willen we wat uitstapjes gaan maken in de richting van Monaco en Cinque Terre. Het is goed om weer thuis te zijn en daarvan te genieten. Lekker!

Nieuwsbrief 27: 1 januari 2012  Net als vorig jaar beginnen wij het nieuwe jaar weer in Nederland en nog steeds niet in Italië bij de houtkachel. We hebben echter een stukje Italië kunnen meenemen; pasta en eigen gemaakte tomatensaus. We realiseren ons dat we niet mogen klagen. Zag het er eerst nog naar uit dat Monique in haar eentje naar Nederland zou gaan, zijn we er uiteindelijk toch weer in geslaagd om beiden werk te vinden. Daarnaast hebben we ook nog eens woonruimte gevonden in Amsterdam-Oost. Een soort studentenkamer in een vijf hat-eenheid met een gezamenlijke woonkamer, keuken en twee badkamers. We hadden geen idee wat we ervan moesten verwachten, maar het bevalt ons tot nu toe prima. We zijn dus zeker niet dakloos, maar we voelen ons soms wel een beetje thuisloos. Het is ook wel weer een beetje een avontuur om in Nederland te zijn en het is natuurlijk super om iedereen hier weer te zien, met name tijdens de feestdagen. Het was in ieder geval een avontuur om oud en nieuw te vieren in onze studentenflat, samen met onze medebewoners en tig anderen.

Het blijft ons verbazen hoe relatief makkelijk we schakelen tussen het leven in Italië en Nederland terwijl ons leven er daar toch echt heel anders uitziet. Een andere dagindeling, invulling en een ander tempo. Het ene moment ben je nog lekker op het gemakje aan het aanrommelen op het terrein in Italië en zo zit je weer hele dagen achter je bureau in Nederland. Natuurlijk is het altijd weer een beetje wennen, maar dat duurt gek genoeg nooit langer dan een paar dagen. De enige die de overgang wederom niet zo lekker opneemt is Joep. Hij is het er duidelijk niet mee eens!

We zijn naar Nederland gereden met onze (net voor vertrek aangeschafte) Italiaanse auto. De kosten voor het op onze naam zetten van de auto waren bijna net zo hoog als de aanschaf van de auto. De auto heeft Italiaanse kentekenplaten en zo hebben we weer een stapje gezet in de richting van een definitieve overgang naar Italië. Als eerst was daar een Italiaans telefoonnummer, toen een bankrekening, een huis, een brievenbus, een identiteitsbewijs en nu dus een auto. Het is net echt. Het belangrijkste is natuurlijk dat we intussen gewoon deel uitmaken van de gemeenschap in Murazzano. Zo is Monique intussen zelfs lid van het bestuur van haar koor. Wel lekker effectief overleggen zo met een Nederlandse erbij.

Het zal intussen ongetwijfeld iets met onze leeftijd te maken hebben, maar het jaar is weer voorbij gevlogen. Zelfs nu ons leven in Italië er veel rustiger uitziet en veel minder stress kent dan voor ons Italië avontuur begon. Er gebeurt aan de andere kant gelukkig nog steeds genoeg, dus we hoeven ons ook niet te vervelen. In de periode waarin we gasten krijgen zijn we daar natuurlijk redelijk mee bezig. Deze periode was gelukkig al weer een stuk langer dan vorig jaar. Niet dat men de deur spontaan plat liep in het voor- en naseizoen, maar er druppelden wel langzaam links en rechts mensen binnen die over het algemeen kort bij ons verbleven. In tegenstelling tot het hoogseizoen waren dat vaak geen Nederlanders en dat was ook wel weer leuk. Dit nieuwe jaar gaan we verder met het organiseren van een aantal thema weken om ook in deze periodes meer gasten te trekken. Sommige thema weken moeten op van te voren vastgestelde data, zoals een zangweek of een Italiaanse taalweek, maar iets als een kennismaking met Italië week of een golf week kunnen we eigenlijk het hele jaar door aanbieden. De komende maanden gaan we onze ideeën hierover verder uitwerken.

Kort voor ons vertrek uit Italië hebben we het dak op het kleine huisje gezet en dat was precies op tijd. Er kwam direct daarna een hele week lang een ongelofelijke hoeveelheid water naar beneden. Het kan af en toe flink spoken. Iedereen heeft waarschijnlijk de beelden wel gezien op tv van de overstromingen in Ligurië, maar gelukkig viel het bij ons erg mee. Zolang het water geleidelijk naar beneden komt is alles prima. Bij een wolkbreuk is het een stuk minder grappig, dan moeten we de gootjes van de weg vrij houden, zodat het water de weg niet verwoest. Gelukkig komt dat niet zo vaak voor. De planning is om het kleine huisje verder klaar te maken voor de verhuur tegen de tijd dat het hoogseizoen begint. We krijgen grappig genoeg nu al aanvragen voor het huisje. We willen onszelf echter geen onnodige druk opleggen. Wanneer men aangeeft in het huisje te willen verblijven, brengen wij mensen onder in één van de andere appartementen en als het huisje dan ook werkelijk gereed is, zetten we ze over. Het is natuurlijk helemaal geweldig dat mensen er nu al naar vragen.

Het afgelopen jaar was in alle opzichten een goed jaar voor ons en we hopen dat 2012 veel goeds brengt voor iedereen. De voortekenen voor ons zijn in ieder geval goed, want aan het aantal ontvangen reserveringen voor 2012 is te zien dat men ons intussen goed weet te vinden.

Nieuwsbrief 26: 30 november 2011  Het is duidelijk zo dat het vakantie seizoen voorbij is, maar toch krijgen we nog hier en daar wat gasten, meestal voor één of twee nachten. Dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk, maar aan de andere kant levert dat altijd nog meer op, dan wanneer ze niet gekomen waren. Daarnaast is elke nieuwe gast, na een prettig verblijf, een potentiële toekomstige gast. In het hoogseizoen krijgen we de kamers wel vol, maar om ook in het voor- en naseizoen meer gasten te trekken gaan we een aantal activiteiten ontplooien. Op onze site bieden we al een paar arrangementen en workshops aan en we hebben dit jaar voor het eerst een thema week georganiseerd. We kregen veel positieve reacties op het programma van de ‘Beleef Italië week’, maar daar zijn, mede door het krappe tijdschema, geen boekingen uit gekomen. Toch gaan we in dezelfde lijn door bouwen aan verschillende thema weken. Een beleef Italië week kunnen we eigenlijk ieder moment van het jaar aanbieden, net als een taalcursus, maar bijvoorbeeld een zang week, waar meerdere mensen aan deel moeten nemen zal op specifieke momenten georganiseerd worden met een minimum aantal benodigde deelnemers.

We hebben in alle opzichten een goed seizoen gehad. We zijn erg tevreden over het aantal gasten dat ons weer heeft weten te vinden dit jaar en alles is ook weer zeer prettig verlopen. Het einde van het seizoen is een vreemde tijd. Je zou denken dat wanneer de laatste (week)gasten vertrokken zijn, dat het ook wel lekker is. Weer wat meer tijd om je te ontspannen, meer vrijheid. Gek genoeg ervaren we dat helemaal niet zo. Het was eerder zo dat we allebei een dipje kregen en we hadden al helemaal geen zijn om met de verbouwing van het kleine huisje te gaan beginnen. Natuurlijk kom je daar na een paar dagen wel weer overheen en natuurlijk genieten we er ook wel weer van om lekker met z’n tweeën een beetje aan te rommelen in en om het huis. Zo zijn we ook eindelijk begonnen met de verbouwing van het kleine huisje. Eerst hebben we binnen in het huisje een halve meter uitgegraven en hebben we op de plekken waar het nodig was een fundering aangebracht onder de oude hardstenen muren. Aangezien er weer een puntdak op moest komen, hebben we eerst een aantal muurtjes gebouwd op ons tot dan toe platte dak en vervolgens een dak erop gezet, even… Het dak is nu bijna af, er moet nog een daklijst gemonteerd worden en een paar dakgoten. Het verloop van de verbouwing is te volgen in het fotoalbum: http://picasaweb.google.com/107537299929760852481/DeVerbouwing?feat=directlink&gsessionid=IUxCkbNh9oWVFojvs_kRhA.  Begin volgend jaar gaan we verder met de verbouwing, zodat het huisje verhuur klaar is voor het hoogseizoen.

Niet alleen ons jaar was vruchtbaar, dat gold ook voor de poezen van de buren. Het resultaat is dat er intussen, naast onze eigen Joep, drie volwassen katten rondlopen en zes kleintjes. Een duidelijk geval van teveel, maar onze buren doen daar verder niets aan en willen er ook niet een paar weggeven. Wij hebben er intussen echt een beetje last van, dus zijn we maar begonnen er clandestien een paar weg te geven. Eén klein schattig dropje is geëmigreerd naar Nederland en luistert intussen naar de naam Mario en een andere hebben we in de regio weten te herplaatsen. Mocht iemand dus nog interresse hebben, kom vooral langs!

Het was ook een goed jaar voor de druiven. Net als vorig jaar hebben we weer druiven geplukt, maar dan bij een andere wijnboer, Azienda La Bruna in Dogliani. Aangezien we in die weken nog gasten kregen zijn we slechts halve dagen gaan plukken en dat was eigenlijk ook wel prima zo. Het was nog verschrikkelijk heet en het is ook gewoon zwaar werk. We hebben intussen aardig wat verschillende contacten in de regio waardoor we als een soort spin in het web, mensen met elkaar in contact kunnen brengen die iets voor elkaar kunnen betekenen. Zo zijn sinds kort de wijnen van La Bruna ook te koop in Nederland (lees meer op: http://casavabene.blogspot.com/). Het is erg leuk om zo een beetje aan te rommelen, om weer nieuwe adresjes te vinden waar iets leuks gedaan kan worden. Het stelt ons in staat verschillende programma’s samen te stellen voor de diverse themaweken of deze gewoon als losse activiteit aan te bieden aan onze gasten.

We weten nog steeds niet zeker of we dit jaar weer voor een aantal maanden naar Nederland gaan om te werken, vooral omdat we, niet onbelangrijk, nog geen zekerheid hebben over een baan. Kunnen we aan de slag, dan zullen we dat zeker weer gaan doen. Lukt dat echter niet, is er ook geen man overboord en blijven we voor de eerste keer de winter lekker in Italië. We zien het wel, daar zijn we wel goed in. We hebben gisteren voor het eerst de houtkachel aangezet en binnen no time stoomden we de tent uit. Is natuurlijk ook niet verkeerd; sneeuw buiten, binnen de houtkachel aan, wijntje erbij, het kan slechter!

Nieuwsbrief 25: 27 augustus 2011  De afgelopen weken zat de Casa continu vol. We waren vooraf zeer benieuwd hoe we dat zouden gaan ervaren. Nu het hoofdseizoen bijna voorbij is, is het bizar om te merken hoe snel de weken voorbij gevlogen zijn en het is wellicht een beetje saai, maar we vonden het weer hartstikke leuk. Wat voor al onze gasten een zeer prettige bijkomstigheid was dat het weer in Italië prachtig was, terwijl de zomer in Nederland dramatisch was. Dat is waarschijnlijk de reden waarom we nu al aanvragen binnen krijgen voor volgend jaar en zelfs al een boeking hebben staan! Daarbij komt dat we nu intussen bijna drie jaar bezig zijn en er dus steeds meer mensen bij ons hebben gelogeerd. We krijgen dan ook steeds meer gasten die terug willen komen en dat is helemaal geweldig.

Elk seizoen met onze gasten verloopt op zijn eigen manier. Zo gaan onze gasten dit jaar vaker onze groentetuin in om het één en ander te plukken en dat is maar goed ook, want we kunnen er zelf niet tegenop eten. Hoeveel gerechten met courgette zijn er? Eigenlijk verloopt elke week anders, aangezien er bijna wekelijks een andere groep mensen op het terrein aanwezig is. De zaterdag blijft  altijd spannend want dan hebben we de wissel voor de appartementen. Iedere week is het weer de vraag wat voor mensen er komen; Hoe is de eerste reactie en klikt het een beetje. Tijdens het welkomstpraatje proberen we, onder genot van een glaasje Moscato d’Asti, elkaar een beetje te leren kennen, waarbij we een beeld proberen te krijgen van de behoeften van onze gasten. Veel gasten komen met ambitieuze plannen aan, maar we zien intussen door de afgelopen jaren heen wel, dat de rust en ruimte rond ons huis uitnodigen om daar gewoon lekker van te genieten. Lekker hangen op de lounge plek of een goed boek lezen in de hangmat.

In de verschillende dorpen in de regio worden het hele jaar door diverse evenementen georganiseerd, maar in de maand augustus, waarin de meeste Italianen hun vakantie vieren, is er bijna dagelijks iets te doen. De komende maanden zijn er ook nog steeds genoeg leuke en bijzondere evenementen. Eén van de leukste evenementen in Murazzano is de passegiando, waarbij men met het wijnglas om de hals (in een tasje) langs acht verschillende standjes in het dorp loopt en waar men bij elk standje een volgende gang te eten krijgt. Natuurlijk krijgt men daarbij ook telkens een goed glas wijn. De sfeer is geweldig, niet in de laatste plaats door de verschillende bandjes, die her en der de boel opluisteren. Wij zelf werkten als vrijwilliger bij stand nummer zeven en hebben ruim zes honderd mensen voorzien van een bordje met kaas. Het was grappig om te zien dat een aantal passanten Monique herkenden. Zij was net die middag te zien geweest op televisie, bij het regionale journaal (het filmpje is te zien op: http://casavabene.blogspot.com).

Elk seizoen heeft zo haar eigen charme. Zelf vinden we de herfst het mooiste seizoen, want in de herfst presenteert het landschap zich in een prachtig kleurenpalet, terwijl de temperatuur nog steeds buitengewoon aangenaam kan zijn. We hebben het idee dat zowel de herfst als de lente hier in Italië korter zijn dan in Nederland. De winter hebben we nog niet echt meegemaakt en we zouden dan ook graag komende winter voor het eerst hier in Italië willen blijven, om zelf te ervaren hoe het leven er hier dan uit ziet, maar net als in de voorgaande jaren gaan we ook nu weer voor een paar maanden naar Nederland. Op zich zouden we in Italië kunnen blijven, maar het is  wel prettig om weer enige fincanciële reserve op te bouwen. We blijven dus nog even in twee werelden leven, helemaal omdat ons huis in Nederland nog steeds niet verkocht is.

Net als vorig jaar gaan we binnenkort ook weer druivenplukken. Het is hard werken en verdient weliswaar niet bijster goed, maar het is ook erg leuk om te doen. Zo krijgen we tenminste ook een beetje extra lichaamsbeweging. Niet dat we niets ondernemen op dat gebied, want we zijn dit jaar duidelijk actiever. We wandelen, lopen hard en fietsen regelmatig en afgelopen week heeft Hermando nog gevoetbald. Een wedstrijdje tussen een team van Murazzano oud tegen Murazzano jong. De “oudjes” wonnen, hoe kan het ook anders, met vier tegen één.

Nieuwsbrief 24: 3 juli 2011  Ons leven hier in Italië heeft intussen redelijk vaste vorm gekregen en in vergelijking met de hele verbouwingsperiode en de opstart gebeurt er relatief niet zo veel spannends meer. We merken dat het daardoor ook wat lastiger wordt om een nieuwsbrief te schrijven. Zo hebben we in de afgelopen maanden lekker een beetje aangerommeld en voor je het weet zijn er een paar maanden voorbij; heerlijk!! We hebben een mooi leven hier en het is ook wel lekker dat het nu wat rustiger is, zelfs wanneer volgende week ons seizoen echt gaat beginnen. De komende weken zitten we bijna geheel vol geboekt en we zijn erg benieuwd hoe we dat gaan ervaren. We kijken er in ieder geval naar uit, want tot nu toe vinden we het allebei erg leuk om ons leven hier een beetje te delen met anderen. Daarnaast is het, al hadden we op voorhand niet gedacht daar zoveel voldoening uit te halen, ook erg leuk wanneer je gasten hun waardering uitspreken. We hebben intussen wel de overtuiging dat we de boel redelijk op orde hebben en we zijn trots op wat we hebben gerealiseerd. En dan te bedenken dat er nog steeds genoeg te doen is om het geheel nog beter, mooier en leuker te maken. We hoeven ons in ieder geval geen zorgen te maken dat we ons gaan vervelen. Zo is er altijd werk te doen, bijvoorbeeld in de groentetuin.

Onze groentetuin hebben we dit jaar net weer iets groter en beter opgezet. Al zeggen we het zelf; het ziet er intussen best redelijk professioneel uit. We konden tot nu toe al genieten van sla en courgettes uit eigen tuin, maar de komende weken moet het grootste deel klaar zijn om geoogst te worden. Het is erg leuk, ook voor onze gasten, om de tuin in te lopen, een tomaat te plukken en deze direct op te eten. Ook de notenbomen zitten vol, vooral de hazelnoten. Onze fruitboompjes doen het echter minder goed, alleen de abrikoos zit vol met vruchten. De poezen van onze buren blijken ook zeer vruchtbaar, want er zijn verschillende nestjes met jonge poesjes en natuurlijk is dat erg schattig (filmpje te zien op: http://www.youtube.com/watch?v=JfsfKK78b3g).

De nieuwe plannen voor het kleine huisje zijn intussen door de gemeente goedgekeurd. In het najaar gaan we er eerst een nieuw dak op zetten, waarna we verder kunnen met de binnenkant. Het is de bedoeling om in het huisje een extra appartement te creëren, bestaande uit twee verdiepingen. Normaal gesproken moet het ons lukken om het appartement volgend jaar, voor het begin van het hoogseizoen, klaar te hebben. Wanneer het eindresultaat net zo mooi wordt als onze plannen, wordt het iets heel speciaals.

Vorig jaar hebben we een paar buitenlandse (niet Nederlandse) gasten gehad, maar dit jaar kunnen we echt stellen: Casavabene goes international! We mochten al een aantal Belgische gasten bij ons ontvangen, maar nu hebben we ook onze eerste Duitse, Franse, Noorse en Zweedse gasten gehad. Wat gek genoeg net iets spannender was, waren onze eerste Italiaanse gasten. Je vraagt je natuurlijk af of ook zij tevreden zullen zijn of dat zij wellicht andere verwachtingen hebben, maar gelukkig was iedereen zeer tevreden. Je doet je best, op jouw manier, maar het is natuurlijk altijd nog maar de vraag of dat past bij wat men verwacht.

Deze week hebben we het hele huis vol zitten met een groep mannen die gaan fietsen. Daarnaast willen ze culinair lekker verwend worden en dus hebben ze bij ons het culinaire arrangement geboekt. Dat houdt in, dat we een programmaatje hebben samengesteld waarbij men bij de verschillende trattoria’s in de omgeving wordt getrakteerd op al het heerlijke dat deze regio te bieden heeft. Afgelopen week, toen wij alles concreet wilden gaan afspreken met de verschillende trattoria’s, bleek echter dat ze bijna allemaal dicht zijn deze week. Waarschijnlijk even een weekje vrij voordat ook voor hen het seizoen begint. Daar waren we helemaal niet van op de hoogte en dat hadden we ook niet verwacht, dus dat was wel even schrikken. Gelukkig hebben we ook op culinair gebied de nodige research gedaan, ja werken, werken werken, dus we konden beschikken over voldoende alternatieven. De mannen komen echter vooral om te fietsen. Je kunt hier prachtige tochten maken, maar dan moet je al wel een beetje getraind zijn, want de wegen gaan leuk op en neer. Ook mountainbikers kunnen hier hun hart ophalen.

Hermando heeft ook een eerste poging gedaan om in de beugels te klimmen. Na drie kilometer heuvel op was het scherpste er echter wel af, maar we zijn zeker van plan om dit jaar meer te gaan fietsen. Wat we dit jaar ook proberen te doen is meer gebruik maken van het feit dat we in Italië wonen. Op slechts een uur rijden naar elke windstreek zit je weer in een totaal andere omgeving. Zo hadden we een aantal weken geleden het plan opgevat om te gaan wandelen in Cinque Terre. Het is in één dag te doen, maar we wilden dan toch daar een nachtje blijven slapen. Het is weer typerend voor ons; we zijn uiteindelijk naar Lucca in Toscane geweest en op de terugweg langs Cinque Terre gereden en nog een bezoekje gebracht aan Portofino. Fantastische trip en we kunnen nog steeds naar Cinque Terre, alleen maar voordelen. In het najaar willen we zo nog een aantal tripjes maken. Nu eerst ons seizoen draaien en dat is ook geen straf!

Nieuwsbrief 23: 16 april 2011  De natuur lijkt enigszins van slag te zijn en volgens onze Italiaanse buren komt dat omdat we een maan achter lopen. In juli zal er echter een dubbele maan zijn, dus dan komt alles weer goed!? Of het nu klopt of niet vinden we zelf eigenlijk niet zo belangrijk, maar het is wel leuk om te zien hoe de mensen hier dichter bij de natuur lijken te staan. Zo wordt bij het bewerken van het land serieus rekening gehouden met de maankalender. Ook wij staan intussen steeds dichter bij de natuur. We leren uit boekjes, maar vooral van onze buren wat er allemaal groeit en wat eetbaar is. Het klinkt allemaal erg geiten wollen sokken, maar zo hebben we een omelet gemaakt met wilde bosui, bosviolen, primula en paardenstekken. Sinds twee weken is het zomers warm en de natuur om ons heen explodeert werkelijk. Stonden we drie weken geleden nog tot onze knieën in de sneeuw (voor de tweede keer in een maand tijd), zo schiet nu alles de grond uit of staat in bloei. Sommige fruitbomen zijn zelfs al uitgebloeid. Het is niet op een foto vast te leggen hoe mooi het op het moment is.

Het kan waarschijnlijk nog net, maar het gaat er waarschijnlijk niet meer van komen; We wilden nog gaan skiën. Op slechts een krap uurtje rijden van ons vandaan kan zeer goed geskied worden en op dezelfde afstand de andere kant op lig je op het strand met palmbomen. Daar zijn we intussen al wel twee keer geweest. Waar we zelf wonen is het landschap prachtig en daar genieten we dagelijks van, maar het is toch wel fantastisch dat we op zo’n korte afstand kunnen beschikken over totaal andere gebieden, met ander weer en andere vegetatie. De wijngebieden zijn wat dichter bij. Ook dit jaar gaan we verder met onze verkenning van de diverse wijnhuizen. Klein nadeel van deze hobby is wel dat we intussen een goede wijn weten te waarderen en dat deze jammer genoeg toch meestal iets duurder is. Neemt niet weg dat we hier voor relatief weinig geld kunnen beschikken over zeer mooie wijnen. Ook de goedkopere wijnen van de lokale coöperaties zijn al erg aangenaam.

Vorig jaar zijn we een maand later terug gekomen in Italië en toen moesten we ook nog flink aan de slag met ons appartement, dus zijn we eigenlijk te laat begonnen met het werk aan het terrein en de groentetuin. Nu zijn we er op tijd bij en we zijn dus lekker bezig op ons land. We hebben de afgelopen jaren al aardig wat onkruid, bramenstruiken en rotzooi weggehaald, maar het blijft verbazingwekkend hoeveel we er iedere keer toch weer uit weten te halen. Stukje bij beetje proberen we het terrein te cultiveren, want het is gewoon te groot voor ons om allemaal in één keer te kunnen doen. Eind vorig jaar, nadat we eindelijk het dak van het kleine huisje eraf hadden gesloopt en er dus geen instortingsgevaar meer was, hebben we een hele reeks oude wijnvaten en andere leuke objecten uit het huisje gehaald. Deze hebben nu een tweede leven gekregen als plantenbak en hebben nu her en der op het terrein een plekje gekregen.

In de tussentijd zijn we ook nog een weekje naar Hongarije geweest. Het was intussen al weer meer dan twee jaar geleden dat we bij de zus van Hermando zijn geweest. Zij en haar man hebben daar een camping (zie http://campinghongarije.jouwweb.nl). Het had zo maar gekund dat ook wij in Hongarije waren beland. We hebben ook nog steeds een goed gevoel over Hongarije, maar we zijn erg blij dat het uiteindelijk toch Italië is geworden. Italië past gewoon beter bij ons.

Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook niets. We hebben eindelijk uitsluitsel gekregen op onze plannen met het kleine huisje en deze zijn jammer genoeg afgekeurd door de gemeente, dus we gaan weer terug naar de tekentafel. Gelukkig hebben we geen haast, maar dat neemt niet weg dat we wel zo snel mogelijk de aangepaste tekeningen weer willen indienen bij de gemeente. Pas wanneer we het officiële groene licht hebben gekregen van de gemeente gaan we verder met de constructieve aanpassingen, maar in de tussentijd kunnen we wel gewoon verder gaan met andere werkzaamheden, zoals het kaal maken en opnieuw voegen van de oude stenen muren.

We hebben intussen al twee gasten bij ons mogen ontvangen en vooral voor de maanden juli en augustus blijven de aanvragen gestaag binnen komen. We zijn dan ook niet ontevreden met hoe het loopt. Om met name ook in het voor en naseizoen meer gasten te trekken zijn we bezig om ons aanbod aan workshops fors uit te breiden. Hiervoor hebben we in de afgelopen weken een aantal zeer leuke contacten gelegd. Naast de reeds bestaande workshops zoals Italiaanse les, kunnen we binnenkort meerdere programma’s aanbieden van één of meerdere dagen, welke ook flexibel zijn samen te stellen. We hebben het dan over een kookcursus, maar zo hebben we ook een adres waar men bijvoorbeeld zelf de schapen en geiten kan melken, gaat men met de verkregen melk kaas maken en wordt vervolgens de geproduceerde kaas gebruikt in de te bereiden verse pasta. Natuurlijk zijn deze workshops ook in het hoogseizoen te volgen. Zo blijven we bezig!

Nieuwsbrief 22: 3 maart 2011  Na een verblijf van vier maanden in Nederland zijn we vorige week weer thuis gekomen. In tegenstelling tot vorig jaar kwamen we nu ook echt thuis in ons eigen appartement. We kunnen het ons al bijna niet meer voorstellen, maar vorig jaar was ons eigen appartement nog een bouwplaats. Als we nu zelf naar de foto’s van de verbouwing van de afgelopen twee jaar kijken denken we: ”Waar begin je aan?”, maar dan meteen realiseren we ons, dat we het al gedaan hebben. Dat is raar, maar ook lekker! Dat zegt veel over ons, we doen wat we moeten doen, we ‘vergeten’, we gaan verder en stapje voor stapje wordt het steeds beter. We hebben het goed en dat realiseren we ons des te meer nu we weer lekker op onze eigen plek zijn.

De afgelopen maanden in Nederland waren in veel opzichten vergelijkbaar met vorig jaar, toen we zes maanden terug waren om te werken, maar toch ook weer heel anders. Zo woonden we nu echt de hele tijd in huizen van anderen en merkten we aan onszelf dat we er zelf anders in stonden. Het is natuurlijk niet zo vreemd, maar we voelden ons gewoon ontheemd. Qua werk ging het allemaal prima, al had Monique het wel erg zwaar. De klas waaraan zij les gaf bestond grotendeels uit allochtone kinderen, waarvan een deel de taal niet eens genoeg machtig was. Het grootste probleem was echter de enorme negatieve houding. Met veel enthousiasme heeft zij getracht daar verandering in aan te brengen, maar jammer genoeg is dat slechts ten dele gelukt. Het is moeilijk te accepteren dat je mogelijkheden soms beperkt zijn en je tevreden moet zijn met kleine succesjes.

De eerste drie maanden woonden we midden in het centrum van Amsterdam en dat was niet alleen erg leuk, maar vooral ook handig. Hermando is geboren en getogen in Amsterdam, maar had nog nooit in het centrum gewoond. De drukte beviel dit bejaarde setje niet zo, maar het was heerlijk om langs de grachten te sjokken en de vele restaurantjes te vereren met ons bezoek. Laten we het zo zeggen: we zijn niet alleen een ervaring rijker, maar ieder ook zo’n tien kilo. Buiten dat we beiden erg druk waren met ons werk zijn we ook in de weekenden druk in de weer geweest om zoveel mogelijk familie, vrienden en bekenden te ontmoeten. We zijn er redelijk in geslaagd om iedereen weer te zien en dat was natuurlijk erg leuk. Darnaast hebben we ook veel mensen die we vanuit Italië kennen nu in Nederland ontmoet. Dat was erg bijzonder, maar dat neemt niet weg dat we hen liever weer gewoon in Italië zien!

De reis naar Italië is zeer voorspoedig verlopen en ook onze kat Joep heeft de reis redelijk ontspannen doorstaan. Het arme dier is in de afgelopen twee jaren al twee keer op en neer geweest en heeft intussen acht verhuizingen voor zijn kiezen gekregen. Niet alleen wij moeten flexibel zijn, maar ook Joep. Dit gaat hem goed af, maar eenmaal thuis is het arme beest toch het meest op zijn gemak. Hij ligt weer heerlijk languit op de bank en is weer lief en knuffelbaar. Bij aankomst was het heerlijk weer en het was een vreemde ervaring dat het buiten aanzienlijk warmer was dan binnen in het huis, waar je gewoon je adem zag. Het was direct duidelijk dat de stroom eraf was en ook dat dit al geruime tijd zo moest zijn. Dat betekende ook dat de verwarming het niet deed, dus we hadden de angst dat er mogelijk leidingen en radiatoren kapot gevroren waren. Zonder verwarming en zonder warm water zijn we eerst maar gewoon ons bed in gedoken, want we konden er op dat moment toch niets aan doen. De volgende dag bleek de schade beperkt. Monique heeft eerst het warme water geregeld en toen hebben we de radiatoren één voor één ingeschakeld. Uiteindelijk bleken drie radiatoren kapot gevroren te zijn. Aangezien de radiatoren hier uit verschillende, aan elkaar gemonteerde, elementen bestaan, kunnen deze vrij eenvoudig worden vervangen. De schade viel dus mee. Voor de rest was het huis goed door de winter heen gekomen. Nergens ongedierte, schade of vocht problemen, dus daar zijn we zeer content mee.

We zijn intussen al weer ruim een week in Italië. Zaten we vorige week nog heerlijk buiten in het zonnetje te lunchen, zo zitten we nu ingesneeuwd in ons huis en dat is helemaal prima! De afgelopen twee dagen is in totaal zo’n veertig centimeter sneeuw gevallen en de komende dagen komt daar nog een klein beetje bij. We hebben genoeg eten in huis, dus we hoeven nergens naar toe. Gisteren zijn we wel even lopend naar het dorp gegaan. Een heerlijke wandeling in de sneeuw in een prachtige omgeving. Ergens halverwege stopte er één van onze dorpsgenoten en gaf ons een slinger naar het dorp. Dat is gewoon leuk. Natuurlijk kennen we niet iedereen in Murazzano, maar ondertussen kennen we wel een groot deel. Toen we vorige week weer voor het eerst door het dorp liepen werden we door meerdere mensen weer welkom geheten. We zijn hier echt welkom en we voelen ons hier echt thuis. We zijn een deel van de gemeenschap en waar we daar in Nederland helemaal geen behoefte aan hadden, vinden we het hier helemaal geweldig.

Nieuwsbrief 21: 30 oktober 2010 Vorige week zijn onze laatste gasten van dit seizoen vertrokken. Aangezien het toch enigszins laat in het seizoen was, vroegen wij ons wel af hoe zij dat zouden ervaren, maar ook zij hebben genoten van hun verblijf bij ons en in onze regio. De prachtige herfstkleuren op de heuvels en van de wijnvelden zijn niet te beschrijven zo mooi en in het zonnetje was het nog steeds zeer aangenaam. We hebben ook dit jaar niets te klagen gehad over het weer. Het is pas een paar weken geleden omgeslagen en dan eigenlijk alleen nog maar dat het gewoon kouder werd. Deze week werd het echter ineens guur en ook echt slechter. Het lijkt alsof we van de zomer via een zeer korte herfst bijna direct over gingen naar de winter.

We hebben ons tweede seizoen achter de rug, maar we vroegen ons vooraf wel af hoe het zou gaan en hoe wij dat zouden ervaren. Het eerste jaar was in alle opzichten positief verlopen. Alles was nieuw en spannend en we stonden overal open voor, mede omdat we geen idee hadden wat we exact konden verwachten. Dit jaar zou de bezetting een stuk hoger zijn en dus zou het ook drukker worden op en om het terrein. Kon iedereen, wijzelf inclusief, nog wel genieten van de rust en ruimte? We hebben echter wederom een geweldig seizoen gehad. De mensen die bij ons komen zijn allemaal verschillend, maar iedereen komt met dezelfde insteek; het hebben van een fijne vakantie. Alleen dat maakt al dat de sfeer continue goed is en dat iedereen optimaal kan genieten van al het moois, wat er op en rond het terrein te vinden is. Ook bij een volle bezetting was er ruimte genoeg voor een ieder om zijn of haar eigen plekje te vinden. Daarnaast hebben we zelf ook weer meer van de regio ontdekt, wat we ook weer hebben kunnen  delen met onze gasten. Hierdoor kunnen we onze gasten werkelijk kennis laten maken met onze regio. Zo hebben we intussen al een hele reeks wijnhuizen bezocht en kunnen we al aardig wat vertellen over de verschillende wijnen. Ook weten we steeds meer ‘adresjes’, zoals een avondje pizza eten bij een Italiaanse ‘mamma’ in haar keuken.

Op alle kamers hebben we dit jaar een informatiemap gelegd met daarin wat huishoudelijke informatie, algemene informatie en informatie over de regio. Ook hebben we daarin een enquêteformulier gedaan. Het leuke was dat deze door bijna iedereen braaf is ingevuld. Op het enquêteformulier vragen we niet alleen hoe onze gasten hun verblijf bij ons hebben ervaren, maar ook wilden we graag van hen horen wat we nog kunnen verbeteren. Op het overzicht hiernaast hebben we een aantal aspecten uit de enquête met hun gemiddeld verkregen score weergegeven. De aangegeven verbeterpuntjes gaan 

we allen meenemen. Over het algemeen zijn dit allemaal puntjes die relatief eenvoudig aan te passen zijn, zoals links of rechts een lampje erbij of kussentjes voor de buitenstoelen. We zijn onze gasten erg dankbaar voor het invullen van de enquête en we zijn ook erg tevreden met de verkregen scores.

Begin deze week zijn we aangekomen in Nederland. We wilden eigenlijk een paar dagen later vertrekken, maar er werd sneeuw voorspeld, dus hebben we besloten meteen ons boeltje maar in te pakken. We waren er intussen ook wel klaar voor. Natuurlijk heeft het uiteindelijk niet gesneeuwd, maar dat maakt niet uit. Liever waren we nog in Italië gebleven om daar onze eerste winter door te brengen en te ervaren hoe dat is. Financieel hebben we dat echter nog niet rond gekregen, ondanks dat de bezetting van onze appartementen dit jaar is verdubbeld ten opzichte van vorig jaar en we daarnaast links en rechts nog wat geld hebben bijverdient. We gaan er nu vanuit dat de stijgende lijn in de bezetting zich ook volgend jaar zal doorzetten en dat we dan wel in staat zullen zijn om permanent in Italië te kunnen verblijven. Wanneer we ook het kleine huisje kunnen gaan verhuren zal dat zeker moeten gaan lukken. We zijn gestart met de verbouwing van het huisje en normaal gesproken moeten we dat op tijd af krijgen voor het zomer seizoen. Ondanks dat we liever in Italië zijn, vinden we het erg leuk om de komende drie maanden weer in Nederland te zijn. We hebben ook hier genoeg om naar uit te kijken. We hebben allebei weer full-time (leuk) werk, kunnen weer te pas en te onpas bij iedereen langs wippen en de feestdagen doorbrengen met onze familie. We realiseren ons maar al te goed dat we niets te klagen hebben. Monique gaat voor de klas, een groep vijf, op een basisschool in Amsterdam Zuid Oost en Hermando gaat weer werken voor de gemeente Amsterdam, bij Concern Inkoop. Ons huis in Almere is nog verhuurd, maar we hebben het grote geluk dat we gebruik mogen maken van het appartement van een vriend. Het appartement ligt midden in het centrum van Amsterdam, op de Nieuwmarkt, dus helemaal geweldig. We gaan ons prima vermaken!

Nieuwsbrief 20: 18 september 2010 We hebben een klein jubileum te vieren; onze 20 e nieuwsbrief in ca. twee en een half jaar. Een mooi moment voor een korte terugblik. Begin 2007 hebben wij aan onze familie bekend gemaakt dat wij van plan waren om naar het buitenland te vertrekken en dat het waarschijnlijk Italië zou gaan worden. We hebben die zomer onze vakantie doorgebracht in Italië, waarbij we verschillende regio’s hebben bezocht. Overal vonden we de mensen vriendelijk en het eten geweldig. Onze conclusie was dat we het overal mooi vonden en dat elke regio wel zo haar voordelen had, maar alles bij elkaar genomen leek Piëmonte ons de beste optie. Daar kwam bij dat we in Piëmonte ook al een huis hadden gezien, waar we direct voor gevallen waren. We zijn toen ruim een half jaar bezig geweest met plannen maken en het rond krijgen van de financiering. Toen dat niet leek te lukken zijn we verder gaan kijken. In Italië, maar ook nog een keer in Hongarije. Eind februari 2008 was het wel duidelijk geworden dat het huis waar we onze zinnen op gezet hadden niet voor ons weggelegd was. Toen we al redelijk de hoop hadden opgegeven liepen we echter tegen ons huis aan, in de volksmond Pancha Lunga (de Lange Buik) genaamd en daarna ging het allemaal erg snel. In mei 2008 waren wij de trotse eigenaren van een omhulsel van een huis. Per september 2008 hebben wij beiden ontslag genomen van ons werk en zijn we begonnen met het afbouwen van het huis. Twee amateurs in een caravan en gaan met die banaan. Eind juni 2009 was het eerste appartement af en ontvingen wij onze eerste gasten! Het liep niet altijd zoals wij dat voor ogen hadden, maar achteraf gezien was dat eigenlijk ook alleen maar goed zo. Intussen hebben we bijna twee seizoenen met onze gasten achter de rug en moeten we concluderen dat het eigenlijk alleen maar steeds leuker wordt. Het leven hier is goed en dat realiseren wij ons goed. We zijn intussen aardig geïntegreerd in de gemeenschap, hebben goed contact met onze buren en we hebben een leuke club mensen om ons heen verzameld met wie we het erg goed kunnen vinden. De interactie met onze gasten vinden we allebei erg leuk en het is zeer bevredigend om te zien dat onze gasten het naar hun zin hebben gehad.

Monique is, door haar goede beheersing van het Italiaans, het zingen in het kerkkoor, het spelen van het kerkorgel en het werken als vrijwilliger bij verschillende evenementen, intussen onderdeel van het meubilair geworden in Murazzano. Om beter te integreren in het dorp is Hermando net begonnen met voetballen in het team van Murazzano. Dat is niet alleen goed voor de integratie, het zorgt er ook voor dat zijn toch enigszins waardeloze conditie iets beter wordt en hij gedwongen wordt de taal te spreken. De taal is ongetwijfeld één van de lastigste  onderdelen geweest van ons avontuur. Anders dan in het Engels en Duits zijn er weinig overeenkomsten tussen de Nederlandse en Italiaanse taal. Gaandeweg wordt je woordenschat natuurlijk wel groter, maar om de taal ook werkelijk praktisch te kunnen toepassen moet je toch echt tijd besteden aan de studie, anders gaat het gewoon te langzaam vooruit. Daarnaast blijft het altijd een kwestie van niet bang zijn om het gewoon te doen.

De afgelopen weken hebben we veel tijd besteed aan research. Zo hebben we onze kennis proberen te vergroten ten aanzien van de regionale wijnen (zoals Dolcetto, Barbera, Nebbiolo en Barolo). We hebben verschillende wijngaarden bezocht en natuurlijk de nodige wijnproeverijen gedaan. Ja, het is hard werken hier, maar je moet iets over hebben voor je gasten. Tijdens één van onze bezoekjes aan de wijnhuizen hebben we meteen wat seizoensarbeid geregeld. Ergens volgende week gaan we druiven plukken voor een week of twee. Buiten dat dit ons wat inkomsten oplevert lijkt het ons ook gewoon erg leuk om te doen, al zal het waarschijnlijk ook erg zwaar werk zijn. Het is in ieder geval een nieuwe ervaring erbij die het leven hier nog bijzonderder maakt dan het al is.

Verder gaan we de komende weken werken aan het kleine oude huisje tegenover ons huis. We hebben besloten ook hierin een appartement te realiseren. Het zou het mooiste zijn wanneer we deze al komend jaar zouden kunnen verhuren. Op de begane grond komt een slaapkamer met badkamer. Via een wenteltrap komt men op de eerste verdieping in de woonkeuken met balkon. Het plan is om de wenteltrap door te laten lopen naar het dak en daar een dakterras te realiseren, vanwaar men kan genieten van een geweldig uitzicht. We hebben intussen verschillende offertes laten maken door aannemers, maar deze vallen toch allemaal net te hoog uit. We hebben dan ook besloten een groot deel van de werkzaamheden zelf te gaan doen. In ieder geval het slopen van het oude dak, het afbreken van de deels ingestorte muren en het weer opnieuw opbouwen van deze muren. Het liefst zouden we de aannemer het dak zelf erop laten zetten, maar we sluiten niet uit dat we ook dat zelf gaan doen. We hoeven dus niet stil te zitten in de komende zes weken voordat we terug keren naar Nederland.

Nieuwsbrief 19: 13 augustus 2010 Het blijft iedere keer weer spannend wanneer er nieuwe gasten komen, maar vooral leuk. Al was het alleen al omdat we dan weer een excuus hebben om samen met de gasten een flesje Moscato d’Asti van kant te maken. Wanneer er dan op één dag drie nieuwe stellen komen, dan wordt ons introductiepraatje met elk nieuw stel korter en korter. Over het algemeen hebben we redelijk snel door waar onze gasten behoefte aan hebben en wat we voor hen kunnen betekenen. Wellicht hebben we geluk gehad, maar tot nu toe hebben we alleen maar leuke gasten gehad en hebben we ook een hoop leuke en bijzondere momenten beleefd met onze gasten.

Veelal tot hun verrassing waren al onze gasten onder indruk van onze streek. Niet alleen over de schoonheid van de omgeving, maar ook over de vriendelijkheid van de mensen en het heerlijke eten. Het is hier duidelijk nog een stuk minder toeristisch en nog lekker authentiek. We hebben intussen ook zelf al veel van de regio ontdekt en hebben veel informatie weten te verzamelen en zijn daardoor in staat onze gasten van bruikbare tips te voorzien. Wellicht nog belangrijker is dat we in staat zijn om onze gasten Italië te laten ervaren op een manier die zij zelf nooit gerealiseerd zouden hebben, omdat we de contacten hebben en de leuke adresjes kennen. Er is sinds kort ook een Nederlandstalige gids te koop over onze streek ‘De Langhe’ en deze is te bestellen bij www.lulu.com (kosten €19,50), maar het is ook mogelijk om een download (pdf) te bestellen bij de schrijfster via gidskarinstubbe@gmail.com (kosten €5)

De verschillende dorpen in de regio organiseren allemaal zo hun eigen feesten en dat begint zo rond mei, maar het merendeel van de evenementen vinden toch wel plaats in de maand augustus. Zo gaan wij van dorp naar dorp van feest naar feest. Natuurlijk moet er overal (veel) worden gegeten en gedronken. Ja, wij hebben hier een zwaar leven. In Murazzano werden de afgelopen weken de kinderspeelweken georganiseerd en Monique heeft daarbij geholpen als vrijwilliger. Wanneer we nu door het dorp lopen wordt Monique om de haverklap geknuffeld door weer een andere kleuter; heel schattig. Wanneer we dit jaar vergelijken met vorig jaar, dan is het grootste verschil dat we nu gewoon veel meer tijd hebben om leuke dingen te doen en daarvan te genieten. Ook hebben we meer tijd voor onze gasten en voor familie en vrienden die voorbij komen. Natuurlijk moet er ook nog wel gewerkt worden, maar ook daar genieten we van. Ontbijtjes verzorgen voor de gasten, onderhoud aan het terrein, werken in de groentetuin of ‘s morgens broodjes halen in het dorp op de scooter. Wanneer één van ons dan op de scooter weer terug rijdt, dan moeten we altijd onderweg even stoppen. Even de tijd te nemen om rustig rond te kijken en te genieten van de omgeving. Laten we hopen dat we daar nooit aan wennen.

Elk seizoen brengt ons weer iets anders om naar uit te kijken, maar de komende weken kunnen we nog genieten van de zomer. September staat in het teken van de wijnoogst en de wijnfeesten. De wijnvelden beginnen te verkleuren en het is dan een geweldig gezicht wanneer je door de wijngebieden toert. Een prachtig kleurpallet die zich heuvel na heuvel uitstrekt. De winter zal ook dit jaar grotendeels aan ons voorbij gaan, omdat we dan weer voor een periode van drie maanden in Nederland zullen zijn. We denken in de winter periode ook niet veel gasten te zullen krijgen. In de regio zijn voldoende wintersport mogelijkheden, maar hiervoor moet men altijd nog even zo’n 40 minuten rijden en echte wintersporters willen toch graag naast de piste logeren en dan is die 40 minuten al te ver.

Wanneer dit jaar onze laatste gasten vertrokken zijn willen we gaan beginnen met het opknappen van het oude huisje tegenover ons huis. Het dak is al half ingestort en om ervoor te zorgen dat het deze winter onder het gewicht van de sneeuw niet verder instort moeten we er nu echt iets mee gaan doen. We kijken daar wel een beetje tegenop, want het is een lastige klus. Eerst moet het dak met leistenen dakpannen afgestapeld worden, de dakbalken vervangen worden, de hele binnenkant gesloopt worden en dan kunnen we weer beginnen met de boel op te bouwen. Voordat de winter begint moet in ieder geval het nieuwe dak erop zitten. We hebben nog geen uitgetekende plannen gemaakt voor het huisje maar waarschijnlijk gaan we hierin nog een appartementje creëren voor de verhuur. Het zal bestaan uit twee (en een half) verdiepingen met een klein vloeroppervlak, dus dat wordt nog even puzzelen. Het is een zeer karakteristiek huisje en het is erg leuk om daar wat van te gaan maken. Nu alleen nog even de financiële middelen bij elkaar sprokkelen.

Nieuwsbrief 18: 9 juli 2010 Het is de afgelopen jaren volstrekt helder geworden dat alles zich bij ons zo’n beetje voltrekt in uitersten. Wanneer we dan eindelijk besloten hebben om een huis te kopen in het buitenland, dan gaan we dat niet rustig opknappen, zodat we daar over een aantal jaren kunnen gaan wonen. Nee, dan willen we er ook direct naartoe. Het is een beetje alles of niets bij ons. Zo gaat het ook met klussen. Of we werken ons een slag in de rondte of we teuten een beetje aan. Een beetje tijdsdruk zorgt ervoor dat het dieseltje weer op gang komt. Het seizoen is deze week echt begonnen en dus moesten een aantal klussen toch echt gedaan worden. Verschillende kleine klusjes in de appartementen, het terrein verder opschonen en het natuurstenen terras om het huis moest ook nog ‘even’ worden aangelegd. Dat was de afgelopen weken dus weer als vanouds aanpoten en met die enorme warmte erbij af en toe ook een beetje afzien. Dat neemt niet weg dat we ook op die momenten allebei ontzettend genieten van waar we mee bezig zijn. Je ziet het resultaat van je inspanningen meteen. We waren al erg tevreden met hoe ons domicilie eruit zag, maar dan toch wordt het stukje bij beetje nog mooier.

We waren nog steeds van plan een deel van de schuur in te richten als loungehoek. Deze week hebben we, als echte “contadini” (boeren), samen met onze buurman Beppe het hooi van ons land verwerkt tot hooibalen. Een deel van deze hooibalen hebben we gebruikt om de loungebank van te knutselen. Zo hebben we een nieuwe plek gecreëerd waar men lekker uitgezakt op de bank als quasi Romeinen kan genieten van de omgeving. De reeds eerder geplante boompjes en planten doen het gelukkig allemaal nog erg goed en om de boel nog verder op te leuken hebben we deze week nog een hele reeks potten gevuld met verschillende bloemen. Ook de groentetuin ligt er erg goed bij en met een beetje geluk kunnen onze gasten de komende week al gebruik maken van de eerste te oogsten groenten. We zijn er dus helemaal klaar voor en we hebben er zin an!

Intussen kabbelt ons dagelijkse leventje hier in Italië rustig verder. Er gebeuren geen enorm spannende dingen, maar toch is het alles behalve saai. Je moet daar natuurlijk wel open voor staan en het willen zien. In Nederland waren we daar, om verschillende redenen, veel minder toe in staat dan hier. Op ons weblog (http://casavabene.blogspot.com) hebben we een aantal van onze dagelijkse belevenissen proberen te verwoorden, waarmee we een ieder een kijkje gunnen in onze wereld. Natuurlijk staan deze stukjes ook op onze site. Daarnaast hebben we een aantal Youtube filmpjes op onze site (bij de publicaties) geplaatst en hebben we een reeks foto’s toegevoegd aan de foto albums.

Toen we met ons avontuur begonnen hebben we een aantal aannames gedaan om een beeld te krijgen in hoeverre onze plannen ook werkelijk haalbaar zouden zijn. Dat zijn aan de ene kant de te verwachten uitgaven en aan de andere kant de mogelijke inkomsten. Vorig jaar was ons eerste jaar en toen hebben we natuurlijk erg veel geld geïnvesteerd en zelfs meer dan we van plan waren. We moesten daarom wel voor een langere periode terug naar Nederland om weer wat bij te verdienen. Toch hebben we intussen ook dit jaar al weer een aantal grotere uitgaven moeten doen (zoals het aanleggen van de toegangsweg). De komende jaren moet dat veel minder zijn, maar dan nog zullen er jaarlijkse kosten zijn. Om een beter inzicht te krijgen in onze (dagelijkse) uitgaven houden we een kasboek bij, Zo zien we exact of onze werkelijke uitgaven in overeenstemming zijn met onze verwachting van destijds. Het is nu al wel duidelijk dat we meer uitgeven dan we hadden ingeschat, maar we willen nou eenmaal graag genieten van het leven hier. Aan de inkomsten kant gaat het ook nog niet geheel zoals we hadden gehoopt. We zijn erg tevreden over het totaal aantal boekingen dit jaar, helemaal als we dat vergelijken met vorig jaar, maar we zitten nog niet op het aantal boekingen dat we nodig hebben om hier te kunnen overleven.  Dat betekent dat we ook dit jaar, ergens begin november, voor een maand of drie terug zullen keren naar Nederland om de tekorten weer wat aan te vullen. Vanaf volgend jaar willen we proberen om permanent in Italië te blijven door links en rechts wat bij te klussen.

De komende weken zitten we redelijk volgeboekt. We zijn er erg benieuwd naar hoe het zal zijn om elke week twee of drie nieuwe stellen of families te ontvangen. Gezien de ervaringen van vorig jaar zal dat allemaal wel soepeltjes verlopen en wellicht wordt het zelfs nog leuker dan vorig jaar. Wij zullen er in ieder geval alles aan doen om ervoor te zorgen dat onze gasten kunnen genieten van hun verblijf bij ons. De prachtige omgeving en de rust en ruimte hier zijn de belangrijkste ingrediënten, aangevuld met heerlijk eten en mooie wijnen. Wij hoeven eigenlijk alleen maar te zorgen voor een stukje begeleiding en wanneer men daar behoefte aan heeft voor een stukje gezelschap. La vita è bella in Italia (Het leven is mooi in Italië)!

Nieuwsbrief 17: 23 mei 2010 Hoeveel spullen kun je meenemen in je auto met aanhanger? Wij wisten het ook niet en misschien wilden we het ook wel niet weten. Eenmaal volgeladen kwam de auto van zijn plek af en dat was stap één. De vraag was vervolgens of we ook de bergen over zouden komen en ja, ook dat ging met enige tegenzin prima. Zelfs het laatste steile stukje klimmen naar Murazzano was goed te doen (in de eerste versnelling). We hielden er allebei stiekem rekening mee dat we de aanhanger wellicht onderweg ergens achter moesten gaan laten, maar we hebben de tocht gewoon compleet, met de hele lading en inclusief de katten volbracht. De weg naar ons huis was één grote blubber bende dus we hebben de auto met aanhanger een klein stukje boven op de heuvel laten staan. Het was vorig jaar al duidelijk dat er iets moest gebeuren aan de weg, omdat deze na een aantal dagen regen niet meer begaan was, maar het was nu helemaal een puinhoop. Gelukkig was het die eerste dagen droog weer, zodat we de weg enigszins konden fatsoeneren. Samen met onze buurman, die half op dezelfde berg woont en van dezelfde weg gebruik maakt hebben we de weg laten opknappen. Zeven vrachtwagens grind verder en weer wat euro lichter ziet de weg er als een plaatje uit. Nu is ons huis ook na een paar dagen regen gewoon bereikbaar.

Intussen zijn we al weer acht weken in Italië, maar dat voelt niet zo. De tijd vliegt werkelijk en dat is ook helemaal niet erg. In tegenstelling tot vorig jaar hebben we geen tijdsdruk meer om zaken af te krijgen en dat is natuurlijk erg prettig. Op 24 april hadden we de officiële opening gepland en het was prettig om een aantal zaken nog voor die tijd af te hebben. Ondanks dat we nog even hard gewerkt hebben zijn we daar niet in geslaagd, maar dat was ook prima zo. De opening verliep er niet minder prettig door. Een groter probleem was de aswolk en de weersomstandigheden. Er kwam natuurlijk ook wat familie over vanuit Nederland en het was nog even spannend of het allemaal ging lukken, maar gelukkig ging alles net op tijd weer gewoon de lucht in. Daarna dreigde echter het weer alsnog roet in het eten te gooien. Na een paar dagen met hevige regenval was het terrein veranderd in één grote klei bende, maar gelukkig stopte de regen net op tijd en konden we met enig kunst en vliegwerk de happening toch gewoon door laten gaan. Ondanks het weer was er een goede opkomst en iedereen had het goed naar het zin. Het was bijzonder leuk om dit officiële moment samen met iedereen te delen. Een dag later werd Monique, op weg naar Murazzano aangehouden door de carabinieri. Toch enigszins nerveus opende Monique het autoraampje. Totaal onverwacht vroeg de carabinieri aan Monique hoe de opening was geweest. Toch heerlijk; het leven in een kleine gemeente!

De afgelopen weken hebben we aan ons eigen appartement gewerkt en op een paar kleine klusjes na is ook deze nu klaar en dat is wel ongelofelijk lekker. Eindelijk konden we de aanhanger volledig uitladen en ons weer omringen met onze eigen spulletjes. Dat was nog best lastig; spullen uit een huis van 170 m 2 proppen in een huis van 40 m 2, maar het is Monique gelukt. We zijn nu echt volledig geland en daar genieten we nu elke dag van. We hebben intussen ook een scooter gekocht, voor ons beiden de eerste ooit en dat op onze leeftijd. Op deze manier zijn we net iets flexibeler en met name voor de kleine ritjes naar het dorp is het ideaal. Maar het is ook heerlijk om gewoon een beetje door het landschap te toeren.

Langzaam krijgt het terrein steeds meer vorm. De groentetuin hebben we verplaatst en wat groter aangepakt en we hebben her en der diverse boompjes en plantjes gepland. Het is heerlijk om in deze prachtige omgeving te mogen werken en het is fantastisch om te zien hoe het steeds, beetje bij beetje nog mooier wordt. We hebben nu ook meer tijd om onze buren te helpen bij het bewerken van hun land en dat is gewoon erg leuk. Zo helpen we elkaar en wordt de relatie met hen steeds hechter. Dat is ook één van de leuke aspecten van ons avontuur in Italië; we hebben werkelijk veel mensen leren kennen en intussen ook veel nieuwe vrienden gekregen, zowel Nederlandse als Italiaanse. Alleen dat is al onbetaalbaar.

Aan het einde van het vorige seizoen hebben we onze gasten gevraagd een enquête formulier in te vullen. Het was ons eerste jaar geweest en we wilden graag weten hoe men het verblijf bij ons had ervaren en of men nog adviezen of tips voor ons had. We kregen zeer goede recensies en ook nog enkele nuttige tips. Intussen hebben drie gasten van vorig jaar ook dit jaar weer een appartement bij ons geboekt en dat zien we als de ultieme bevestiging dat we toch echt goed bezig zijn. Buiten de nieuwsbrief hebben we op onze site nu ook een weblog geopend, waarop we kleine berichtjes plaatsten over alledaagse gebeurtenissen in ons leven hier. Het zijn juist de kleine dingen die het leven hier zo bijzonder maken en dat willen we graag delen.

Nieuwsbrief 16 : 13 maart 2010 September vorig jaar zijn we terug gekomen in Nederland en geland op het matras bij Monique’s ouders. Vorig weekend zijn we, na een verblijf van vier maanden in ons huis in Almere opnieuw geland op datzelfde matras en……….over drie weken vertrekken we wederom naar Italië. Daarmee is het cirkeltje dus weer rond.

We gaan er vanuit dat we ons huis in Almere voorlopig niet verkopen, dus we zijn zeer blij dat we dit weer hebben weten te verhuren voor een jaar. Dat viel nog smerig tegen om het huis ontruimd en opgeschoond op te leveren. Resultaat: een paar dagen spierpijn, een aanhanger welke bijna door zijn hoeven ging en blije ouders van Monique, omdat hun keurig opgeruimde zolder nu weer vol staat met onze boel. Ook de katten waren niet erg te spreken met weer een verhuizing, maar net als wij zelf zijn zij toch een stuk flexibeler dan je denkt (op zich).

We zijn beiden zeer tevreden met hoe alles gelopen is in het afgelopen half jaar. We hebben hard gewerkt en we hebben beiden een goed gevoel over wat we in ons werk hebben kunnen bereiken. Ook financieel hebben we weer wat meer ruimte voor onszelf weten te creëren. Dat neemt niet weg dat het ook een vreemde periode is geweest. Je hebt je vrienden en familie weer dicht bij en daar geniet je ook van, je functioneert prima op je werk,  maar tegelijkertijd ben je eigenlijk ook niet helemaal meer op je plek. Je hebt een andere keuze gemaakt en het verblijf hier is daardoor toch een beetje een noodzakelijk kwaad.

We kijken dan ook uit naar het moment waarop we ons domicilie in Italië weer mogen betreden. Waren we eind vorig jaar het klussen wel redelijk zat, we hebben er nu weer helemaal zin in. Toen we vorig jaar in Italië aankwamen zijn we eigenlijk in volle vaart verder gegaan met de verbouwing. Door de tijdsdruk was er in die periode weinig tijd om te genieten van het ontspannen Italiaanse leven. Dit jaar ziet het er duidelijk een stuk beter uit. Er is nog steeds wel genoeg te doen, maar er is niet echt sprake van een tijdsdruk. We hebben er erg veel zin in, om weer aan de slag te gaan en we hebben ons voorgenomen, om van elk moment te genieten. We zouden het zeer prettig vinden wanneer 24 April ons eigen appartement een beetje toonbaar is, want op deze dag hebben we de grote opening gepland. Voor de opening komen verschillende familieleden over vanuit Nederland en we gaan natuurlijk ook het halve dorp uitnodigen, om met ons deze feestelijk gebeurtenis te vieren. Wellicht kan, om het geheel wat cachet te geven, de burgemeester van Murazzano nog even op komen draven met z’n grote sjerp om. We hebben echter nog geen concrete ideeën over die dag in hoe en wat precies gaan doen. Dat gaan we de komende weken nog wel bedenken.

We zijn erg benieuwd hoe het dit jaar allemaal zal gaan lopen, maar we zijn in ieder geval tevreden met het aantal binnengekomen boekingen. Ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar hebben we in ieder geval al veel meer aanvragen en reserveringen ontvangen. Ook het aantal bezoekers van de site vertoont een stijgende lijn. Om ervoor te zorgen, dat we minimaal 15 weken vol komen, richten we ons nu ook op de Duitstalige markten. Daarnaast willen we ook iets extra gaan bieden, om met name het voor- en naseizoen vol te krijgen. Zo bieden we twee arrangementen aan en gaan we ook een reeks cursussen en workshops aanbieden.

De komende weken moeten we onze werkzaamheden in Nederland nog even goed afronden en aangezien er eigenlijk altijd te weinig tijd is wordt dat nog wel even aanpoten. Eenmaal in Italië gaan we, buiten ons eigen appartement, ook verder met het vormgegeven van het terrein. We willen het geheel net iets meer cultiveren, maar zonder er een keurig aangelegde tuin van te maken. Het geheel moet vooral natuurlijk blijven. Ook willen we de groentetuin dit jaar wat grootser en professioneler aanpakken, zodat we grotendeels in onze eigen behoefte kunnen gaan voorzien. Daarnaast willen we ook van start gaan met het opknappen van de bouwval tegenover ons huis en dat wordt nog wel een hachelijke klus. We hebben nog niet besloten wat we daar exact mee willen, maar we moeten er in ieder geval voor zorgen dat het niet verder aftakelt. Voordat onze eerste gasten komen zal ons huis en het gehele terrein er in ieder geval weer mooi bij staan.

Het moge duidelijk zijn dat wij erg uit kijken naar de komende maanden en we hopen dat we weer net zulke leuke gasten mogen ontvangen als vorig jaar.

Nieuwsbrief 15 : 01 januari 2010 We zijn al weer drie maanden druk aan de slag in Nederland en het is bijna alsof we nooit zijn weggeweest en dat gevoel hadden we eigenlijk al na een week. Het blijft bizar hoe snel je weer omschakelt en overgaat tot de orde van de dag. En nu zijn we weer even lekker een weekje in ons Italiaanse domicilie en het zal geen verrassing zijn; dat bevalt ons prima. Even een weekje uit de hectiek en terug in de rust en ruimte. Na een rit van veertien uur, mede door de nodige files, kwamen we op zaterdagavond aan. Het huis troffen we aan in een prima conditie. We waren er een beetje bang voor dat we wellicht last zouden hebben van vocht en schimmel, want dat komt veel voor in de huizen hier, maar niets van dat alles.

De volgende morgen was het prachtig weer en we gingen lopend naar de kerk in Murazzano, waar Monique meezingt in het koor. Onderweg daar naartoe stopten er vier auto’s van buren en bekenden om ons te begroeten en ook in het dorp werden we hartelijk gegroet. Tot nu toe bevalt ook dit aspect van het leven in een dorp ons prima. De weersverwachtingen waren niet geweldig, maar we hebben de afgelopen vijf dagen heerlijk zonnig weer gehad en uit de wind was het zelfs warm. We hadden een aantal plannetjes gemaakt, wat we allemaal wilden gaan ondernemen deze week, zoals een dagje skiën, maar we zijn vooral lekker op het terrein bezig geweest. Overdag lekker een beetje aankeuvelen en ’s avonds, bij de houtkachel samen meimeren over wat er allemaal is gebeurd het afgelopen jaar.

Het afgelopen jaar was al een bijzonder jaar en dit jaar beloofd alleen nog maar beter te worden. We hebben veel zin in 2010! Over drie maanden gaan we weer naar Italië. We moeten eerst ons eigen appartement afmaken en het terrein wat opleuken voordat we begin mei onze eerste gasten kunnen begroeten.

Nieuwsbrief 14 : 29 september 2009  We hebben erg opgekeken tegen onze terugkeer naar Nederland. Anders dan de laatste keer, toen we terug gingen hebben we intussen al redelijk een bestaan opgebouwd in Italië en zijn we geworteld in de gemeenschap. We genoten nog steeds elke dag van het daar zijn, hebben in ons huis alle comfort en genieten van de contacten met de mensen om ons heen. De laatste paar dagen voor ons vetrek hebben we gebruikt om afscheid te nemen. Afscheid van onze plek, het dorp, maar natuurlijk vooral van alle mensen. Onze buurman Beppe moest zelfs een traantje weg pinken.

De terugreis verliep niet heel soepeltjes. We hadden de nacht ervoor slecht geslapen en vertrokken dus alles behalve uitgerust. We hadden de katten weer bij ons, dus moesten we de rit weer in één keer volbrengen en over Frankrijk rijden. Buiten dat wij de indruk hebben dat deze route langer is, kost het ook nog eens een vermogen aan tol. Voor ons werd het een slopende rit en we hebben elkaar regelmatig afgewisseld achter het stuur. De katten en met name Joep hadden nergens last van. Eenmaal aangekomen bij Monique’s ouders zijn we meteen op het matras gedoken. De eerste paar weken, tot de huurders van ons huis in Almere vertrekken, vertoeven we daar. Het is zeer prettig dat dit kan, maar Monique zei het treffend; ‘we hebben 2 huizen, 8 slaapkamers, 5 badkamers en 4 keukens en dan slapen we hier op een matrasje bij m’n ouders. Het hoort er allemaal bij.

We zijn intussen al bijna een week in Nederland en zitten al weer redelijk in het ritme, maar wat is het druk overal!  Dat is misschien nog wel de grootste overgang; die enorme hoeveelheid aan indrukken links en rechts en het bijpassende lawaai. Qua werk hebben we erg veel geluk gehad, gezien alle verhalen omtrent de economische crises. Monique kon de dag na onze aankomst meteen aan de slag als dirigent van een meezingkoor in Enkhuizen en is ook al begonnen als docent op een basisschool. Hermando gaat een paar projecten doen bij de GGD en Concern Inkoop van de gemeente Amsterdam. We waren bereid om elke klus aan te pakken die op ons pad kwam, maar we zijn erg blij dat we allebei iets gevonden hebben waar we ook plezier in hebben.

Je moet er niet al te veel over nadenken, maar we missen onze casa nu al. De afgelopen maanden was het ook echt genieten. Het was fantastisch weer (het heeft hooguit vijf keer geregend in vier maanden), we hebben echt genoten van het hebben van gasten en het was goed toeven op ons terrein. Wat er een beetje bij in is geschoten is het afmaken van ons eigen appartement. Daar hebben we eigenlijk weinig meer aan gedaan. Natuurlijk hebben we nog wel het één en ander in en om het huis gedaan, maar we hebben vooral lekker de tijd genomen om uit te rusten, deel te nemen aan alle festiviteiten in Murazzano en bij iedereen langs te gaan. Zo hebben we samen met de buren in hun tuin gewerkt en vervolgens pastasaus en jam gemaakt in de buiten keuken. In Italië neemt iedereen de tijd voor elkaar of om iets te doen. Dat is toch het grote verschil met het leven in Nederland.

Wanneer er zaken geregeld moeten worden neemt men daar ook de tijd voor. Dan niet zozeer de tijd om het uit te voeren, maar om er over te praten of om het te ‘regelen’. Zo hadden we op het gemeentehuis een afspraak om te praten over de weg achter ons huis. Wij zien graag dat deze door de gemeente wordt verbeterd, b.v. door daar een lading grind op te storten. Binnen de kortste keren stond het kantoortje vol met van alles en iedereen en vertrokken wij met de belofte dat het grind er binnen een week zou zijn. Natuurlijk moet het grind nog steeds komen. Wij nemen in de tussentijd de tijd om iedereen die aanwezig was lastig vallen, net zo lang tot het grind er is.   

De komende maanden kunnen we nog steeds gasten ontvangen bij Casavabene. We hebben iemand (Frans-Joost) leren kennen die ook in Murazzano een huis heeft gekocht en op dit moment bezig is deze op te knappen. Hij woont de komende maanden in ons huis en kan zo in comfort verder werken aan zijn huis en wij kunnen de appartementen nog steeds verhuren en vinden het ook prettig dat de boel zo een beetje in de gaten wordt gehouden. Zo helpen we elkaar een beetje en dat is ook wel zo prettig. Dat is toch wel de sfeer die er heerst, niet alleen met andere Nederlanders, maar ook met onze Italiaanse vrienden en buren.

We zijn nu van plan om in de kerstvakantie een paar dagen naar Italië te gaan. Wellicht dat we nog wel vaker gaan want we zien er nu al naar uit om iedereen weer te zien.

Nieuwsbrief 13 : 15 augustus 2009  De afgelopen weken zijn heerlijk geweest. We hebben geen last meer van lichamelijke pijntjes en zijn lekker tot rust gekomen. We hadden al redelijk wat plekken in de omgeving bezocht, maar door alle drukte nog lang niet alles. Dat is nog steeds niet zo, maar intussen hebben we al aardig wat gezien en kunnen we onze gasten goed informeren over de omgeving, waar te eten of juist niet en wat er zoal te doen is. Op dit moment worden in de verschillende dorpen diverse feesten georganiseerd en dat is voor een ieder erg leuk om mee te maken. Zo is het vandaag Ferragosto (Maria Tenhemelopneming), een van de belangrijkste katholieke feestdagen. In Murazzano wordt er niets georganiseerd, maar in veel dorpen en steden zijn er processies.

Er zijn de afgelopen weken verschillende familieleden en vrienden langs gekomen en het was bijzonder leuk om hen te laten zien waar we zoal mee bezig zijn. We hadden de tijd om zowel hen als onze gasten deelgenoot te maken van onze droom. Dat werd ook door velen zo ervaren en dat vinden wij erg bijzonder. We zijn erg blij met de eerste enthousiaste reacties van onze gasten. In ons gastenboek op onze site zijn een aantal berichtjes te lezen. Het is iedere keer weer een verrassing wanneer de gasten aankomen. Wat voor mensen zijn het, wat vinden zij prettig of wat juist niet? We vinden het leuk om iedereen persoonlijk aandacht te geven, maar willen ons ook zeker niet opdringen, dus het is iedere keer een kwestie van aftasten en aanvoelen. Daarnaast vertellen we onze gasten ook altijd dat zij vooral moeten aangeven wat zij willen.

We hebben al verschillende keren een barbecue avond georganiseerd met onze gasten, waarbij het kampvuur dienst deed als BBQ en iedereen iets meebracht. Dat was iedere keer weer zeer gezellig en een leuke manier om elkaar op een ongedwongen manier beter te leren kennen. Mede door deze avonden zijn we tot de conclusie gekomen dat het aantal mensen dat op dit moment aanwezig is op het terrein wel een mooi aantal is. Wanneer de groep groter zou zijn is het waarschijnlijk minder makkelijk om een intieme sfeer te krijgen. We kunnen op dit moment ook al onze gasten persoonlijke aandacht geven, zonder daarin overigens door te schieten en dat zal moeilijker zijn wanneer er nog meer mensen aanwezig zijn. We denken er dus serieus over om de camping niet verder vorm te geven, want met drie plekken is het mogelijk dat er al snel zes tot twaalf mensen bij komen. Verder is het ook nog maar de vraag of de investeringen die wij moeten gaan doen om de faciliteiten voor de camping te realiseren zichzelf terug zullen gaan verdienen.

Niet alleen het zwembad, maar vooral Joep (onze kleine zwarte duivel) is erg populair bij al onze kleine en grote gasten. Joep zit achter alles aan wat beweegt en is voor niets bang. Om zijn enthousiasme toch enigszins te beteugelen hebben we al onze gasten een plantenspuit gegeven. Hiermee kunnen ze hem verjagen, wanneer hij te vrijmoedig wordt. Met een Joep op het terrein is een animatieteam verder overbodig. Onze andere kat, Tom staat erbij en kijkt er naar, met frisse tegenzin.

We hebben de afgelopen week onze eerste Belgische gasten mogen ontvangen en daarmee is Casavabene dus nu officieel een internationale onderneming. De komende weken hebben we niet veel gasten en gaan we verder met het afmaken van ons eigen appartement. De plafonds zijn gestuukt en Monique heeft de vloertegels gelegd, dus nu gaan we eerst de muren stuken, de badkamer betegelen, de keuken plaatsen verder en de boel afwerken. De loodgieter kan vervolgens zijn werk afmaken zodat het huis in de winter op temperatuur gehouden kan worden.

We hebben besloten om ergens eind september weer terug te gaan naar Nederland voor een periode van een maand of vijf zes. Aangezien we toch net iets meer uitgegeven hebben dan gepland, moeten we weer wat vet op de botten krijgen en dat kunnen we op dit moment nog steeds beter in Nederland doen dan in Italië. In eerste instantie was dat een raar idee, aan de andere kant hebben we daar wel steeds rekening mee gehouden en we zijn intussen ook al weer aardig gewend geraakt aan het idee. De komende weken moeten we dus wat lijntjes gaan uitzetten in Nederland, zodat we niet te lang werkloos thuis hoeven te zitten. Wellicht dat we in die maanden nog een paar keer naar Italië gaan, maar dat zien we nog wel.

Nieuwsbrief 12 : 30 juli 2009 Net als bij de andere twee appartementen was het ook nu weer een race tegen de klok om de Bed & Breakfast kamer op tijd af te krijgen. Gelukkig is het ons ook deze keer weer gelukt, maar vraag niet hoe. We moesten er als vanouds hard tegenaan en maakten lange dagen. De laatste vrijdag voor aankomst van de gasten hebben we zelfs tot half 4 ’s nachts gewerkt Veel tijd voor onze gasten hadden we daardoor niet en dat vinden we jammer Gelukkig gaven onze gasten aan dat zij dat niet erg vonden. Sterker nog, men vond het wel iets hebben dat we zo bezig waren; alsof je live midden in een aflevering van ‘Ik vertrek’ zit. Nou, over ons hadden ze makkelijk een serie kunnen maken.

Na alle stress en fysieke inspanningen van de afgelopen maanden, komen we nu weer een beetje tot rust. De eerste dagen was dat gek genoeg niet eens prettig. We waren allebei moe en futloos en kregen last van allerlei lichamelijke pijntjes. Het is duidelijk dat we de afgelopen periode onszelf een beetje hebben overbelast.

We zijn erg blij dat de druk nu eindelijk van de ketel is. We hebben weer tijd voor ons zelf en onze gasten en we kunnen ook ruim de tijd nemen om ons eigen appartement af te maken. Op dit moment zijn daar alleen de plafonds gestuukt en heeft Monique de vloertegels gelegd, verder kijken we nog tegen de bakstenen muren aan. Het toilet en de wasbak zijn aangesloten, dus het is enigszins leefbaar. Wanneer alle kamers bezet zijn hebben we momenteel niet de beschikking over een douche, maar we weten nog heel goed hoe dat is, dus voor ons geen probleem. De solardouche doet het prima; zon genoeg! Als eerste willen we onze keuken installeren en de douche betegelen en dan is het werkelijk leefbaar.

Buiten de werkzaamheden aan het huis gaan we ook verder met het vormgeven van het terrein. Dat proberen we op zo’n manier te doen dat het terrein op een natuurlijke manier over gaat in de omgeving. We willen een onderdeel zijn van de omringende natuur en daarvan kunnen genieten. Het is zeer leuk om te zien dat onze gasten tot nu toe net zo genieten van het hier zijn, op het terrein, als dat wij dat zelf doen. Natuurlijk is het een proces van jaren voordat het terrein de geplande vormen heeft aangenomen, maar we zijn erg tevreden met hoe het er nu bij ligt. Op de site (www.casavabene.com) hebben we een hele reeks foto’s toegevoegd aan de verschillende fotoalbums. Veel kale plekken zijn in zeer korte tijd dicht gegroeid en groen geworden. Weliswaar niet altijd met dat wat we graag zouden willen zien, maar groen is groen. Het zwembad hebben we geïnstalleerd en is vooral bij onze jonge gasten een groot succes.

Het was in de afgelopen periode belangrijk om ook te blijven werken aan het verder bekend maken van onze website en het beantwoorden van aanvragen via de mail, al hadden we daar weinig tijd en fut voor. Door het continue aanpassen van de website en het uitwisselen van links zijn we intussen goed te vinden op het internet. Verder is er ook een vervolg stukje over ons gekomen in ‘De Almare’, een krant uit Almere. We hebben de laatste weken een aantal extra boekingen binnen gekregen, maar we hopen natuurlijk op nog meer aanvragen. We hadden dit jaar gerekend op een bezetting van acht weken en we zitten nu op vijf weken.

Nu we weer wat meer tijd hebben, hebben we ook onze sociale contacten weer wat kunnen onderhouden. Het is op dit moment weer heerlijk om gewoon de tijd te hebben voor ons zelf en de mensen om ons heen. We kunnen nu ook weer iets terug doen, na alle hulp die wij zelf hebben gekregen. Zo heeft Monique de buren geholpen met het binnen halen van het hooi (waarbij zij ook op de trekker heeft gereden). Ook is er tijd om wat andere activiteiten te ontplooien. Vooral Monique heeft via het koor wat lijntjes uitgezet en daar komt intussen het één en ander uit. Zo heeft ze een eerste piano leerling en wordt ze ook betaald wanneer ze orgel speelt in de kerk. We kunnen echter niets structureel aannemen, aangezien we over een paar maanden weer terug moeten naar Nederland. Maar daar willen we ons de komende weken nog niet mee bezig houden. Eerst nog maar even genieten en lekker rustig door klussen op ons domein.

Nieuwsbrief 10 : 07 juli 2009 We hebben intussen onze eerste gasten binnen de muren van Casavabene mogen begroeten en dat was een bijzonder moment! Drie uur ‘s middags kwamen zij aan en tien voor drie waren wij quasi klaar met de laatste werkzaamheden aan het appartement. We hebben de afgelopen maanden hard moeten werken om de boel klaar te krijgen, maar de afgelopen weken hebben we érg hard moeten werken. We hebben lange dagen gemaakt en van een relaxed leventje in La Bella Italia was geen sprake meer. Als zombies zaten we ’s avonds voor de caravan, volledig leeg. Na de eerste gasten zouden we twee weken hebben om ook het tweede appartement af te maken. We kregen echter een aanvraag voor het tweede appartement voor de eerste weken van juli. Dat betekende dat het tweede appartement drie dagen na appartement één ook af moest zijn. Wat doe je dan? Om de druk nog maar even verder op te voeren hebben we besloten het gewoon te doen. Met de extra inkomsten konden we de aannemer extra werkzaamheden laten uitvoeren, waardoor we niet alleen het tweede appartement sneller konden af krijgen, maar er ook meer tijd ontstond om de rest af te maken. Jammer genoeg waren we met het tweede appartement net niet op tijd klaar voor onze tweede gasten. In de tijd dat zij even boodschappen gingen doen hebben wij het appartement toch nog gereed gemaakt en konden ook zij hun intrek doen in Casavabene.

We hebben het dus gered! Mede ook dankzij de hulp van familie, buren en vrienden. Een oom en tante van Monique zijn een week komen helpen en Suwanne, Monique’s zus is een hele maand komen helpen. Buiten de werkzaamheden aan het huis en het land heeft Suwanne in de tussentijd ook een schuur gebouwd. Aangezien we in het huis geen opslagruimte hebben, moest er iets komen. In zo’n verbouwing blijf je met je rotzooi slepen, van de ene plek naar de andere. Het hele huis moest leeg omdat de vloeren werden gestort, dus hebben we de partytent opgezet om alles in op te slaan, zolang de schuur er nog niet stond. Vervolgens moest alles weer vanuit de tent naar de schuur of het huis in. Je hebt alles minimaal vier keer in je handen. We zijn zelf intussen al 3 keer verhuisd, tussen caravan en huis en zitten nu even tijdelijk in appartement 2.

Het was niet altijd even gemakkelijk om alle ballen in de lucht te houden. Drie dagen voordat onze eerste gasten zouden aankomen waren we met twaalf man aan het werk in en om het huis. Met name toen de resterende tijd steeds krapper werd, sloeg ook de stress toe. We zijn aardig wat kilootjes kwijt geraakt in die tijd. Nou kunnen we dat wel lijden, maar goed. We hadden graag gezien dat we meer tijd hadden gehad voor de hele afbouw fase. Door de tijdsdruk hebben we niet echt kunnen genieten van de mooiste fase in de hele verbouwing. Het zoeken naar leuke meubeltjes, het inrichten van de appartementen en de fijne afwerking. We zijn echter zeer tevreden met het eindresultaat. Op de site (www.casavabene.com) hebben we een hele reeks foto’s toegevoegd aan de verschillende fotoalbums. Onze eerste gasten hebben we gevraagd vooral aan te geven of men nog zaken miste, of dat men nog suggesties heeft. Buiten dat wij zelf tevreden zijn met het eindresultaat, hebben ook onze gasten aangegeven zeer content te zijn met onze accommodaties. Het is zeer leuk om te zien dat onze gasten net zo genieten van het hier zijn als dat wij dat doen.

We hadden niet echt ideeën over hoe het zou zijn om gasten te hebben. Onze eerste ervaringen zijn echter veel belovend. We genieten van het gezelschap en vinden het allebei erg leuk om ons enthousiasme over de regio over te brengen op onze gasten. Het is dan ook leuk om te zien, dat men dit dan vervolgens ook op dezelfde manier zelf ervaart.

De afgelopen dagen hebben we even de tijd genomen om de batterij weer een beetje op te laden en hebben we een slechts een paar kleine klusjes aangepakt. De komende dagen gaan we verder met het verfraaien van het terrein en gaan we het zwembad opzetten. Daarna gaan we weer in volle kracht aan de slag met het afmaken van de B&B kamer en het leefbaar maken van ons eigen appartement. In de tussentijd moeten we natuurlijk ook genoeg tijd vrij maken voor onze gasten en moeten we onze werkzaamheden goed afstemmen. We willen geen lawaai maken terwijl zij aanwezig zijn en proberen te genieten van hun rust. Dat moet echter geen probleem zijn want alle grove werkzaamheden hebben we achter de rug. Dus nu nog even de laatste loodjes…

Nieuwsbrief 9 : 29 mei 2009 Na een paar weken met heftige regen is het weer nu definitief omgeslagen. De zon heeft de afgelopen weken onafgebroken geschenen en dat werkt wel zo prettig. De krekels zingen intussen weer uit volle borst, dus het is gewoon helder; het is al zomer. Door de vele regen in april en dat heerlijke zonnetje van nu is alles in de natuur werkelijk omhoog geschoten en staat volop in bloei, we hebben zelfs al kersen uit de boom gegeten. De geplante boompjes doen het (op één na) allemaal goed en dragen hier en daar al vruchten. Ook in de groentetuin van Monique gebeurt van alles en dat is erg leuk om te zien.

Het contact met onze buren en de mensen in het dorp verloopt nog steeds erg goed. Vooral Monique is bij velen in het dorp bekend en Hermando is op zijn beurt weer bekend als de man van Monique. In ons dorp zijn de verschillende, jaarlijkse evenementen weer begonnen en daarbij is het gezellig druk. Gelukkig hebben we ook de kwestie over een stukje land met onze directe buren kunnen oplossen. Dat heeft wel een aantal lange gesprekken gekost (Italianen praten veel maar zeggen weinig). De kat van diezelfde buren is intussen vergeten dat hij van de buren is en maakt het leven van onze sullige kat Tom zuur.

De werkzaamheden in en rond het huis gaan ondertussen gestaag door. De loodgieter is niet alleen op tijd begonnen, hij is zelfs te vroeg begonnen. Ook in Italië zijn de wonderen de wereld dus nog niet uit.  Het is bizar om te zien hoe zowel de loodgieter als de elektricien het werk hier uitvoeren. Dat heeft met name betrekking op het gigantische aantal buizen dat zij erin prakken (zie de foto’s op de website). We weten niet in hoevere de methoden in Nederland per definitie beter zijn. Buiten de enorme hoeveelheid aan buizen breken ze ook nog eens de helft van de door ons zo zorgvuldig gebouwde muurtjes af en laten ze werkelijk alle rotzooi achter hun kont vallen. Natuurlijk kun je daar verder weinig mee, want zo wordt dat nou eenmaal hier gedaan.

We zagen erg op tegen het aanbrengen van de drainage om ons huis (geheel afgraven, drainageslangen aanbrengen, folie aanbrengen, een laag grind en weer dicht storten), dus we hadden besloten dit uit te stellen tot het najaar. Na de heftige regenval in april was het wel duidelijk geworden dat we geen andere optie hadden dan deze drainage toch nu meteen aan te brengen. Omdat we toch de hele boel moesten openhalen hebben we meteen de gastank (3000 liter!) en gasleiding aangebracht, de regenpijpen aangesloten op onze waterput en de elektriciteit aangelegd voor de buitenverlichting en het nog te bouwen schuurtje. Al met al veel werk, waar je vervolgens niets van terug ziet. Er zijn leukere klussen! Om niet in tijdsnood te komen hebben we de aannemer nog wat extra werkzaamheden laten uitvoeren.

We zijn nu eindelijk in de fase beland waar de leuke werkzaamheden plaatsvinden. Het afbouwen van het huis. Werkzaamheden waarbij je het resultaat ook direct ziet en waar je van kunt genieten. Alle benodigde materialen hebben we besteld en worden ruim op tijd afgeleverd. Dat was nog een hele klus. Het uitzoeken van keukens (3 stuks), tegels voor in de kamers en badkamers (4 stuks) en het sanitair. Dat doe je niet even in een uurtje. Met name ook omdat we de verschillende kamers een ander karakter willen geven. Het was wel erg leuk om te doen. Het betekent echter ook dat we op het moment erg veel geld uitgeven. Natuurlijk hebben we dat allemaal begroot, maar nu is de tijd aangebroken dat we het werkelijk allemaal uitgeven en dat is toch weer even slikken. Tot nu toe hebben we alles zelf kunnen bekostigen, maar nu is het punt bereikt dat we ons in de schulden gaan steken en dat is natuurlijk toch minder prettig. Budget technisch doen we het nog steeds goed, al komen we iets hoger uit. Een aantal zaken bleken duurder, maar op andere zaken besparen we weer. Natuurlijk moet alles uiteindelijk gefinancierd worden vanuit de verhuur van de kamers. We zijn niet ontevreden met het aantal reserveringen voor ons eerste jaar, maar hopen natuurlijk dat het nog iets drukker wordt dit jaar.

We hebben erg veel zin in de komende weken waarin we de casa dagelijks zien veranderen en verheugen ons op het bezoek van onze eerste gasten.

Nieuwsbrief 8 : 01 mei 2009 De tijd vliegt; we zijn alweer zo’n 6 weken in Italië. De eerste drie weken hebben we geweldig weer gehad. In deze periode konden we alle werkzaamheden opstarten en zijn ook Monique’s ouders een week op bezoek geweest. Met veel genoegen hebben wij hen kunnen laten zien, wat we proberen te realiseren en hoe mooi deze streek is. Zij waren zeer onder de indruk; niet alleen van de omgeving, het huis en de culinaire heerlijkheden van de streek, maar ook van hoe wij al ingeburgerd zijn in Murazzano. We kenden al aardig wat mensen, maar sinds Monique in het kerkkoor zingt kent ze het halve dorp. Ook heeft zij al een paar maal de organist vervangen tijdens de dienst en dat wordt zeer gewaardeerd.

Na de eerste drie mooie weken sloeg het weer jammer genoeg om. Een aantal dagen van (zeer) heftige regen worden afgewisseld met een paar dagen zon (momenteel hebben we gelukkig een paar dagen zon!). Als het regent, regent het dusdanig veel, dat we kunnen zwemmen in de voortent. De grond is compleet verzadigd en het water stroomt alleen nog maar naar beneden. De slechte weersomstandigheden maken het werk niet alleen ongemakkelijk, maar het is ook demotiverend. Gelukkig is Monique’s zus (Suwanne) onze kant opgekomen om een handje te helpen. Ook is neef Wouter het Paasweekend gekomen om mee te helpen. Zo met een aantal mensen kun je toch weer wat makkelijker extra energie opbrengen en schieten de werkzaamheden natuurlijk ook erg op. In het huis hebben we alle muren intussen afgebouwd en het eerste toilet is (provisorisch) aangesloten. Aan de buitenkant van het huis zijn alle stucwerkzaamheden afgerond en een deel van het huis is geschilderd,

Ook op het terrein hebben we het nodige werk verzet. Zo hebben we verschillende fruitbomen geplant en zijn we verder gegaan met het opschonen van het land. Suwanne heeft een aantal trappetjes gemaakt en een echte wip van boomstammen, die we in de struiken aangetroffen hebben. We proberen het terrein zo vorm te geven, dat het op een natuurlijk manier overloopt in de rest van de omgeving. Op ons terrein hebben we al een paar keer caprioli gezien (een kruising tussen een hert en een geit?! ), ook hebben we herten gezien, een eerste eekhoorntje en al twee keer een vos. Het is heerlijk, om midden in de natuur te wonen, maar dat heeft ook zijn keerzijde. Onze poezen hadden het beide erg naar hun zin. Jammer genoeg is diezelfde mooie natuur onze poes Poes fataal geworden. Twee van onze buren boden ons meteen een nieuwe poes aan, zogauw ze weer jongen hadden. Lief, maar ik denk het niet!

Een paar dagen voordat Suwanne terug naar huis zou gaan is Annebel (ons nichtje) hier ook een paar dagen geweest. We zijn een dag met elkaar naar het strand gegaan, alwaar het heerlijk toeven was! Het blijft bijzonder, dat je bij ons vandaan in een klein uurtje aan de Bloemen Riviera zit, waar het vaak een aantal graden warmer is en dus de vegetatie ook verschilt. Aan de kust staat het vol met palmbomen en oleanders.

Sinds een paar dagen zijn we hier weer alleen en moeten we er weer volop zelf tegenaan. Na de laatste offertes bekeken te hebben, hebben we eindelijk een keuze gemaakt voor een loodgieter. Hij gaat over een week beginnen. We hebben veel vertrouwen in hem, maar zoals gewoonlijk blijft het wel noodzakelijk, om ook deze man achter zijn broek aan te zitten, zodat de werkzaamheden op tijd worden uitgevoerd. We krijgen een hoop informatie aanvragen en ook de boekingen beginnen al lekker te lopen, maar dit betekent ook, dat de druk wordt opgevoerd; de eerste gasten komen al in juni. Het is eindelijk gelukt, om het internet werkend te krijgen; niet onbelangrijk, richting onze gasten. We hebben draadloos adsl en dat werkt perfect! Van wat er verder allemaal in de wereld gebeurd, krijgen we erg weinig mee. We volgen het nieuws niet en dat bevalt ons eigenlijk prima. We hebben twee dagen geleden de move richting het huis gemaakt. We slapen op een grondzeil met daarop pallets, isolatiemateriaal, campingmatjes, een luchtbed en daarop onze topmatras. Slaapt goed! Voordeel is ook, dat we nu vanuit ons bed kunnen internetten. In de caravan kunnen we nu ruim zitten (warm).

Nieuwsbrief 7 : 13 maart 2009 Zo horen jullie een paar maanden niets van ons en dan ineens twee nieuwsbrieven binnen twee weken. Dan moet er wel iets te vertellen zijn; en dat klopt.

We waren van plan, om afgelopen zondag vroeg af te reizen, maar net voor het weekend hebben we toch nog huurders voor ons huis in Almere gevonden. Dat betekende weer even snel schakelen, de nodige stress en het één en ander regelen. Natuurlijk zijn we wel erg tevreden met deze ontwikkeling, al geeft het ook wat zorgen. Uiteindelijk zijn we dinsdag gaan rijden. De auto tot de nok toe volgeladen, zodat we er zelf nog maar net inpasten en ook de katten hadden niet veel plek. Ze zaten zo ingebouwd, dat we ze voorin bijna niet hoorden. Nou viel dat sowieso mee, wellicht omdat Hermando ze een kleine overdosis kalmeringspillen had toegestopt. Omdat we de katten bij ons hadden en deze niet gechipt en geënt waren hebben we Zwitserland ontweken en zijn we over Frankrijk gereden.

Tot aan de Frejus tunnel heeft het de hele weg onafgebroken geregend. Net voor de tunnel ging dit over in hevige sneeuwval. Na 12 uur rijden verhoogd zoiets niet echt de feestvreugde. Gelukkig sneeuwde het aan de Italiaanse kant van de tunnel een stuk minder hard. Een telefoongesprek met onze vrienden in Paroldo stelde ons verder gerust; het was de hele dag mooi weer geweest in de streek. Anderhalf uur later hadden we onze bestemming bereikt; het huis van onze ‘boven’ buurvrouw. Nadat we de spullen hadden uitgeladen, de katten hebben losgelaten in hun nieuwe omgeving en rustig hebben genoten van een paar glazen wijn zijn we ons bed ingedoken.

We zijn erg blij, dat we bij haar een appartement hebben gehuurd. Het is wel lekker, om die eerste weken in redelijk comfort alles weer op te starten. De afgelopen dagen hebben we rustig aan gedaan; even bijtanken. De voorbije maanden waren toch weer inspannend. Wel hebben we de afgelopen dagen een aantal zaken geregeld en hebben we iedereen gebeld, om de boel weer op gang te krijgen. Het weer werkt ook mee, want de zon schijnt volop en uit de wind is het heerlijk toeven hier.

Het eerste wat we gedaan hebben is een rondje maken. We zijn de berg naar beneden gelopen en kwamen als eerste bij de caravan aan. We waren zeer verbaasd over wat we aantroffen. Er lag nog steeds sneeuw rond de caravan, maar de caravan had totaal geen schade opgelopen en ook ín de caravan zelf was alles prima! De spullen in de caravan waren totaal niet aangetast door vocht en schimmel. Vervolgens kwamen we bij het huis en ook dat is ongeschonden door de winter gekomen. In tegenstelling tot veel huizen in de omgeving, is ons dak totaal niet beschadigd. Monique zag nu ook voor het eerst de zaken die door Hermando waren gerealiseerd, toen zij al terug was in Nederland. We hebben het rondje afgemaakt, door al onze buren te bezoeken. Voor iedereen hadden we kleine presentjes mee. Typische Hollandse producten als appelstroop, stroopwafels en bloembollen. Zij waren allen erg blij om ons weer te zien en dat was wederzijds. Natuurlijk konden we nergens vertrekken zonder ook zelf weer het één en ander te krijgen (kiwi’s, worst, pastasaus etc.).

Een bezoekje aan de garage die onze bus heeft afgesleept en uiteindelijk heeft laten slopen bezorgde ons nog een hartverzakking. We begrepen, dat alles was vernietigd, inclusief alles wat in de bus lag (alle papieren etc.) Gelukkig bleek dat niet zo te zijn! De Opel Astra, welke wij net twee weken geleden hebben gekocht heeft de trip prima doorstaan. Alleen de v-snaar begon te piepen, dus deze hebben we bij deze zelfde garage meteen laten vervangen. Kosten: €15 en voor dat geld heeft hij ook meteen de autoradio over gezet en de spatlap, welke Hermando er vakkundig had afgereden.

Een goed begin dus, maar nu de rest van het halve werk nog. We gaan er weer met frisse moed tegenaan en hebben er veel zin in om de handen uit de mouwen te steken. We houden jullie op de hoogte van alle verdere ontwikkelingen, alle ups en downs.

Nieuwsbrief 6 : 03 maart 2009 Over een paar dagen gaan we weer vol enthousiasme naar onze plek onder de zon, inclusief onze poezen dit keer. Aangezien onze bus nu officieel overleden is in Italië, hebben we vorige week, voor weinig, een andere auto gekocht (Opel Astra station, uit 96). Hopen dat we met deze auto meer geluk hebben. Dat zal een leuke trip worden met twee van die jankende katten achter in de auto, 1200 km!.

De tijd is de afgelopen maanden weer omgevlogen. Het nieuwe jaar is al weer ruim twee maanden op streek en we zijn al weer drie maanden in Nederland. Binnen no time zaten we weer in ons oude leventje, het oude ritme en ons vertrouwde patroon. Het was prettig dat we allebei aan het werk konden op een plek, waar we het naar onze zin hadden, maar het is wel wat anders, dan samen bezig zijn met het bouwen aan je droom. We hebben er daarom intussen weer erg veel zin in om terug te keren naar Italië.

Dat neemt niet weg dat het eind vorig jaar erg prettig was om weer voor even naar Nederland terug te keren. Na een paar maanden te hebben verbleven in de caravan, was het erg fijn om weer te vertoeven in het comfort van ons huis in Almere. De weersomstandigheden in Italië zouden een langer verblijf niet echt gemakkelijk hebben gemaakt. In de afgelopen maanden is een ongelofelijke hoeveelheid sneeuw gevallen. Onze buren zeggen dat het in de afgelopen honderd jaar niet zo extreem is geweest; op sommige plaatsen schijnt ruim twee meter te hebben gelegen! Gelukkig begint de sneeuw nu langzaam te smelten. Buiten de luxe van het huis, de betere weersomstandigheden en de prettige bijkomstigheid van geld verdienen met leuk werk was ook het weerzien met familie en vrienden erg prettig. We hebben hier in Nederland zelfs een aantal van onze (Nederlandse) Italiaanse vrienden getroffen, omdat die, net als wij, tijdelijk hier waren om geld te verdienen en de sneeuw te ontvluchten.

Één van de redenen, waarom we zo wie zo terug moesten naar Nederland, was de verkoop van het huis in Almere. Deze verliep al niet erg voorspoedig en de kredietcrisis heeft die situatie er niet beter op gemaakt. We proberen nu ons huis te verhuren, dus wanneer je nog iemand weet horen wij dat graag. Daarnaast verschijnen er ook altijd weer nieuwe beren op de weg. Het is iedere keer weer een kwestie van zaken tegen elkaar afzetten, de risico’s afwegen en besluiten nemen over hoe verder te gaan. Ongemerkt eist dat toch zijn tol en we waren de laatste paar weken niet meer zo energiek. We hebben serieus overwogen om onze plannen met een jaar uit te stellen en dat zou wellicht ook verstandiger zijn, maar we willen persé dit seizoen de deuren van Casavabene openen. We hebben in de afgelopen maanden in ieder geval weer wat vet op de botten gekregen en dat kunnen we de komende tijd nog goed gebruiken.

We hebben er nu echt weer zin in om aan de slag te gaan. Eind mei willen we klaar zijn met de bouwwerkzaamheden en gaan we een groot openingsfeest organiseren voor al onze buren, vrienden en bekenden in Italië. De faciliteiten voor de camping willen we onderbrengen in de bouwval tegenover ons huis. Aangezien daar nog erg veel werk aan verzet moet worden, zal het waarschijnlijk nog een jaar duren voordat we deze in gebruik kunnen nemen. Met veel genoegen kunnen we melden dat we onze eerste boekingen ook al binnen hebben en dat is niet alleen prettig, maar ook gewoon erg leuk. We kijken erg uit naar de tijd dat we onze eerste gasten mogen ontvangen.

De eerste weken in Italië gaan we logeren in het vakantieappartement van onze (Zwitserse) buurvrouw. Dat geeft ons de tijd om in redelijk comfort de caravan weer gereed te maken en de werkzaamheden in en om het huis weer op te starten. Hopelijk zal in de tussentijd ook de lente weer zijn intrede hebben gedaan. We zien er erg naar uit om iedereen weer te zien in Italië.

Nieuwsbrief 5 : 15 december 2008 Nadat Hermando zijn vliegtuig had gemist op Milaan Malpensa en daardoor noodgedwongen de nacht moest doorbrengen op het vliegveld, hebben we toch nog genoten van ons weekend samen in Nederland. Daar waren we beiden erg aan toe. Zonder dat weekend was het de afgelopen weken moeilijker geweest om gemotiveerd te blijven. Monique voor het eerst fulltime voor de klas en Hermando pionerend in Italië. In de afgelopen weken heeft Hermando in Italië alle frames aangebracht waarin de ramen en deuren zijn gemonteerd en het huis winterklaar gemaakt. Het huis is nu dus volledig dicht (zie foto’s op de site; ‘Huis eerst/nu’). Het is intussen niet langer een lege huls, maar een echt huis. De primitieve omstandigheden waarin je daar verblijft, het gebrek aan comfort en de verslechterende weersomstandigheden hadden niet eens zo’n grote invloed op de gemoedstoestand. Deze werd met name beïnvloed door het feit dat je er alleen voor staat. Al met al zijn we echter niet ontevreden met hoe we de afgelopen zes weken zijn doorgekomen. Wel hebben we besloten dat niet meer op dezelfde manier te gaan doen. Wanneer één van ons alleen naar Italië gaat, dan zal dat zijn om iets specifieks te doen in maximaal een paar weken.

Intussen is Hermando al weer een week terug in Nederland en als uitzendkracht aan de slag gegaan in zijn oude functie bij de GGD. Ook deze keer verliep de terugreis alles behalve soepeltjes. Op de dag dat Hermando wilde vertrekken had het ‘s nachts heftig gesneeuwd. Dusdanig heftig dat Hermando niet weg kon komen. Een poging om toch de autosnelweg te bereiken is hopeloos mislukt met als resultaat een volledig afgebroken bull-bar en een auto die niet meer voor of achteruit kan. We hadden er weinig vertrouwen in dat de auto binnen een paar dagen gerepareerd zou kunnen worden en daarnaast was het ook nog maar de vraag of tegen die tijd de weersomstandigheden beter zouden zijn. Daarom hadden wij besloten dat Hermando terug naar Nederland zou vliegen en dat we de auto ergens in de komende weken gaan ophalen. In de volgende dagen heeft het nog meer gesneeuwd en intussen is er in totaal 1 meter gevallen. Voor die mensen die ons vroegen of het bij ons wel eens sneeuwt en of er ook wintersport mogelijkheden zijn, kunnen wij dit nu dus vol overtuiging bevestigend beantwoorden. Het is duidelijk dat het hebben van noodvoorraden en een vier wiel aangedreven auto absoluut noodzakelijk zijn. Ondanks het ongemak van ingesneeuwd te zijn gaf het natuurlijk ook prachtige plaatjes (zie foto’s op de site; ‘Huis in de sneeuw’).

Natuurlijk weet je het wel, maar toch is het iedere keer verbazingwekkend hoe snel je went aan de wisselende omstandigheden. Zo ben je mr. en mrs. Bob de bouwer, de hele dag buiten en wonend op zeven vierkante meter in Italië en zo ben je weer terug in je oude leventje in Nederland. Dat komt waarschijnlijk ook omdat we ons in beide werelden prettig voelen. We zijn er echter meer dan ooit van overtuigd dat onze toekomst in Italië ligt. We zijn nu voor het eerst voor langere tijd in Italië geweest en hebben kunnen proeven aan hoe het leven daar is en dat is ons bijzonder goed bevallen.

De komende weken moeten we alles weer op een rijtje zetten. Hoe staan we er financieel voor, wat moet er nog gedaan worden en met name wanneer gaan we verder? Wat we ook gaan doen is genieten van de kerst in Nederland, samen met onze familie. Graag wensen wij iedereen via deze weg prettige kerstdagen toe en een gelukkig nieuw jaar!

Nieuwsbrief 4 : 06 november 2008 Monique is ruim twee weken geleden teruggekeerd naar Nederland om les te gaan geven op een basisschool in Almere, zodat ook de financiën een beetje op orde blijven. Het afscheid was heel onwerkelijk en triest. Deze toch gedwongen scheiding valt ons beiden zwaar. Eén van de belangrijkste redenen waarom we dit avontuur ondernemen is dat we meer samen willen zijn. We houden onszelf dan ook maar voor dat het allemaal voor het goede doel is. We voelen onszelf nog steeds bevoorrecht dat we dit avontuur kunnen ondernemen. Maar natuurlijk zien we er erg naar uit om ‘s morgens wakker te worden in een gereed huis, de luiken te openen en nog even terug het bed in te kruipen en te genieten van het uitzicht.

Voordat het zover is hebben wij nog genoeg te doen. We hadden zelf graag harder opgeschoten, al is iedereen in onze omgeving onder de indruk van wat we al hebben gerealiseerd. In die afgelopen weken hebben we boven alle muren gebouwd, alle sleuven gemaakt voor de elektriciteit en het balkon dichtgestort met beton. Beneden hebben we de tweede betonlaag gestort, een fundering aangebracht onder een gedeelde muur met de buren en zijn we begonnen met het bouwen van de muren (op de site staan nieuwe foto’s). Veel tijd gaat zitten in het voorbereidend werk en de vele kleine klussen. Daarnaast vragen ook alle alledaagse klusjes als boodschappen doen, de was, de afwas of het schoonmaken van het chemisch toilet de nodige tijd. Het najagen van iedereen die je nodig hebt in zo’n project kost niet alleen tijd, maar tast ook de gemoedsrust aan. Bij elke afspraak die gemaakt wordt in Italië is de term piu o meno (meer of minder) van toepassing. Enig gevoel van schaamte dat men een afspraak niet is nagekomen lijkt de doorsnee Italiaan vreemd. Wil je echt zaken geregeld hebben dan moet je er continu achteraan bellen, maar wat ook helpt is onaangekondigd langs gaan. Al met al mogen wij niet ontevreden zijn. We hebben intussen stroom (jippie), de aannemer heeft zijn werk afgemaakt en de elektricien komt geregeld langs om het volgende stuk aan te sluiten. De offertes van de loodgieters vielen allemaal vrij hoog uit, dus we hebben besloten deze werkzaamheden naar achteren te schuiven.

Qua eten hebben we erg veel gebruik kunnen maken van wat de buren ons aanreikten,  wat we zelf hebben geplant of hebben gevonden in het bos. Monique was erg creatief in het verwerken van deze producten en we hebben heerlijk gegeten van gerechten welke we normaal niet snel zouden hebben gegeten. Onze oude kastanjeboom gaf prachtige kastanjes, welke we poften boven het kampvuur. Ook zijn we een keer uitgenodigd voor de pranzo (middageten) op zondag bij onze verre buren, het boertje en zijn vrouw via welke wij ons huis hebben gevonden. Wij voelden ons zeer vereerd en gek genoeg zij ook. Het eten werd opgediend in de zondagse keuken en na ruim 3 uur gingen wij tonnetje rond huiswaarts (zonder avondeten naar bed). We gingen al elke dag vroeg naar bed (uiterlijk 9 uur), maar naar mate de dagen steeds korter werden werd dat nog vroeger. Over het weer mogen we niet klagen. De eerste twee weken waren zomers, de derde week was het herfst, weken vier t/m zeven hadden prachtig voorjaarsweer en nu is het toch werkelijk herfst. De afgelopen week is er een enorme hoeveelheid water naar beneden gekomen en ons terrein is daardoor veranderd in een modderpool. De buurman moest er met zijn trekker aan te pas komen om Hermando met de auto uit de modder te trekken.

Komende vrijdag vliegt Hermando voor een paar dagen naar Nederland. We hadden beiden de behoefte om elkaar weer te zien. Verder is het ook lekker om even afstand te nemen van de bouw en even je zinnen te verzetten. Wanneer Hermando daarna terug komt in Italië heeft hij nog vier weken de tijd. In december moeten we kijken hoe we verder gaan en met name wanneer.

Nieuwsbrief 3 : 21 oktober 2008 Eenmaal aangekomen in Italië, moesten we eerst de voortent maaien, maar ook om de caravan en het huis was het alweer redelijk begroeid. We zijn intussen alweer 4 weken in Italië. Redelijk afgesloten van de wereld, aangezien we wel telefoon hebben, maar nog steeds geen stroom. Natuurlijk had dat er allang moeten zijn, maar met name in Italië is geduld een schone zaak. In de werkzaamheden rond het huis is dit tot nu toe geen probleem geweest; Het meegebrachte aggregaat werkt goed. Deze nieuwsbrief schrijven we vanuit het café Gianduja in Murazzano.

In de afgelopen 4 weken hebben we naast het werken aan het huis veel tijd gespendeerd met het regelen van alles. De offertes, welke we nog in Nederland hebben ontvangen van 2 Italiaanse aannemers waren hoog en nog hoger. Eenmaal in Italië aangekomen moesten we dus eerst kijken, hoe we dat gingen oplossen. We hebben ervoor gekozen, om zelf als aannemer te fungeren. Dat komt er in de praktijk op neer, dat we alles grotendeels zelf regelen en coördineren. We laten ons van verschillende kanten adviseren over de mogelijkheden. Na diverse offertes te hebben vergeleken hebben we een elektricien in de hand genomen en een aannemer voor een paar kleine klussen, welke wij zelf niet kunnen en we moeten nog een loodgieter inhuren. Toen de eerste vrachtwagen kwam met de door ons bestelde bouwmaterialen was het wel even schrikken. Was dat werkelijk allemaal voor ons? De vrachtwagen was zo hoog opgeladen met 16 pallets en los materiaal, dat deze nog maar net achter het huis langs kon. Daar stond de handel dus. Nu dat nog allemaal gebruiken. Daar is het echter niet bij gebleven. Zo hebben we in een lokale groeve een lading grind besteld net als een eerste lading beton en is de septic tank (of liever tanks) afgeleverd. In de afgelopen week hebben we het hele systeem rond de septic tank ingegraven en aangesloten. Ook dat had natuurlijk weer de nodige voeten in aarde. Voor de graafwerkzaamheden hebben we een graafmachientje gehuurd. Onze buurman heeft jaren voor z’n werk op zo’n ding gezeten en heeft ons geholpen, maar ook Hermando heeft zich volop kunnen uitleven. De monteur moest er echter aan te pas komen, toen Hermando met een boomstam één van de kabels had gebroken.

Qua werkzaamheden in het huis hebben we minder kunnen doen dan we hadden gewild, maar de eerste muurtjes zijn gebouwd, de sleuven voor de elektriciteit op de eerste verdieping zijn grotendeels gerealiseerd, de begane grond is uitgegraven en voorzien van een eerste laag beton. Over 4 weken worden de ramen en deuren geleverd en gemonteerd. We moeten dan kijken, of we een ruimte in het huis kunnen inrichten om de avonden in door te brengen. We hebben tot nu toe erg veel plezier gehad van de caravan. Overdag is het nog prima weer in de bergen, maar de avonden en nachten zijn intussen toch aardig koud aan het worden; een goede reden, om elke avond een vuurtje te stoken!

Met al het regelwerk en het werken aan het huis is het af en toe moeilijk om toch het vakantiegevoel te behouden, om vooral niet te vergeten te genieten. Toch lukt ons dat aardig. We genieten beiden enorm van de omgeving en het samen bezig zijn. We hebben intussen al onze buren ontmoet. Buiten hun prettige gezelschap overstelpen zij ons met de producten, welke zij zelf verbouwen waaronder tomaten, pompoenen, meloenen en perziken. Zelf hebben we oa pruimen en vijgen gevonden, hebben we jam gemaakt van de talrijke bramen en hebben we risotto gemaakt van een zwam uit onze kastanje. Monique heeft intussen een tuintje met sla, tijm, munt, pepertjes en aardbeien. We proberen elke week een dag vrij te nemen, om een beetje afstand te nemen. We bezoeken dan verschillende dorpjes in de omgeving en proberen een nieuw restaurant in de buurt.

Nederland, ons werk of het comfort van ons huis missen we geen van beide. Wel missen we onze familie, vrienden en bekenden. Gewoon even kort langsgaan, je verhaal doen of elkaar even zien. Wanneer we hier eenmaal definitief naar toe gaan, zal dit niet anders zijn, maar wel hopen we, dat er een andere vorm van contact voor in de plaats komt.

Nieuwsbrief 2 : 27 augustus 2008 We denken met erg veel genoegen terug aan ons laatste bezoek aan Italië, maar eigenlijk was het ons eerste bezoek aan ons huis, sinds we het hadden gekocht. We hebben erg genoten van het gewoon daar ZIJN, de honderden vuurvliegjes die ons ‘s avonds verwelkomden als we in het donker thuis kwamen en het werken in en om het huis. Ook de ontmoetingen met de diverse mensen, waaronder onze nieuwe buren waren erg leuk. Met enige tegenzin gingen we dan ook weer terug naar Nederland.

De afgelopen weken zijn het best te typeren als vreemd. Aan de ene kant willen we zo snel mogelijk weer terug, aan de andere kant is het ook enigszins onwerkelijk dat het nu echt gaat gebeuren. Wat we aan voorbereidingen nog konden doen hebben we redelijk kunnen doen. Zo hebben we de financiering voor de verbouwing in orde gemaakt en hebben we een telefoon- en internet aansluiting aangevraagd. Wij zijn echter niet de enigen die bezig zijn met ons voor te bereiden. Zo zijn ook Monique’s ouders begonnen met een cursus Italiaans en moet Hermando nog oppassen dat hij niet voorbij gestreefd wordt. Na het artikeltje in de Filmwijkkrant (staat ook op de website) hebben we afgelopen week ook een interview gehad met de Almare, een lokale krant in Almere. Deze week komt een artikeltje over ons avontuur in de krant te staan en het is de bedoeling dat er een vervolgverhaal gaat komen over een maand of zes.

Komende vrijdag is de laatste werkdag van Hermando, dus dit keer is Hermando aan de beurt om afscheid te nemen. Twee dagen later vertrekken we naar Italië. Het is tijd om de volgende stap te zetten, ook al hebben wij ons huis nog niet verkocht. We willen begin 2009 de deuren van onze droomlocatie openen en dat lukt alleen wanneer we nu echt aan de slag gaan. Natuurlijk hadden we nu graag de definitieve overgang gemaakt, vergezeld door een knallend afscheidsfeest, maar gek genoeg maken we ons niet al te veel zorgen. De situatie is nou eenmaal zo, dus we gaan stap voor stap voorwaarts en besluiten na elke stap weer hoe we verder gaan. We hebben intussen in het hele proces wel geleerd flexibel te zijn. Dat kan ook niet anders, want we hebben nou eenmaal niet alles helemaal zelf in de hand.

We zijn erg benieuwd hoe alles er voorstaat in Italië. Hoe ziet het huis en terrein eruit; staan de caravan en voortent nog op hun plek, is de elektriciteitsaansluiting aangebracht en heeft de geometra de officiële tekeningen gemaakt? We rekenen in ieder geval nergens op. Wel hebben we intussen de offertes van twee aannemers ontvangen en de geometra legt daar nu nog een derde offerte naast. Wanneer we weer in Italië zijn moeten we als één van de eerste dingen een keuze maken uit deze aannemers. Het gaat er daarbij vooral om dat we een aannemer kiezen met wie wij het project SAMEN kunnen uitvoeren. We hebben vanuit Italië geen berichten meer ontvangen met betrekking tot het stuk land waar enige discussie over bestaat met de buren. We wachten het af en zullen volgende week vanzelf zien hoe het ervoor staat.

De planning is nu dat we samen naar Italië gaan en dat Monique na zeven weken weer naar Nederland komt om tussen de herfstvakantie en kerstvakantie te gaan werken op een basisschool in Almere. Dat betekent dat we in die periode weer inkomsten zullen hebben, maar ook dat het lekkere stel weer van elkaar wordt gescheiden en dit maal echt voor een langere periode. Daar denken we nu maar niet te veel aan, want daar schiet je nou eenmaal niet zoveel mee op. We hopen de komende maanden lekker aan het werk te gaan, dat alles een beetje lekker loopt en we erin slagen het vakantiegevoel een beetje vast te houden. Het zal zeker hier en daar tegen vallen en we zullen het ook af en toe niet helemaal meer zien zitten, maar we zijn er heilig van overtuigd dat het uiteindelijk helemaal goed gaat komen.

Nieuwsbrief 1 : 21 juli 2008 We hebben onze site flink aangepast. Het is nu meer een boekingssite geworden met een hele vracht aan toeristische informatie over de regio. We merken dat steeds meer mensen ons weten te vinden op het internet en dat is niet alleen prettig, maar ook erg leuk. We hebben ook leuke reacties ontvangen n.a.v. een artikeltje over ons avontuur in het Filmwijkkrantje, hier in Almere. We krijgen gelukkig ook nog steeds reacties op ons huis dat te koop staat. Jammer genoeg is daar nog niets concreets uit gekomen.

De afgelopen maanden hebben we als zeer zwaar ervaren. Niet alleen door de drukte, je gewone werk, de verschillende cursussen en de voorbereidingen, maar met name ook emotioneel. Vooral voor Monique was het een periode van afscheid nemen. Het einde van de muziekluisterlessen, welke zij meer dan tien jaar met veel plezier heeft gegeven en afscheid van het koor (Poldertranen). Op de feestelijke slotavond van het koor waren wij beiden uitgenodigd. Buiten een mooi cadeau werden wij getrakteerd op diverse muzikale nummers en hoe kan het ook anders, het werd een geweldige  avond met een lach en de nodige tranen, een avond om niet te vergeten. Een paar dagen later zijn we vertrokken naar Italië.

Bassie en Adriaan vertrokken met een bus en caravan, volgeladen met gereedschap, een generator en een bonte verzameling aan huisraad. De caravan met voortent hebben wij een paar weken geleden gekocht en moet dienen als tijdelijke woonruimte zolang we bezig zijn met het huis. De reis naar Italië duurde langer dan we dachten. Niet alleen omdat het gewoon langzamer gaat met een caravan achter een zwaar beladen auto, maar ook omdat Hermando op het goede idee kwam om benzine in de bus te gooien i.p.v. diesel. Ook onze aankomst bevatte enige uitdagingen, als het op zijn plek krijgen van de caravan en het opzetten van de voortent (wat we nog nooit eerder hadden gedaan). Verder waren de buren enigszins ontstemd omdat wij net op hun land zouden zijn neergestreken. Op de papieren staat echter duidelijk dat het betreffende stuk van ons is. Gelukkig hebben we op dat moment de druk van de ketel kunnen halen, door aan te geven dat wat ons betreft dit een discussie is tussen onze buren en de vorige eigenaren. Wij wachten wel af wat er verder gaat gebeuren en reageren pas wanneer dat echt nodig is. In de dagen die volgden hebben we veel hulp gehad van de buurman bij het opschonen van de wildernis rond het huis. De boel was volledig overwoekerd. Het daar zijn, samen bezig zijn in die prachtige en rustgevende omgeving, zonder enige voorzieningen, was gek genoeg erg leuk. Vroeg opstaan, hard werken op het land afgewisseld met een kopje koffie drinken in het dorp, boodschappen doen en weer verder werken. Het was duidelijk een beetje back to basics, maar op de een of andere manier erg ontspannend en bevredigend. Ook hebben we kennis gemaakt met onze andere buren op de heuvel. Aan de keukentafel of in de tuin, een fles wijn erbij, erg gezellig allemaal. We hadden vanuit Nederland reeds offertes opgevraagd bij de verschillende aannemers en de Geometra o.b.v. onze tekeningen van de gewenste indeling van het huis. Natuurlijk hebben we daar geen reacties op gekregen. Persoonlijk contact blijkt steeds weer noodzakelijk om zaken geregeld te krijgen, dus daar zijn we direct mee aan de slag gegaan. Tijdens ons verblijf in Italië moeten een aantal zaken in ieder geval geregeld zijn. Dat zijn de aanvragen voor de bouwvergunning, de aansluiting van elektriciteit, water en telefoon/internet en we moeten een keuze hebben gemaakt met welke aannemer we dit project willen gaan uitvoeren. Ook hopen wij duidelijkheid te krijgen of er interessante subsidie mogelijkheden zijn, waar wij gebruik van kunnen maken.

Jammer genoeg kon Hermando slechts een week blijven. Aan het eind van de week zijn we naar het vliegveld in Milaan gereden. Hermando vloog terug naar Nederland en met hetzelfde vliegtuig kwam Wouter, de neef van Monique om nog twee weken mee te helpen. Dit is de eerste keer dat we zo lang niet bij elkaar zijn geweest en dat valt nog niet mee. Op de terugweg naar Murazzano heeft Monique nog een klein ongelukje gehad. Na hevige regenval was de weg glad geworden en zijn zij in een slip geraakt. Gelukkig heeft niemand daarbij iets opgelopen, op een hartverzakking na dan. Op dit moment zijn Wouter en Monique nog druk bezig met diverse klussen in en om het huis. Komende week komen Wouter en Monique terug en is het lekkere stel weer herenigd. We zullen dan ook direct weer wat nieuwe foto’s op de site zetten.

De planning is om in de maanden september t/m november weer naar Italië te gaan om dan, samen met een aannemer, weer aan de slag te gaan. We hebben er alle vertrouwen in dat we volgend jaar februari de deuren van onze droomplek kunnen openen.

Bericht 26 mei 2008 Allereerst willen we iedereen van harte bedanken voor al jullie steun en medeleven. We hebben tot nu toe alleen maar enthousiaste reacties ontvangen. Het is prettig om te horen hoe iedereen vertrouwen heeft in het slagen van ons avontuur.

Net voordat we naar Italië gingen konden we toch nog ineens onze auto verkopen, dus dat hebben we dan ook gedaan. Intussen hebben we hiervoor in de plaats een busje gekocht, waar een aanhanger bij zit. Het busje heeft zijn eerste klus intussen ook al geklaard: We hebben Annebel verhuisd, die een prachtig huisje heeft gekregen in Amsterdam Noord. Ze zit er erg leuk bij!

Zoals de meeste wellicht al hebben gelezen op de website is de week in Italië weer iets anders verlopen als verwacht. De gemiddelde Italiaan beschikt over een goed ontwikkeld gevoel voor drama gecombineerd met een slecht ontwikkeld organisatievermogen, maar is aan de andere kant bijzonder flexibel en erg behulpzaam. Deze combinatie zorgt ervoor dat wanneer er iets geregeld moet worden, en dat is nou eenmaal zo wanneer je een huis wilt kopen en daar een B&B in wilt beginnen, dat het chaos alom is, maar ook dat het uiteindelijk wel wordt geregeld. Belangrijkste wapenfeit van die week is dat het huis op onze namen staat en dat het nu echt kan gaan beginnen. Er moet echter nog een hoop gebeuren en dat werd pijnlijk duidelijk toen we weer voet hadden gezet in het huis. Natuurlijk weet je het nog wel, maar wanneer je zo midden in die bouwput staat, dan is dat toch even confronterend. Daar moet je jezelf dan weer even overheen zetten en dat gaat makkelijker wanneer er andere zaken zijn die de balans weer doen kantelen. Zoals de rust en ruimte om het huis en de prachtige omgeving (op de website staan veel nieuwe foto’s). Maar ook de ontmoetingen met diverse mensen. Zo vinden we het belangrijk om goede relaties op te bouwen met de mensen in de directe omgeving dus we hadden wat kleine cadeautjes bij ons voor onze nieuwe buren en het boertje en zijn vrouw, die ons attent hebben gemaakt op dit huis. Na ons bezoek kregen we van het boertje twee liter eigen gemaakte wijn en de buurman bood ons direct de nodige hulp aan. In Murazzano hebben we kennis gemaakt met Luca, die op het toeristenbureau werkt. Hij gaf aan erg blij te zijn met onze komst en was ook erg enthousiast over onze plannen. Ook zijn we twee keer langs geweest bij een Nederlands gezin dat bij ons in de buurt woont, sinds twee jaar en die hun eigen geiten houden. We hebben heerlijk in de tuin gezeten en zij hebben ons verhalen verteld over hoe het is om midden in de natuur te wonen. Ook hebben we hun eigen gemaakte geitenkaas geproefd, wat erg lekker was en hebben zij verteld hoe deze gemaakt wordt. Het was erg gezellig en we hebben er weet helemaal zin in gekregen om nu ook echt die kant op te gaan. Zogauw het huis in Almere verkocht is kunnen we gaan.

In de tussentijd hoeven we niet stil te zitten. Zo is Monique deze week begonnen met een conversatie cursus Italiaans en zijn afgelopen woensdag de cursussen metselen (Hermando) en elektriciteit (Monique) van start gegaan. Om ook in Italië schot in de zaak te houden moeten we tekeningen maken van de gewenste indeling van het huis en beslissen welke installaties we willen laten aanbrengen (zonne energie, houtkachels, bodem warmte etc. etc.). De Geometra (landmeter) kan deze vervolgens ‘officieel’ maken en de bouwvergunning aanvragen. De tekeningen gebruiken we ook om offertes op te vragen bij verschillende aannemers met wie we in contact zijn gekomen. Verder moeten we voor tijdelijke woonruimte gaan zorgen in Italië en we denken daarbij aan een grote legertent of caravan.

Bericht 6 mei 2008 We zijn net terug. De week is weer iets anders verlopen als verwacht. Meteen toen we de grens over waren begonnen de eerste problemen, de overdracht bij de notaris was verplaatst naar vrijdag. Na aankomst in HET HUIS was het toch even slikken. Wanneer je zo midden in die bouwput staat, dan wordt je zeer direct geconfronteert met de hoeveelheid werk dat nog verzet moet worden om het huis bewoonbaar te maken. De volgende dag, na een teleurstellend bezoek aan de bank, werd ook nog duidelijk dat er wat onenigheid bestond over hoeveel grond er nou werd mee verkocht bij het huis. Na twee dagen van heftige discussies met de eigenaren zijn we er uiteindelijk toch nog uit gekomen. We waren in staat om het bijltje er bij neer te leggen, maar gelukkig waren er ook hele leuke en mooie momenten. Zo hebben we weer een hoop leuke contacten opgedaan en hebben we erg genoten van de prachtige omgeving. De rest van de tijd hebben we gebruikt om informatie te verzamelen rond aannemers, bouwmarkten, benodigte vergunningen en prijzen. Op vrijdag 2 mei hebben we de handtekeningen gezet bij de notaris. Het huis is daarmee nu echt van ons! Dat betekent ook dat we nu onze eerste Nieuwsbrief gaan uitbrengen.

Bericht 21 april 2008 Nog een kleine week en dan gaan we naar Italië. De afspraak met de notaris is gemaakt. Woensdag 30 april gaan wij (met zegen van de koningin) tekenen en dan is het echt van ons! In die week gaan we proberen een aannemer te vinden, gaan we langs bij de gemeente om ons voor te stellen, een bezoekje aan de bank, kijken bij bouwmarkten etc. etc. Lekker relaxed dus. Relaxed misschien niet, maar wel allemaal heel leuk. We hebben intussen ook al wat mensen in de buurt leren kennen, waaronder een ander Nederlands stel en daar gaan we natuurlijk ook even langs.

Bericht 31 maart 2008 In de mei-vakantie gaan we weer een week naar Italië en in deze week moet ook de overdracht gaan plaats vinden. Buiten de doe-het-zelf cursussen zijn we nu driftig bezig met het in kaart brengen van alle kosten, zodat we helder in beeld hebben hoeveel geld we bij elkaar moeten gaan schrapen om ons avontuur verder vorm te kunnen geven. Voor de verhuizing kijken we naar verchillende opties. We gaan in zee met een verhuizer, met een vervoerder of we kopen een tweedehands container, welke we dan weer door een vervoerder moeten laten over gebracht. Voordeel van de container is dat we nog tijdelijk wat extra opslagruimte hebben. Genoeg zaken dus om ons niet te vervelen. We merken dat intussen meer mensen ons weten te vinden op het internet. Het is erg leuk om te horen dat iedereen zo met ons mee leeft. Wanneer we terug zijn uit Italië willen we onze eerste Nieuwsbrief gaan uitbrengen en rond sturen. Natuurlijk sturen we iedereen in ons huidge bestand deze Nieuwsbrief toe. Wanneer u echter ook vrienden en bekenden wilt opgeven voor onze Nieuwsbrief, horen wij dat natuurlijk graag.

Bericht 7 maart 2008 Monique heeft net de telefoon opgehangen. We zijn rond gekomen met de eigenaren, WE HEBBEN EEN HUIS GEKOCHT! Hoe nu verder? We moeten nu eerst een hele reeks zaken controleren omtrent het huis om er zeker van te zijn dat alles kosher is. Verder moeten we een notaris gaan zoeken om de koop definitief rond te maken. We weten intussen wat hier allemaal bij komt kijken, maar we vragen deze notaris toch nog even om precies aan te geven wat er allemaal nodig is. Belangrijke stappen, maar het grote werk gaat dan natuurlijk pas echt beginnen. Het huis staat er, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het grote voordeel hiervan is dat wij deze volledig zelf kunnen gaan inrichten naar onze eigen wensen. Hoe delen we het huis in wat voor soort verwarmingssystemen zijn er zoal op de markt of willen we gas, dat zijn allemaal vragen waarop wij de komende tijd een antwoord op moeten zien te krijgen. Ook moeten we een goede aannemer zien te vinden die samen met ons dit project (met een klein budget) wil gaan vormgeven. Het idee hierbij is natuurlijk dat wij gaan proberen zoveel mogelijk zelf te doen. Volgende week beginnen de doe het zelf cursussen. Monique gaat elektra en loodgieten doen en ik ga metselen en stukadoren, dus dat moet helemaal goed komen, toch? Maar nu eerst dus het papierwerk!

Bericht 4 maart 2008 Eerst een paar dagen naar Hongarije geweest, waar het prachtig weer was. We waren er intussen redelijk van overtuigd dat Italië waarschijnlijk zou afvallen. De tweede dag zijn we samen met een makelaar op pad geweest en de huizen welke hij ons heeft laten zien waren helemaal niet verkeert. HET huis zat er echter niet tussen. Wel waren we er van overtuigd dat we, wanneer we daar meer tijd in steken, het juiste huis zouden moeten kunnen vinden. Na 4 dagen doorgevlogen naar Italië. Er lag nog sneeuw en het weer was niet om over naar huis te schrijven. Toch hadden we beiden meteen weer een beter gevoel bij Italië dan bij Hongarije. Het is zo mooi in de Langhe! Tijdens een wandeling in de buurt van HET huis kwamen we een boeren echtpaar tegen en raakten aan de praat (dat wil zeggen Monique). Dat heeft de rest van de middag in beslag genomen, waarbij de boer ons ook een huis heeft laten zien waar de eigenaren wel van af zouden willen. Via deze boer een afspraak gemaakt met de eigenaren van het huis, een paar dagen later. De volgende dag hadden we een afspraak met de makelaar om naar de bank te gaan. Na bezoekjes aan twee banken was het wel duidelijk geworden dat HET huis er niet in zat. Na onze teleurstelling aan de kant te hebben gezet zijn we naar Mondovi gegaan om daar nog maar eens te kijken bij een paar makelaars, maar dan voor een nog lager budget. Zowaar ook nog iets gevonden in het bestand en een afspraak gemaakt voor de volgende dag. We hebben 3 huizen bekeken, maar het was het niet. Om onze zinnen wat te verzetten zijn we de volgende dag vertrokken naar de kust. Na een uur rijden sta je in een andere wereld en dat was wel even lekker. Op zondag hadden we nog de afspraak met de eigenaren van het huis, welke de boer ons had laten zien. Het was een schitterende, heldere dag. Nu pas was echt duidelijk hoe bijzonder de ligging van dit huis was, want op de achtergrond waren de Alpen in hun volle glorie te zien. De afspraak met de eigenaren is prettig verlopen en we gaan nu proberen of we met hen rond kunnen komen.

Bericht 2 februari 2008 De financiering blijft tot nu toe een obstakel en is lastig te regelen vanuit Nederland. De laatste week van februari gaan we eerst naar Hongarije (familiebezoek) en daarna door naar Italië. We hebben besloten om tijdens ons bezoek in Hongarije toch nogmaals te gaan kijken naar huizen daar. Hongarije was altijd plan D, maar intussen schuift deze optie steeds meer naar plan A. Het grootste deel van de week brengen we echter door in Italië. Eerst weer even vergelijken en dan waarschijnlijk weer kijken of we de boel rond kunnen krijgen. 

Bericht 18 november 2007 De taxatie was een kleine ramp, nl. veel te laag. Dat betekent dat het rond krijgen van de financiering een probleem is. We wisten al wel dat het soort object dat wij willen kopen bij Italianen niet echt gewild is en dat dit zijn weerslag zou hebben op de getaxeerde waarde. Dat dit echter zo laag zou uitvallen hadden wij niet verwacht. Onze pogingen om de vraagprijs naar beneden te krijgen zijn niet geslaagd. We hebben weer contact opgenomen met de financiële tussenpersoon. Deze ziet nog wel mogelijkheden, dus daar gaan we nu mee aan de slag. Wanneer het via deze weg niet gaat lukken moeten we iets heel anders gaan doen. We hebben voor ons zelf in ieder geval het besluit genomen om volgend jaar juni naar Italie te gaan, linksom of rechtsom. We hebben deze week ons huis in Nederland te koop gezet.

Bericht 23 oktober 2007 We zijn net terug van een week Piëmonte, Italië. In twee dagen hebben we ca. 12 huizen bekeken. De derde dag zijn we weer langs gegaan bij het huis in Igliano. Het was voor ons duidelijk dat we geen beter alternatief hadden gevonden. We hadden reeds een afspraak met de makelaar van dit huis om de stand van zaken door te nemen. Samen met de eigenaren van het huis hebben we alles bekeken en het lijkt erop dat we eruit gaan komen. Voorwaarde is wel dat de bank meewerkt. We hebben gesprekken met de bank gevoerd, de beste hypotheekvorm voor ons gekozen en nu maar afwachten op de taxatie van het huis door de bank.

Bericht 14 september 2007  We hebben contact gezocht met ca. 10 banken, maar zaken doen met Italiaanse banken lijkt alleen mogelijk middels persoonlijk contact. Wel hebben we een financiële tussenpersoon gevonden welke niet alleen engels spreekt, maar ook nog eens snel antwoord. Uit de eerste verkenningen van deze tussenpersoon is gebleken dat wij het rond zouden moeten kunnen krijgen. Op basis van deze informatie zijn we de onderhandelingen begonnen. Jammer genoeg kwamen de onderhandelingen al vrij rap vast te zitten. We hebben besloten te gaan zoeken naar alternatieven.

Bericht 13 augustus 2007 Italië is heel goed bevallen! Met de makelaar zijn we op stap geweest en hebben we een huis gevonden in de Langhe in de provincie Piëmonte, dat aan onze eisen voldoet. Nu dus druk bezig met de financiële kant van het verhaal. Het contact met banken verloopt hier en daar moeizaam, maar het lijkt te gaan lukken...

Bericht 12 juli 2007 We gaan op vakantie naar Italië. Het is de bedoeling dat we ons gaan oriënteren m.b.t. de verschillende regio's in Noord Italië welke wij op het oog hebben: Piëmonte, Ligurië, Toscane, Umbria en Marche. We hebben ook een afspraak gemaakt met een makelaar, welke in Piemonte actief is (www.casalanga.com).

Bericht 5 april 2007 Start van een cursus Italiaans. In tien weken, twee avonden in de week wordt ons de basis bijgebracht. Monique gaat het duidelijk beter af dan mij. Buiten het feit dat zij hier meer tijd in steekt, heeft zij ook duidelijk meer talent.

Bericht 6 maart 2007 Start cursus webdesign. Het idee is om inkomsten te krijgen door vakantieappartementen te verhuren of een B&B te beginnen. Een goede website is hiervoor van essentieel belang.

Bericht Januari 2007 Monique en ik hebben het besluit genomen om binnenkort te gaan verhuizen naar een plek, waarvan wij beiden het gevoel hebben dat wij daar nog gelukkiger zullen worden. De keuze is daarbij gevallen op Italië. Dit vanwege de combinatie van een aangenaam klimaat, prachtige landschappen, een mooie taal, heerlijk eten en het culturele erfgoed. Wat wij nog niet weten is of dit avontuur ook realiseerbaar zal blijken te zijn, maar daar komen wij vanzelf achter.